Lieve Jens,
Normaal zou jij hier staan. Jij was altijd degene die dit soort dingen deed, degene die voor de groep sprak. Voorbereid of niet - misschien wel vaker niet dan wel - jij maakte er altijd wat van. En met verve. Want praten… dat kon je.
Van 2008 tot 2022 was ik in dienst bij Yucat en hebben wij intensief samengewerkt. En eerlijk is eerlijk, ik kon je soms wel achter het behang plakken. Als deadline junkie kon jij een dag van tevoren bedenken om toch nog op een beurs te willen staan, op het allerlaatste moment een huurcontract wel of niet te tekenen, toch nog besluiten mee te doen met die ene aanbesteding óf op stel en sprong met Pieter en mij naar Macedonië te willen vliegen. Dat laatste hebben we ook gedaan.
Er gebeurde veel last minute, het was soms chaotisch en ongeorganiseerd. Maar het was daarom ook nooit saai. Jij deed alles met veel enthousiasme, passie en je was enorm gedreven. Een entrepreneur, een man met ideeën. Niet voor niets werd de BuitenBeter app die Yucat in 2010 lanceerde, een succes. Jouw tomeloze energie lag hier zeker aan ten grondslag.
Loyaliteit en vertrouwen was voor jou belangrijk op de werkvloer en dit vonden wij zeker in elkaar. Hard werken werd beloond, er werden veel feestjes gevierd. Champagne moest altijd koud liggen, er kon zich zomaar een gelegenheid aandienen. In het moment genieten.
Voor de oneindig veel memorabele Yucat uitjes, kreeg ik vaak een vrijbrief van jou voor de organisatie. Tijdens deze uitjes kon het allemaal niet op en deden wij vaak het licht uit. Jij was in ieder geval nooit als eerste weg. Soms was jij even kwijt, maar dan vonden we je uiteraard in de rookruimte.
Al die uitjes, van ballonvaren tot zeilen, koeien knuffelen, biggen knuffelen, Berlijn, Loosdrecht, Antwerpen, last minute met het hele team schaatsen, het zijn er te veel om op te noemen. Feestjes voor in de boeken, waarbij de legendarische Kerstborrels natuurlijk niet onbenoemd kunnen blijven.
In 2022 is Yucat opgeheven. De laatste bemanningsleden; Pieter, Mikhail, Bernhard en ikzelf waren van de harde kern toen nog als enige aan boord. Het kantoor leegruimen, letterlijk en figuurlijk de deur in Driebergen achter me dichttrekken vond ik moeilijk en viel me zwaar. Het was intens verdrietig dat jij, als kapitein van het schip, hier niet bij kon zijn.
Eind vorig jaar bezocht ik je in de Rembrandthof, dit was de laatste keer dat ik je zag. Ontvangst en afscheid met een goede knuffel, die gaf je mij vaak. Ook zomaar, gewoon als je goedemorgen kwam zeggen. Het was heel fijn je toen te zien en voelde snel weer als de dag van gisteren. Oprecht geïnteresseerd, liefdevol, af en toe wat afwezig, maar ook gewoon ‘Jens’.
Trots liet je me toen jouw horloge zien. Je kwam tegenwoordig vaker op tijd, iets waar je eerlijk gezegd nooit echt heel goed in was. Na een wandeling en een goed gesprek waren we dan ook netjes op tijd weer terug.
Lieve Jens, ik gun je rust. Je hoeft nu nergens meer op tijd te komen…
Bedankt voor alle mooie momenten ❤️
