Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Zeven weken geleden had niemand van ons gedacht dat we elkaar hier vandaag zouden treffen. Niemand van ons had gedacht dat we vandaag afscheid zouden nemen van Jan. Onze lieve vader, mijn beste vriend, zoon, broertje en oom. En voor een ieder van ons een bijzonder geliefde vriend, allemaal op een eigen manier.

Het eerste weekend van de zomervakantie gingen Collin en Megan op zaterdagochtend naar Papa; gedag zeggen en een knuffel geven, omdat zij ’s nachts met Mama voor drie weken naar Spanje zouden vertrekken. Toen ze thuiskwamen was het eerste wat ze zeiden; “Papa heeft hele dikke enkels en een hele dikke buik. Dat hebben we even gegoogeld, nou dat is niet heel best”.

Op verzoek van Annemiek belde Jan met de huisartsenpost en drie kwartier later, zaten zij samen in de wachtkamer. De arts was ernstig en duidelijk; “Meneer Brugge, wat er is kan ik niet direct bepalen, maar u bent heel ziek”. We werden doorverwezen naar de eerste hulp van het UMCG. Allerlei controles werden uitgevoerd en alle voor de hand liggende oorzaken van deze situatie werden uitgesloten. Hiermee groeide onze vrees. Tegen middernacht werd Jan opgenomen.
Op maandag volgde een CT-scan en nog geen uur later werd Annemiek gebeld; “We hebben de uitslag, wilt u hier naartoe komen, we bespreken de uitslag graag in een familiegesprek”. Jan zijn vader was er al, het bezoekuur was net begonnen.

De uitslag was hard en duidelijk. Uitgezaaide kanker in de longen, botten en lever. De volgende dag werd een biopt genomen die uit zou wijzen welke vorm van kanker dit veroorzaakte en of, en zo ja, welke behandelingen er mogelijk waren. De uitslag hiervan zou een kleine twee weken kunnen duren, die Jan graag thuis wilde afwachtten.

Op 7 augustus, Jan zijn verjaardag, kreeg Jan definitief te horen dat hij ongeneeslijk ziek was.
We hoopten op wat extra tijd. Die tijd, die kwam er niet.
De uitslag van het biopt leerde ons dat Jan Urotheelcelcarcinoom had, een vorm van blaaskanker die ontstaat in de urinewegen. De ziekte was in een vergevorderd stadium en had al veel vitale organen in beslag genomen. Een behandeling zou Jan eerder zieker maken dan dat het iets zou opleveren. De prognose voor tijd was kort, maar wat kort betekende, werd niet gezegd.
Ongeloof, was wat overheerste. Maar een bijzondere strijdlust ontstond. Jan wilde niet geloven dat dit zijn verhaal zou worden. Hij had namelijk iets waarvoor hij altijd, maar dan ook écht altijd door zou gaan; Collin & Megan.

Tussen de uitslag en het overlijden zat precies drie weken. Weken waarin dagen zaten waarin het leek alsof er niets aan de hand was. Jan was helder, flink gevat en genoot van de aanwezigheid van zijn ‘harde kern’. Ander bezoek wilde Jan niet. Zijn eigen emoties en die van de ‘harde kern’ waren genoeg. Voor meer was geen ruimte.
We keken alles van de Olympische spelen, bestelden Sushi en keken voetbal. Elke ochtend stuurde hij via Whatsapp een verslag over het verloop van de nacht. Maar bovenal wilde hij weten hoe het met ons ging. Ondanks deze hele fijne dagen, waren er ook dagen waarop we dachten dat het de laatste zou kunnen zijn.
Jan had het in de laatste dagen zwaar. Hij merkte dat zijn kracht steeds minder werd. Hij was zich er enorm bewust van dat zijn lichaam sneller achteruitging dan hij wilde. Op dinsdag zei hij “Ik ben moe, echt moe. Ik ben op”.
Hij sliep veel maar eenmaal wakker, dán stond hij aan. Vorige week dinsdag heeft hij zijn ‘harde kern’ gedurende de dag nog vermaakt met zijn droge gevatte humor.

Zo kreeg Annemiek nadat ze aandrong om toch even wat te gaan eten, te horen “Stop nu hou je op, ik vind het niet meer leuk”. Om vervolgens met rollende ogen en een wegwerpgebaar, naar zijn zus te kijken met een blik waaruit bleek dat Annemiek zich weer eens veel te druk maakte volgens Jan.

