Irene,
Hieronder de toespraak die ik afgelopen dinsdag bij jou afscheid heb gesproken.

Ik sta hier om afscheid te nemen van mijn jongere zus, hoe bizar is dat? Maar wat fijn dat jullie met zo velen hier aanwezig zijn om samen dit afscheid compleet te maken! En fijn dat jullie allemaal een bloem hebben meegenomen, want daar was Irene dol op.
Als wij vroeger met ons gezin in de auto langs een veld of berm met bloemen reden, dan riep Irene steevast: ‘papa, hier moet je stoppen’. En op de vraag van waarom dan wel? antwoordde ze ‘hier staan bloemetjes en die wil ik plukken’!
En dan zongen we: “Klein, klein kleutertje, wat doe je in mijn hof. Je plukt er alle bloemetjes af en maakt het veel te grof.”
Zondag liep ik hier buiten rond en moest daar heel erg aan denken. Het was mooi weer, en in het speel tuintje hiernaast waren kinderen aan het spelen. Er groeien daar nu krokussen in het gras. En klein meisje bukte en plukte de bloemetjes en klom daarna met het bosje krokussen in haar hand op het klimrek.
En ik zong in gedachte Klein, klein……
Toen ik anderhalf jaar oud was werd mijn zusje Irene geboren, niet dat ik me daar nog iets van kan herinneren. Maar ze was er gewoon zomaar bijgekomen!
Als zusjes waren we best verschillend!
Irene was blond met blauwe ogen, ik donker met bruine ogen! Toch waren er ook wel overeenkomsten!
In onze jeugd hebben we natuurlijk wel dingen hetzelfde gedaan! Soms hadden we dezelfde kleren aan, bijvoorbeeld zo’n jas met een capuchon en een bontkraag net zo als de Eskimo’s ! Fantastisch vonden we dat!
Toen we allebei pianoles kregen had Irene muzikaal talent. Ik bakte er niets van!
We zongen in het Avro’s kinderkoor. Om daar lid van te mogen zijn moest je voorzingen. Irene zong de sterren van de hemel en omdat ik haar zus was mocht ik ook meezingen (niet dat ik zangtalent had)!
Voor zwemmen hadden we beide talent, geleerd in het natuurbad Crailo van badjuf tante Trix en badmeester oom Maarten! Later zijn we lid geworden van zwemvereniging Naarden en werden we getraind door Wil van Breukelen. Hier hebben we veel plezier beleefd!
Irene is zelfs nog Nederlands kampioene op de 100 meter rugslag geweest voor meisjes onder de 12 jaar.
Een groot deel van onze familie is afkomstig uit de provincie Groningen. Zo ook onze beide oma's. Irene was graag bij oma Wentink (omi) die lid was van de "grunneger verain" in Hilversum. Omi speelde vaak een rol in het Gronings toneel. Er was ook een Grunneger wichter koor en Irene was daar lid van. Gronings verstaan konden we allemaal wel, maar praten en zingen is iets wat alleen Irene binnen een dag onder de knie had!
Vanaf de middelbare school zijn we een beetje onze eigen weg ingeslagen! Irene werd lid van de "Beatrixband”! Dat was een mooie tijd voor haar met veel jongelui.
Muziek maken, optreden door het hele land en zelfs een reis naar Amerika!
We hebben beiden een witte jassen beroep gekozen. Ik werd assistente van de tandarts (waar Irene overigens niet graag kwam). Irene werd kraamverzorgster, maar heeft later gestudeerd en gewerkt in het maatschappelijke werk!
Wat ik vooral in Irene bewonderde is haar strijdvaardigheid. Het was een doorzetter zowel in haar werk als in haar privé leven. De strijd die zij heeft gestreden om bepaalde voorzieningen voor haarzelf te creëren was typisch Irene. Ook de opvoeding van 3 kinderen vanuit een rolstoel is niet niks.
Wat ik geweldig vond is dat Irene zich helemaal thuis heeft gevoeld en actief jury lid was in de zeilsport! Ze hield van mensen om zich heen en heeft binnen deze sport veel contacten opgedaan.
Mede daardoor is zei ook aanwezig geweest bij de Paralympics in Atlanta, Sydney en Londen.
Blij en trots was Irene toen ook zij bijna drie jaar geleden oma werd.
En wat heeft ze genoten van de oppas dagen met Feline!
En dan op tweede kerstdag komt het telefoontje van Femke dat Irene is opgenomen in het ziekenhuis met het vermoeden en helaas de waarheid dat er kanker is geconstateerd! Deze sluipmoordenaar heeft in korte tijd het leven niet meer mogelijk gemaakt!
Irene heeft tot het laatste toe niet willen toegeven, maar heeft deze strijd toch moeten opgeven! Heel dapper heeft ze dat gedaan, ik was erbij! De dood hoort bij het leven we weten het allemaal maar nu we het zo van dichtbij meemaken is het verlies eigenlijk niet te bevatten!
In de Griekse mythologie betekent Irene vrede.
Ik hoop dat Irene die vrede gevonden heeft.

