https://goo.gl/photos/8jqcztQ7dwhs36ac7

Hier de werkjes die ik van Jan kreeg, ze blijven me dierbaar en zijn als enkele van de weinige dingen die mee zijn gegaan naar Indonesie. Terima kasih banyak Pak Jan

Jan Dijkstra kwam in mijn leven toen zijn Sneeker mavo gedwongen fuseerde met onze havo-vwo Magister Alvinus. Met frisse tegenzin gingen de docenten aan de slag met een kennismakingsoffensief. In groepjes uiteen naar een leeg lokaal rondom een gezamenlijke belangstelling of zoiets. Er was een muziek-georiënteerd groepje bij, waar JanD en ik elkaar dus tegen het lijf liepen.

De ambities lagen nogal hoog, met Autumn Leaves en dergelijke jazz-standards die ik niet in mijn pakket had. (Jan wel.) Ik denk dat ik een gitaar mee had, want Jan zei na drie noten: “Dou hest ‘n bad ax! “ en al gauw ontdekten we onze gezamenlijke roots in de blues. Daarmee was onze integratie meteen voltooid. Met de aanwezigheid van Jan op mijn werkplek, voelde die in een keer een stukje vertrouwder.
Nu moeten deze herinneringen niet over mij gaan, maar ik voel nog altijd grote dankbaarheid voor de erkenning die ik van Jan kreeg voor mijn spel, vooral toen ik later ontdekte dat hij een lang muzikantenverleden had, van rocken met Indo boys tot Shakey Sam.

Al snel organiseerde Jan een bandje met nog twee andere docenten, Theo en Leo, en hebben we hier en daar op feestjes leuk opgetreden. Hoogtepunt was wel de muzikale omlijsting van Jans schilderijententoonstelling in Kollum, met als thema Genesis. Op mijn muziekkamer hangt nog een Adam als aandenken. Onze collega Hylke Tromp opende de tentoonstelling met een onvergetelijke lezing van het scheppingsverhaal, waarmee die bijzondere serie schilderijen van Jan in een speciaal licht kwam te staan. Inspirerend was ook de aanwezigheid van een beeldschone dochter van Jan, die helemaal snapte hoe het hoort in de blues. Dat moest wel met haar pa te maken hebben.

Wat de schilderijen van Jan zo bijzonder maakte, was een soort wilde vitaliteit, een levenskracht. Toen ik Jan leerde kennen, liep hij al slecht vanwege een of ander ongeluk, maar dat heeft hem nooit zijn spirit afgenomen (zoiets spreekt ook uit de overlijdensadvertentie). Authenticiteit is misschien het juiste woord, zowel in zijn kunst als in zijn hele persoonlijkheid. En dan had hij ook altijd een groot hart voor leerlingen.

Een prachtkerel om niet te vergeten.