De evaluatie van de training van Megan vond ook gewoon plaats;
“Hoe was trainen?
“Ja, beetje saai wel”
“Hmm jammer, volgende keer beter”

Collin sprak de laatste voetbalontwikkelingen en transfers nog even door met Jan onder het genot van Werthers caramelsnoepjes

En ‘s avonds in een discussie over de datum van de aanslag op de Twin Towers hoorden Gerrit, Ronnie en Annemiek vanuit bed; “tweeduizend eeheeeen”
Niemand die het direct geloofde en toen Google uitwees dat het wel zo was,
Hoorden we Jan zeggen: “Zie je nou wel, zei ik je toch. Maar ja, jullie willen niet luisteren”.

Dat Jan woensdagochtend is overleden hadden we op basis van de gezelligheid op dinsdag niet verwacht. Toen Jan zijn vader deze ochtend, zoals de afgelopen vijf weken gebruikelijk was geworden, om 9.00 uur voor de deur stond, stond de wereld voor ons stil. Onze lieve vader, beste vriend, zoon en broertje was er niet meer. De kracht was op.

Toen Jan in het academisch ziekenhuis in 1976 geboren werd, zijn er veel tranen gevloeid. De bevalling was verre van makkelijk. Na ruim 12 uur gaf Jan zich eindelijk gewonnen en aanschouwde hij zijn nieuwe wereld. Niet wetende dat we kort erna onze kleine man op de intensive care op afstand moesten bezoeken. .Een klein half jaar na zijn geboorte, mochten we Jan meenemen naar ons huis in de Oosterpark.
Jan heeft zelf altijd de meeste herinneringen gehad aan ons huis in Beijum. Beijum was voor hem een paradijs. Hier kon hij ravotten, voetballen, vriendjes maken en kattenkwaad uithalen. Het was een leuk jochie, die iedereen om zijn vinger wond. Jan was een allemans vriend en altijd buiten aan het spelen. Als hij dan eens een keer ruzie had op straat dan zei hij; “Ik haal mijn zus wel op!” Toen hij dat écht een keer deed, was de pestkop snel vertrokken want die wist, als je aan Jan komt, kom je aan zijn zus!
Het liefst kwam Jan alleen maar thuis om te eten, tenminste als hij de tijd niet vergeten was. Zo was er die keer dat Jan ging schaatsen op de vijver vlakbij huis. Tegen etenstijd…geen Jan. Bij de vijver lagen alleen zijn schaatsen, Jan zelf was nergens te bekennen. Na een uur zoeken kwam Jan, zich van geen kwaad bewust, thuis, ….op sokken!! Hij was bij een vriendje geweest. Dat iedereen thuis ongerust was, vond hij maar stom. Jan wist wat hij deed en dat ze dat thuis niet wisten…..dat maakte voor hem niks uit. Jan deed wat hij wilde, het kwam altijd wel goed, en zo niet, dan toch.
Ondanks dat Jan een intelligente jongen was, was de school niet aan hem besteed. Hij was een dromer en was wars van opdrachten. Stilzitten was niet zijn ding en daarom was gym zijn favoriete vak. Tekenen en knutselen vond hij ook leuk, tenminste als je hem wel eerst vertelde wat hij precies moest doen.
Toen Jan en Marlies de eerste vakantie op Engelbert hadden gepland was dit een gouden greep voor de komende twintig jaar. Jan maakte hier nog meer vrienden. Hij leerde er beter zwemmen, surfen en nog belangrijker hij leerde geduld te hebben met het vissen. Hij zag zijn vader regelmatig een karper vangen en dat wilde hij ook.
Het karper vissen is altijd een grote hobby gebleven die hij deelde met vele vrienden. Wat begon met een stoeltje, hengel en dekentje, groeide uit tot een complete campinguitrusting om nachtenlang te kunnen vissen. Met Gerrit zat Jan urenlang te wachten op die ene vis, het was altijd die ene. Na de vissessie in Lewenborg ,waar de lijn knapte nu zo’n 30 tot 35 jaar geleden, wisten zij het zeker, deze vis moeten we nog een keertje vangen.
De vissessies waren bij uitstek de momenten voor de goede gesprekken. Soms werden daar wel emoties gedeeld, die bij daglicht onbesproken bleven. Maar zeker ook werden hier de verhalen over alle belevenissen van pubertijd tot nu toe, met elkaar besproken. Om al deze verhalen op verjaardagen en andere gelegenheden nog maar eens even lekker aan te halen. Het was dan altijd niet de vraag wat er kwam, maar wie erover begon.
Nog groter dan zijn vishobby, was zijn passie voor voetbal. Of hij nu zelf speelde of naar voetbal keek.
Jan speelde in zijn jeugd als keeper bij GVAV- Rapiditas. Enorm trots was hij dan ook, toen zijn kinderen kozen voor dezelfde voetbalclub. Jan was kind aan huis op het sportpark aan het van Starkenborgh kanaal, waar hij op zijn goed onderhouden en zelf gespoten Vespa naartoe reedt voor trainingen en wedstrijden.
Maar naast veldvoetbal kon Jan er in de zaal en op de pleintjes in de buurt ook wat van. Voetballen met Black & White leverde mooie verhalen op. En het pleintje bij de Kleihorn en de Bentismaheerd zijn jaren lang het toneel geweest van voetballende vrienden. Waar Collin later geïntroduceerd werd als jong bloed tussen de al iets op leeftijd zijnde vrienden.
Jan zijn eerste huisje richtte hij samen met zijn ouders in. Daarna volgden hier vele avonden met vrienden. Waar vooral de jointjes zorgden voor de ohzo relaxte sfeer.
In dezelfde periode rolde Jan in het werk dat hij uiteindelijk meer dan 25 jaar met onvermoeibare inzet heeft gedaan. Het jongerenwerk. Jan was zelfverzekerd als het om zijn werk ging, hij pakte dingen aan, op zijn manier en stond altijd naast de jongeren die hij begeleidde. Hij ver- en beoordeelde niet en zag altijd mogelijkheden om iets te doen.
Ronnie vatte alles mooi samen, “Jan is mijn broertje, mijn keeper, maar ook mijn collega en mijn stapmaatje”.
Het overlijden van zijn moeder, nu zeven jaar geleden, heeft Jan kwetsbaarder gemaakt. Hij miste niet alleen zijn moeder, maar ook zijn steun en toeverlaat. Jan hoefde zijn moeder maar aan te kijken met zijn mooie helder blauwe ogen en zijn moeder was om. Jan was echt een mama’s kind.
Door het gemis, kreeg Jan meer oog voor de kwaliteit van vriendschappen. Hij koos zijn ‘harde kern’ steeds zorgvuldiger uit. Niets ten nadele van anderen, maar de kwaliteit van het contact, ging boven de kwantiteit. Hij erkende zijn eigen behoeften hierin steeds meer.

