Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Enorm geschrokken van dit nieuws want het is een bekende van je jeugd en die al jaren een bekend gezicht van je omgeving is.. Ik wens zijn dierbare onwijs veel sterkte in deze moeilijke tijd

Elke dag hadden we contact.
Elke dag appjes
Elke dag een belletje
Elke dag mijn maat.
Nu is het stil en denk ik aan je
Elke dag.
Ik mis je maatje👊.
Gerrit.

Zeven weken geleden had niemand van ons gedacht dat we elkaar hier vandaag zouden treffen. Niemand van ons had gedacht dat we vandaag afscheid zouden nemen van Jan. Onze lieve vader, mijn beste vriend, zoon, broertje en oom. En voor een ieder van ons een bijzonder geliefde vriend, allemaal op een eigen manier.

Het eerste weekend van de zomervakantie gingen Collin en Megan op zaterdagochtend naar Papa; gedag zeggen en een knuffel geven, omdat zij ’s nachts met Mama voor drie weken naar Spanje zouden vertrekken. Toen ze thuiskwamen was het eerste wat ze zeiden; “Papa heeft hele dikke enkels en een hele dikke buik. Dat hebben we even gegoogeld, nou dat is niet heel best”.

Op verzoek van Annemiek belde Jan met de huisartsenpost en drie kwartier later, zaten zij samen in de wachtkamer. De arts was ernstig en duidelijk; “Meneer Brugge, wat er is kan ik niet direct bepalen, maar u bent heel ziek”. We werden doorverwezen naar de eerste hulp van het UMCG. Allerlei controles werden uitgevoerd en alle voor de hand liggende oorzaken van deze situatie werden uitgesloten. Hiermee groeide onze vrees. Tegen middernacht werd Jan opgenomen.
Op maandag volgde een CT-scan en nog geen uur later werd Annemiek gebeld; “We hebben de uitslag, wilt u hier naartoe komen, we bespreken de uitslag graag in een familiegesprek”. Jan zijn vader was er al, het bezoekuur was net begonnen.

De uitslag was hard en duidelijk. Uitgezaaide kanker in de longen, botten en lever. De volgende dag werd een biopt genomen die uit zou wijzen welke vorm van kanker dit veroorzaakte en of, en zo ja, welke behandelingen er mogelijk waren. De uitslag hiervan zou een kleine twee weken kunnen duren, die Jan graag thuis wilde afwachtten.

Op 7 augustus, Jan zijn verjaardag, kreeg Jan definitief te horen dat hij ongeneeslijk ziek was.
We hoopten op wat extra tijd. Die tijd, die kwam er niet.
De uitslag van het biopt leerde ons dat Jan Urotheelcelcarcinoom had, een vorm van blaaskanker die ontstaat in de urinewegen. De ziekte was in een vergevorderd stadium en had al veel vitale organen in beslag genomen. Een behandeling zou Jan eerder zieker maken dan dat het iets zou opleveren. De prognose voor tijd was kort, maar wat kort betekende, werd niet gezegd.
Ongeloof, was wat overheerste. Maar een bijzondere strijdlust ontstond. Jan wilde niet geloven dat dit zijn verhaal zou worden. Hij had namelijk iets waarvoor hij altijd, maar dan ook écht altijd door zou gaan; Collin & Megan.

Tussen de uitslag en het overlijden zat precies drie weken. Weken waarin dagen zaten waarin het leek alsof er niets aan de hand was. Jan was helder, flink gevat en genoot van de aanwezigheid van zijn ‘harde kern’. Ander bezoek wilde Jan niet. Zijn eigen emoties en die van de ‘harde kern’ waren genoeg. Voor meer was geen ruimte.
We keken alles van de Olympische spelen, bestelden Sushi en keken voetbal. Elke ochtend stuurde hij via Whatsapp een verslag over het verloop van de nacht. Maar bovenal wilde hij weten hoe het met ons ging. Ondanks deze hele fijne dagen, waren er ook dagen waarop we dachten dat het de laatste zou kunnen zijn.
Jan had het in de laatste dagen zwaar. Hij merkte dat zijn kracht steeds minder werd. Hij was zich er enorm bewust van dat zijn lichaam sneller achteruitging dan hij wilde. Op dinsdag zei hij “Ik ben moe, echt moe. Ik ben op”.
Hij sliep veel maar eenmaal wakker, dán stond hij aan. Vorige week dinsdag heeft hij zijn ‘harde kern’ gedurende de dag nog vermaakt met zijn droge gevatte humor.

