Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Je hoeft maar één workshop met Jolanthe mee te maken om haar niet meer te vergeten is mijn ervaring. Scherp, betrokken en deskundig. Een dierbare herinnering

Lieve Jolanthe
Blij je gekend te hebben... Je bent een vrouw naar wie ik altijd zal blijven opkijken! Bedankt voor alles wat ik van jou mocht leren. We houden niet alleen je herinnering maar ook je stijl, je scherpzinnigheid en je positieve energie levendig op de redactie van Systeemtherapie!
Hanna Van Parys, Gent

Lieve Jolanthe,
Nu ik een artikeltje aan het schrijven ben denk ik: wat zou Jolanthe hiervan vinden? Je verstond de kunst om heel goed te luisteren en te reflecteren waar het “eigenlijk” om gaat. Je gebruikte je doorleefde ervaring van de hechting- en systeemtheorie, jouw zachtheid, acceptatie, levenservaring, jouw beslistheid en taalvaardigheid om velen en dus ook mij weer te bemoedigen en te inspireren.
Jouw eerste artikel over EFT in het blad systeemtherapie was glashelder, beknopt en zeer overtuigend. Het heeft velen op pad geholpen om zich echt te gaan verdiepen in hoe emoties relaties reguleren en in therapie ons niet alleen maar bezig te houden met structuur, positie en strategie. Je was een belangrijk stuwende kracht achter het ontwikkelen van een hechtingsgerichte relatie- en gezinstherapie in Nederland.
Je vormt een inspiratie om dat werk voort te zetten.
Jaap Zoetmulder

Met verslagenheid hebben we kennis genomen van het overlijden van Jolanthe. Zij was sinds 2005 lid van de Nederlandse Vereniging van Relatie- en Gezinstherapie (NVRG). Een jaar eerder was zij al toegetreden tot de redactie van het Tijdschrift Systeemtherapie. Dit tijdschrift, dat alle leden van de vereniging vier keer per jaar ontvangen, is een uitgave van de NVRG en uitgeverij Boom. Het doel van het tijdschrift is het stimuleren, verder ontwikkelen en wetenschappelijk onderbouwen van de systeembenadering. Aan het bereiken van deze doelstelling heeft een enorme bijdrage geleverd.

Als auteur heeft Jolanthe voor vrijwel alle rubrieken geschreven. In haar vele artikelen liet ze haar persoonlijke kant zien en schreef ze over waar ze in haar werk tegenaan liep en waar haar leerpunten lagen. Als specialist in partnerrelatieproblemen was haar werk als scheidingsbemiddelaar hierbij een belangrijke inspiratiebron. Ze schroomde de discussie niet. Ze ontwikkelde zich continue en uit veel van haar artikelen blijkt haar onderzoekende houding. Jolanthe was ongelooflijk gedreven in haar vak. Een bijzonder mens, een vakvrouw pur sang. Ze wilde graag is iets nalaten en dat is meer dan gelukt.

Jolanthe is eigenlijk nooit met pensioen gegaan. Werken zat haar in het bloed. Tot het laatste toe werkte ze in haar eigen praktijk en was zij tot zeer kort voor haar overlijden nog actief in de redactie. De vereniging is haar hiervoor zeer erkentelijk.

De NVRG bedankt Jolanthe voor al die jaren dat ze haar tijd en haar enorme kennis over systeemtherapie en aanverwante onderwerpen en bovenal haar liefde voor het vak heeft gedeeld met de leden van de NVRG.

Bestuur, directie en bureaumedewerkers NVRG

Lieve Jolanthe,

Al 22 jaar musiceerde ik met jou in het 'Mimi ' ensemble.
Je spel was altijd serieus en vol aandacht, en je wilde het heel goed doen dat straalde je uit.
Tijdens de repetities was je niet spraakzaam liever alleen musiceren was genoeg voor je.
Maar tijdens een repetitie bij jou thuis was je opeens heel mededeelzaam en leerde ik een Jolanthe kennen die ik nog niet had ontmoet, heel open en heel lief.
Over je werk kon je veel vertellen en via mijn man een psychiater weet ik dat je een zeer gewaardeerde collega bent geweest.
Gelukkig heb ik je dat nog kunnen zeggen.
Dank je wel voor alle mooie ensemble momenten en kleine ensemble momenten.
Je openenheid bij jouw thuis heeft mij geraakt en zal bij mij blijven.
Ik wens je zonen en partners en kleinkinderen en verdere familie heel veel sterkte met het verlies van een heel bijzondere vrouw.

Lieve groet

Martha

Wie had dat ooit verwacht, jaren eerder gegaan dan onze ouders.
Zo oud hoef ik niet te worden, heeft ze wel gezegd na een bezoek aan onze moeder. Die was al bijna halfweg de negentig. En het was wel zo'n tien kaar geleden, dat ze dat zei.
Misschien was dat ook wel de gedachte jegens vader, die bijna honderd is geworden. Een bewogen leven, niet gemakkelijk, dat van Jolanthe. Ook niet het karakter dat er gemakkelijk mee omgaat. Ze hield wel van orde, en grip op de situatie.
Nu is haar leven afgesloten, en daarmee geschiedenis geworden. Een geschiedenis die wij met ons meedragen - wij die haar gedenken. In waardigheid die haar toekomt.
Raimond de Tempe (74)