Lieve Jan,
Er is zoveel te vertellen, waar begin ik?

Het was 5 oktober 2001, Huize Maas. Het feest van Geert Spieker.
Ik kende je al wat langer van langs de velden bij GVAV.
Brommertje, rode kappa broek, witte kappa trui en die oh zo kenmerkende witte badstof sportsokken in die Adidas badslippers. Een hele knappe, stoere, maar vooral ook een beetje foute jongen. En bovendien een jongen die vast geen interesse in een meisje als ik zou hebben.
Tot dat feest.
Behoorlijk uitgelaten en zelfverzekerd door de Bacardi Breezers die ik op had, durfde ik je op de dansvloer te groeten. Het nepgeld, dat eigenlijk bedoeld was voor de stripact die die later die avond zou komen, stak ik bij jou in de boord van je trui en zei; “Hé om 12 uur ben ik jarig, dan moet je me wel feliciteren he?!” Je lachte wat en zei; “Ja, komt wel goed”.
De hele avond stond ik, zoals altijd, te dansen midden op de dansvloer. Jij stond meer aan de zijkant, met vrienden en collega’s te genieten van alles om je heen.
Het was net na 12uur toen ik het podium op werd gestuurd om toegezongen te worden door de hele zaal. Ik was immers jarig. Jij stond ergens in de zaal en zei tegen Anno; Zie je dat meisje daar? Dat wordt mijn vriendin”.
Fien en ik waren op weg naar de toiletten toen we jou tegenkwamen. Ik zei “Hé ik ben jarig he, je moet me nu feliciteren!”. En dat deed je, netjes een kus op de ene wang, daarna de andere en toen… vol op de mond. Waarna direct een iets intiemere zoen volgde. Perplex liep ik weg en bij de toiletten werd ik even kritisch toegesproken door Fien: “Wat doe jij nou? Wat was dat?” Tja, ik wist t ook niet, maar blij was ik in ieder geval wel!!
Je hield me die avond in de gaten en na het feest gingen we met een groepje voor een kleine afterparty naar De Unie. Daar vertelde ik je dat ik die avond mijn verjaardag thuis zou vieren en vroeg je ook te komen.
Je ouders vertelden me later hoe de ochtend verliep na het feest. Je vertelde; “ik moet vanavond bij een meisje op verjaardag. Maar ik weet niet waar ze woont, ik heb geen telefoonnummer. Ik weet niet precies hoe ze heet. Ik weet alleen dat ze in de videotheek werkt”.
Hoe je het vertelde, de manier van kijken en je houding waren anders dan anders. Je ouders zagen het direct, dit was iets bijzonders!
Met wat hulplijnen wist je alles te achterhalen en kwam je op mijn verjaardagsfeest. Tot grote verbazing van anderen, want wat moest Jan Brugge nou op de verjaardag van Annemiek?
Stapelgek op elkaar volgenden vele dagen, die uiteindelijk maanden en jaren werden. We hebben zoveel gekkigheid meegemaakt samen;
Zo had ik je eindelijk overgehaald voor een vliegvakantie. Je was bloednerveus en zag het helemaal niet zitten. Maar je deed het, voor mij. Wat voelde ik me schuldig toen bij aankomst in Turkije bleek dat uitgerekend jouw koffer nog op Schiphol stond. Je ging op vakantie en nam mee…. Niks.
Je was welkom in de familie en onze ouders klikten ook direct erg goed. Het waren de overeenkomsten vanuit thuis die het zo vertrouwd maakten.
.....wordt vervolgd in deel 2