Zo kreeg Annemiek nadat ze aandrong om toch even wat te gaan eten, te horen “Stop nu hou je op, ik vind het niet meer leuk”. Om vervolgens met rollende ogen en een wegwerpgebaar, naar zijn zus te kijken met een blik waaruit bleek dat Annemiek zich weer eens veel te druk maakte volgens Jan.

De evaluatie van de training van Megan vond ook gewoon plaats;
“Hoe was trainen?
“Ja, beetje saai wel”
“Hmm jammer, volgende keer beter”

Collin sprak de laatste voetbalontwikkelingen en transfers nog even door met Jan onder het genot van Werthers caramelsnoepjes

En ‘s avonds in een discussie over de datum van de aanslag op de Twin Towers hoorden Gerrit, Ronnie en Annemiek vanuit bed; “tweeduizend eeheeeen”
Niemand die het direct geloofde en toen Google uitwees dat het wel zo was,
Hoorden we Jan zeggen: “Zie je nou wel, zei ik je toch. Maar ja, jullie willen niet luisteren”.

Dat Jan woensdagochtend is overleden hadden we op basis van de gezelligheid op dinsdag niet verwacht. Toen Jan zijn vader deze ochtend, zoals de afgelopen vijf weken gebruikelijk was geworden, om 9.00 uur voor de deur stond, stond de wereld voor ons stil. Onze lieve vader, beste vriend, zoon en broertje was er niet meer. De kracht was op.

