Je snoepje noemde je me. En overblijfsel van ons gezamenlijke schilderavontuur. Je koos voor een zelfportret, op een punt van je leven waarop je jezelf opnieuw moest gaan (uit)vinden. Een moeilijk maar bijzonder moment. Je vond inspiratie in een stijl die je aansprak. En wat was je blij met het resultaat! Je glom van trots en gaf het een mooi plekje. Eerst op de Patersweg, daarna in je nieuwe thuis op de Irenestraat waar het hoorde. Als gouden draad door je leven versierde je het met allerlei mooie ornamentjes en glimdingetjes zoals alleen jij dat kon. Elk ervan symboliseerde een vriendschap met iemand die belangrijk voor je was. Ik was het harten snoepje, een ‘extra cadeautje’ zoals je dat altijd zo mooi zei. Jij en ik weten wat betekende.
Vriendschap was altijd al belangrijk voor je, en werd nog belangrijker toen je die nieuwe fase in je leven moest trotseren. En wat heb je dat knap gedaan Jes. Ik was zo trots op je. Op je kracht, je liefdevolle begeleiding richting de meiden en je onvermoeibare positieve instelling. Mind-blowing vond ik het. Want wat een verdriet had je. We kenden elkaar al veel langer en hadden het altijd enorm gezellig met zijn vieren. Maar pas de laatste paar jaren bouwden jij en ik een hechtere vriendschap op, waarin we onszelf kwetsbaar opstelden en er echt voor elkaar waren.
‘Veel plezier in Parijs!’ appte je me nog die vrijdag. Samen genoten van de mooie opening van de Olympische Spelen op TV. En nou ben je zomaar ineens weggevlogen, zoals die vlinder op mijn schilderij. Hoe dan? Het is als een dikke mist die maar niet wil optrekken, en mijn hart breekt voor Lotte en Lieve, die hun lieve moeder alleen nog in hun hart kunnen meedragen. Parijs zal voor mij nooit meer hetzelfde zijn. En dat nummer ‘When will I see you again’ van The Three Degrees waarop we samen met de fab5 dansten in de Pul, is voor altijd geladen met jouw onzichtbare aanwezigheid.
Lieve Jessica, je kroop in mijn hart en gaat daar nooit meer weg. Je liefde voor anderen leeft in mij voort en blijven we doorgeven en voelen via de meiden en iedereen die je dierbaar was. De mooiste bloemen worden inderdaad het eerst geplukt, maar de schoonheid ervan blijft altijd bij ons.
Voor altijd jouw snoepje lieverd, rust zacht en ik blijf in je gedachten altijd bij je. Niet alleen.
Zo blijven we bestaan
als de spaties tussen woorden
als de wind die we niet horen
maar die alles doet bewegen
ons doet grijpen naar het leven
ons de liefde vast doet pakken
als de lucht tussen de takken
en de boom contouren geeft
Uit Lege Stoelen – tekst Marjolijn van Heemstra | muziek Wende Snijders
Naantje