(vervolg)
In 2004 werden we wakker geschud uit onze bubbel. Teelbalkanker werd er gediagnostiseerd. Hoe moest dit? We wilden toch een gezinnetje later? Gelukkig waren we er toen op tijd bij en was je na een operatie volledig schoon. We gingen door met waar we gebleven waren.
Toen ik in maart 2005 zwanger bleek te zijn, waren we compleet verrast. Hoe trots heb je jarenlang, na de geboorte van Collin, verteld dat je dit allemaal had gedaan met maar 1 bal.
In 2008 volgde, een tweede zwangerschap. Jij wilde deze keer het geslacht weten. Ik niet. De verloskundige zei: ik vertel het alleen als jij het écht voor jezelf houdt en Annemiek het daar ook écht mee eens is. Jij hield dit vervolgens 6 maanden geheim. Geheimen waren bij jou op de goede plek.
We kochten dat jaar ook ons eerste huis. In mijn zwangerschapsverlof verbouwden we de hele hut. We deden zoveel tegelijk, het was stressvol.
Dus toen ik een keer jankend in de auto zat omdat ik alleen maar meisjesnamen kon bedenken en geboortekaartjes voor meisjes kon vinden, zei jij licht geïrriteerd: Nou, dan kies je toch dat meisjeskaartje”. Ik zei: “Huh, krijgen we een meisje”? Waarop jij antwoordde “Kut, nu heb ik het nog verraden ook”. Zo wist ik 4 weken van tevoren dat Megan geboren zou worden en konden we ons geluk niet op.
We genoten van alles wat we hadden met ons vieren. Maar zoals in elk jong gezin verandert er veel en is het hard werken. Dat lukte ons goed maar na een jaar of drie kwamen er grijze wolken aan de horizon. Waar ik helemaal opging in het gezinsleven en er niks belangrijkers voor mij bestond. Had jij naast dit gezinsleven wat jij niet minder belangrijk vond, ook behoefte aan andere dingen. Meer dan ik. Jij wilde graag met vrienden vissen, af en toe op stap, eigenlijk gewoon de dingen die óók bij het leven horen maar die ik op dat moment niet belangrijk vond. Steeds vaker zorgde dit voor gedoe tussen ons.
Het was dan ook 2012 waarin we besloten uit elkaar te gaan. Dat vonden we beiden moeilijk want we hielden van elkaar. We spraken één ding af; De kinderen hebben hier niet om gevraagd en kunnen hier niks aan doen. Dus wij gaan alles op alles zetten dat zij hier zo min mogelijk last van hebben.
En dat is ons gelukt!
Het was voor ons vanzelfsprekend dat we alles deelden over de kinderen. Van school tot voetbal, van zwemles tot puberstreken. Ik hoefde je maar te bellen en je stond er. Voor ons alle drie! Mijn hart breekt als ik denk aan de toekomst waarin ik dit niet meer met je kan delen.
In de afgelopen 12 jaar zijn we voor Collin & Megan een gezin geweest. Ons team. Een relatie zat er niet meer in, maar de liefde is er altijd geweest. Onze liefde heeft zich gevormd naar een gezamenlijke liefde voor de kinderen. En die liefde vormde zicht weer naar liefde voor elkaar.
In de afgelopen weken werd dit extra zichtbaar. Ik was er voor jou en jij troostte mij. “Het komt goed” zei je. En liet me vervolgens uithuilen in je armen. Jij voelde mijn verdriet, ik jouw angst. We spraken er niet over, maar we voelden het heel diep vanbinnen.
Lieve Jan,
Bedankt voor alles!
Bedankt voor Collin en Megan! Onze toppers.
Ik weet dat je altijd bij me zal zijn en dat we altijd met elkaar zullen blijven praten, via ons hart.