Toen Jan in het academisch ziekenhuis in 1976 geboren werd, zijn er veel tranen gevloeid. De bevalling was verre van makkelijk. Na ruim 12 uur gaf Jan zich eindelijk gewonnen en aanschouwde hij zijn nieuwe wereld. Niet wetende dat we kort erna onze kleine man op de intensive care op afstand moesten bezoeken. .Een klein half jaar na zijn geboorte, mochten we Jan meenemen naar ons huis in de Oosterpark.
Jan heeft zelf altijd de meeste herinneringen gehad aan ons huis in Beijum. Beijum was voor hem een paradijs. Hier kon hij ravotten, voetballen, vriendjes maken en kattenkwaad uithalen. Het was een leuk jochie, die iedereen om zijn vinger wond. Jan was een allemans vriend en altijd buiten aan het spelen. Als hij dan eens een keer ruzie had op straat dan zei hij; “Ik haal mijn zus wel op!” Toen hij dat écht een keer deed, was de pestkop snel vertrokken want die wist, als je aan Jan komt, kom je aan zijn zus!
Het liefst kwam Jan alleen maar thuis om te eten, tenminste als hij de tijd niet vergeten was. Zo was er die keer dat Jan ging schaatsen op de vijver vlakbij huis. Tegen etenstijd…geen Jan. Bij de vijver lagen alleen zijn schaatsen, Jan zelf was nergens te bekennen. Na een uur zoeken kwam Jan, zich van geen kwaad bewust, thuis, ….op sokken!! Hij was bij een vriendje geweest. Dat iedereen thuis ongerust was, vond hij maar stom. Jan wist wat hij deed en dat ze dat thuis niet wisten…..dat maakte voor hem niks uit. Jan deed wat hij wilde, het kwam altijd wel goed, en zo niet, dan toch.
Ondanks dat Jan een intelligente jongen was, was de school niet aan hem besteed. Hij was een dromer en was wars van opdrachten. Stilzitten was niet zijn ding en daarom was gym zijn favoriete vak. Tekenen en knutselen vond hij ook leuk, tenminste als je hem wel eerst vertelde wat hij precies moest doen.
Toen Jan en Marlies de eerste vakantie op Engelbert hadden gepland was dit een gouden greep voor de komende twintig jaar. Jan maakte hier nog meer vrienden. Hij leerde er beter zwemmen, surfen en nog belangrijker hij leerde geduld te hebben met het vissen. Hij zag zijn vader regelmatig een karper vangen en dat wilde hij ook.
Het karper vissen is altijd een grote hobby gebleven die hij deelde met vele vrienden. Wat begon met een stoeltje, hengel en dekentje, groeide uit tot een complete campinguitrusting om nachtenlang te kunnen vissen. Met Gerrit zat Jan urenlang te wachten op die ene vis, het was altijd die ene. Na de vissessie in Lewenborg ,waar de lijn knapte nu zo’n 30 tot 35 jaar geleden, wisten zij het zeker, deze vis moeten we nog een keertje vangen.
De vissessies waren bij uitstek de momenten voor de goede gesprekken. Soms werden daar wel emoties gedeeld, die bij daglicht onbesproken bleven. Maar zeker ook werden hier de verhalen over alle belevenissen van pubertijd tot nu toe, met elkaar besproken. Om al deze verhalen op verjaardagen en andere gelegenheden nog maar eens even lekker aan te halen. Het was dan altijd niet de vraag wat er kwam, maar wie erover begon.
Nog groter dan zijn vishobby, was zijn passie voor voetbal. Of hij nu zelf speelde of naar voetbal keek.
Jan speelde in zijn jeugd als keeper bij GVAV- Rapiditas. Enorm trots was hij dan ook, toen zijn kinderen kozen voor dezelfde voetbalclub. Jan was kind aan huis op het sportpark aan het van Starkenborgh kanaal, waar hij op zijn goed onderhouden en zelf gespoten Vespa naartoe reedt voor trainingen en wedstrijden.
Maar naast veldvoetbal kon Jan er in de zaal en op de pleintjes in de buurt ook wat van. Voetballen met Black & White leverde mooie verhalen op. En het pleintje bij de Kleihorn en de Bentismaheerd zijn jaren lang het toneel geweest van voetballende vrienden. Waar Collin later geïntroduceerd werd als jong bloed tussen de al iets op leeftijd zijnde vrienden.
Jan zijn eerste huisje richtte hij samen met zijn ouders in. Daarna volgden hier vele avonden met vrienden. Waar vooral de jointjes zorgden voor de ohzo relaxte sfeer.
In dezelfde periode rolde Jan in het werk dat hij uiteindelijk meer dan 25 jaar met onvermoeibare inzet heeft gedaan. Het jongerenwerk. Jan was zelfverzekerd als het om zijn werk ging, hij pakte dingen aan, op zijn manier en stond altijd naast de jongeren die hij begeleidde. Hij ver- en beoordeelde niet en zag altijd mogelijkheden om iets te doen.
Ronnie vatte alles mooi samen, “Jan is mijn broertje, mijn keeper, maar ook mijn collega en mijn stapmaatje”.
Het overlijden van zijn moeder, nu zeven jaar geleden, heeft Jan kwetsbaarder gemaakt. Hij miste niet alleen zijn moeder, maar ook zijn steun en toeverlaat. Jan hoefde zijn moeder maar aan te kijken met zijn mooie helder blauwe ogen en zijn moeder was om. Jan was echt een mama’s kind.
Door het gemis, kreeg Jan meer oog voor de kwaliteit van vriendschappen. Hij koos zijn ‘harde kern’ steeds zorgvuldiger uit. Niets ten nadele van anderen, maar de kwaliteit van het contact, ging boven de kwantiteit. Hij erkende zijn eigen behoeften hierin steeds meer.