Lieve Jo,
In de zomer van 2005 leerden wij elkaar (opnieuw) kennen. We hadden al bij elkaar op de peuterspeelzaal gezeten, maar daar hadden we natuurlijk geen idee van. Vervolgens allebei op een andere basisschool, maar we werden aan elkaar “gekoppeld” zodat we niet alleen naar de middelbare school hoefden te fietsen. Alle andere meiden hier uit de buurt gingen naar een andere school.
Dat was de beste match ooit! Echt, daar kunnen die matchmakers van tegenwoordig nog wat van leren. Vanaf dat moment waren we meteen onafscheidelijk en de rest van de zomer brachten we samen door bij het zwembad, Bussloo of gewoon thuis. Vervolgens fietsten we dag in dag uit samen naar school, zaten de hele dag naast elkaar in de klas, fietsten weer samen terug en stonden vervolgens nog uren bij de paal te praten tot onze ouders belden dat we nu toch echt moesten komen eten. Mensen vroegen vaak of wij nou nooit eens uitgepraat raakten. “Uitgepraat?!” vroegen we dan verbaasd. Voor ons had de dag altijd te weinig uren.
We wisten letterlijk alles van elkaar. Wij begrepen elkaar zonder woorden, één blik was genoeg. Ik wist al wat je ging zeggen voordat je je mond überhaupt open had gedaan. Jij was de creatieve van ons twee en ik de regelaar, een topteam. Jij kwam altijd weer met nieuwe ideeën, je was enorm fantasierijk.
Wij samen waren een begrip hier in de buurt. Mensen vonden het al vrij snel heel normaal dat er iedere dag twee meiden op hun fiets urenlang bij de paal van een straatnaambordje stonden te kletsen. Op een dag besloten we die paal te verven. Oranje, dat wilde jij graag.
Ook op school waren we een begrip, we waren dat duo dat altijd samen was. We konden op onze manier behoorlijk aanwezig zijn, maar we kwamen met heel veel weg omdat mensen ons leuk vonden samen.
De conciërge kneep altijd een oogje dicht als we weer te laat de school binnen kwamen wandelen omdat het weer net iets te gezellig was onderweg. Dan hielpen we hem na schooltijd even of gingen een half uurtje slap met hem zitten ouwehoeren, zo waren we.
Ze konden het in de klas nooit geloven als wij werden verzocht ons te melden bij de verzuim-mevrouw. Wij waren toch die brave stille meisjes, daar moesten altijd alleen de “stoere” jongens met een grote mond naartoe.
De mevrouw van verzuim bleef keer op keer vragen of het klopte dat wij tegelijk een afspraak bij de orthodontist hadden gehad. Uiteraard klopte dat. We gaven aan dat we dat altijd tegelijk planden, leek ons wel zo handig. Ze vond wel dat we wat vaak naar de orthodontist moesten. Dat vonden wij ook, maar ja, voorschrift van de orthodontist hè. De beste vrouw wist natuurlijk wel beter, maar kon er volgens mij ook wel om lachen. We gingen gewoon altijd met elkaar mee naar de controle-afspraak en dat bezoekje werd dan vaak verlengd met een lunch in de stad o.i.d.
Op school maakten we kennis met de schoolfeesten, daar kregen we de smaak te pakken. Vervolgens leerden we samen wijn drinken in Peco en toen was er geen houden meer aan. Op ieder feest waren we te vinden, vooraan bij het podium of als het even kon óp het podium. In het weekend sliepen we altijd bij elkaar. Samen op vakantie, kamperen, het kon niet op. Wat een gouden tijd! Iedere dag, ieder weekend haalden we samen het maximale eruit. Wat hebben we genoten en wat hebben we veel uitgespookt! Geen zorgen Jo, ik ga alles hier nu niet alsnog op tafel gooien. Onze geheimen zullen bij mij altijd veilig zijn.
Ook kwam het moment dat we allebei een andere studie gingen doen, dat vonden we verschrikkelijk. Uiteraard hadden we al een plan klaar voor als we elkaar te veel zouden missen, maar we sloegen ons er best aardig doorheen. We hadden altijd weer het weekend om naar uit te kijken en we belden en mailden (dat was makkelijker aangezien de berichten altijd mega lang waren) elkaar plat.
Ergens in dit verhaal, toen we dachten dat het niet gekker kon worden, kwam Gera erbij. De twee musketiers gingen verder als de drie musketiers. Beter bekend onder de naam (en wat tevens ook het motto was) Let’s Wine! De feesten werden met z’n drieën bezocht, met z’n drieën maakten we de stad onveilig en Gera bleef uiteraard ook slapen. Voor jou moest tijdens die slaapfestijnen wel altijd de zogenaamd kotsbak klaarstaan. Dat had je van je vader zei je altijd, je kon er niets aan doen. We deden het met liefde voor je. Jij was altijd de koukleum van het stel en eiste altijd de dikste deken of een extra deken op.
De laatste tijd maakten we grapjes over dat we niet vroeg genoeg konden beginnen met Noëlle te vertellen wat haar moeder vroeger allemaal had uitgespookt. Als Noëlle hoort en ziet wat een prachtig mens jij was kan ze alleen maar trots zijn.
Als we oud en versleten waren zouden we samen eindeloos deze prachtige herinneringen ophalen en een boek over ons leven samen schrijven. Dat gaat helaas niet meer gebeuren. Ik kan nog steeds niet bevatten dat ons verhaal hier stopt.
Een foto uitkiezen is onmogelijk, het zijn er zo veel! Ik denk dat deze foto ons het beste omschrijft. Hier droeg ik je weer eens op mijn schouders en dat zal ik altijd blijven doen. Ik zal je altijd in mijn hart met me mee blijven dragen lieve Jo.
En ik beloof je, zo lang ik er toe in staat ben hem te verven, zal de paal altijd oranje blijven.
Rust zacht lieverd. Ik zal je nooit vergeten.
Liefs Ans