En dan tot slot…….Jan z’n toppers: Collin en Megan.
Wat wil je vertellen, wat wil je delen over je vader als je 15 en 18 bent? Oké, bijna 16 en 19 dan…..
Want waar moet je beginnen? Dat is toch vet lastig?
Herinneringen, losse anekdotes, alles wat te binnen schiet op het moment. Laten we dat vertellen;
• Over de KNVB-tripjes, of dan in ieder geval de autoritten daar naartoe. Keihard meezingen met de muziek en weer verbaast zijn als papa bij het horen van een muzieknummer, precies kon vertellen onder welk voetbalfilmpje van Megan haar meidenteam die speelde, welke wedstrijd dat was, tegen welke tegenstander, inclusief de uitslag. Bizar.

• Over de film ‘In Oranje’, die we wel 1000 keer hebben gezien. Ook daarbij kon papa hele scènes….nou eigenlijk de hele film, woordelijk meepraten. En waarin hij zichzelf op een of andere manier een soort van herkende als vader.

• Over afgelopen Oud&Nieuw, dat Collin in Engelbert was en al lekker wat op had zeg maar. Papa moest eerst werken en kwam me daarna ophalen. Toen we thuiskwamen moesten we eerst nog maar even een drankje met mama doen.

• Over Nike air max…..veel Nike air max…….bijna heilige Nike air max……
En dan vooral die keer in Portugal. We gingen wandelen langs het strand over het houten vlonder pad. Dat pad hield ineens op waardoor we een stuk door het zand moesten lopen. Nou, no way dat papa met z’n mooie schoenen over het strand zou gaan! Dus liep hij een heel stuk om zodat zijn schoenen niet vies werden.….ondertussen flink scheldend in zichzelf over dat stomme vlonder pad dat niet doorliep waardoor hij nu moest omlopen.

• Over Collin die in Engelbert ging voetballen. Dat vond papa mooi. Zijn ‘roots’ lagen daar en hij vertelde dan over hoeveel hij daar wel niet beleefd had, met meisjes en brommers enzo.
Ik trad in zijn voetsporen, er was weer een Brugge in Engelbert!
Dat was ook al zo toen ik mee mocht voetballen met zijn ‘grote vrienden’ uit de buurt. Ik was een jaar of 11, 12 en zij iets van 28 of 29. Ik keek enorm tegen ze op en mocht dan hele zondagen mee voetballen op de pleintjes in de buurt! Toen papa zelf niet meer mee kon doen i.v.m. zijn gewrichten enzo, kon ik dat mooi blijven doen!

• Over gezond eten….bij mama. Want met dat vele sporten, was goede voeding belangrijk.
Maar in de weekenden bij papa was het verwennerij! Sushi, pizza, patat en tijdens voetbal kijken de tafel vol met hapjes…..lekker lekker!!

• Over de bekerfinale tussen FC Groningen en Pec Zwolle in de Kuip. En vooral over hoe leuk papa het vond dat Collin daar zijn eerste bierdouche kreeg toen Groningen scoorde.

• En natuurlijk keeperstraining krijgen van papa zelf. Want dat ik (Megan) talent had, had papa allang door.

En ook wij kijken even terug naar de afgelopen weken, die als een rollercoaster waren!
Maar we waren elke dag bij papa, dat was fijn en erg waardevol.
Ondertussen bleven we elke dag ook onze ‘gewone dingen’ doen, waar papa erg blij om was.
En nu zullen we op onze eigen manier, in ons eigen tempo moeten dealen met het feit dat onze lieve papa er niet meer is…..
We missen hem nu al.