Tineke Wentink

Hoe de wind
waait in je leven
kun je niet
bepalen.
Maar, hoe je
je zeilen zet,
maak je
zelf uit.

Irene heeft vele winden in haar leven gekend. Waar wij Irene zo voor bewonderen, is dat ze wist altijd weer de zeilen te zetten en de goede koers te varen. Irene ging ieder uitdaging aan om de goede koers te vinden. Voor ons was dit een inspiratie.

En nu terug in de tijd.
In 1996 zijn wij gevraagd om een actie te organiseren voor de Nebas, om donateurs te weven voor hun project Robinson Crusoe, op Loosdrecht, waar mensen met een handicap kunnen watersporten. De actie hebben we gevoerd op de Hiswa 1997 en daar hebben we Irene ontmoet. Toen later weer bij de opening van Robinson Crusoe en dat werd het begin van onze vriendschap.
In 2000 is Irene naar de Paralympische Spelen in Australië gegaan waar ze kennis maakte met Sailability, een organisatie die zeilen mogelijk maakt voor mensen met een handicap, en met de Access Dinghy bootjes. Toen dacht Irene, we moeten Sailability ook naar Nederland brengen.
Met haar vrienden in Australië heeft ze georganiseerd dat er een Access Dinghy naar Nederland gestuurd werd, zodat deze op de Hiswa in maart aanwezig zou zijn. Waar zij haar idee, zeilen voor mensen met een handicap in Nederland, kon presenteren.
Irene stuurden ons een email om dit te vertellen en vroeg of wij ook wilden komen kijken naar het bootje.
Wij waren gelijk enthousiast en na sluiting van de Hiswa wilden we met elkaar gaan eten om hier verder over te praten. We zijn rondgereden maar konden geen restaurant vinden waar je met een rolstoel naar binnen kon. Toen zagen we een Chinees met een trap, een stukje naar boven, Irene zei, 'geen probleem' en tot onze verbazing en bewondering heeft Irene zich op die trap naar boven gedrukt, ze was niet alleen heel sterk in haar armen, maar ook sterk in haar spirit.
Tijdens het eten vroegen we Irene, 'wat heb je nodig om Sailability te beginnen?'
Haar antwoord was simpel, statuten en 2 bootjes.
We kenden een jurist en een notaris en samen met hun zijn de statuten tot stand gekomen; als afsluiting van dat jaar, werden de statuten op 31 december 2002 getekend. Twee bootjes waren besteld. We waren klaar om te beginnen.
Met hulp van Wilma en Akko is Irene van start gegaan om te laten zien dat Sailability van belang was. Mensen zeiden tegen ons dat mensen, met een handicap, niet wilde zeilen. Maar dat vonden we een onzin opmerking. Wij dachten, als zoveel mensen zonder handicap zeilen leuk vinden, waarom zouden mensen met een handicap zeilen niet leuk vinden. Het was de onwetendheid, en in de loop van de jaren heeft Sailability laten zien dat mensen met een handicap zeilen wel heel leuk vinden.
Het is een bijzonder gevoel om zelfstandig te varen en te genieten van de wind, water, en zon. Er is een gevoel van vrijheid op het water en van niemand afhankelijk te zijn.
Het kan ook indirect een enorme bijdrage leveren tijdens de revalidatie.
Mensen met een handicap ontdekken dat ze iets kunnen beleven wat zij altijd voor onmogelijk hebben gehouden. Het opent nieuwe horizonnen voor hen.

De Sailability zeilers kennen Irene niet.
Maar wat wij wel weten is dat Irene indirect veel heeft betekend voor deze zeilers.
Irene heeft Sailability naar Nederland gebracht en daardoor hadden al deze zeilers de kans om zeilen te ontdekken. Irene heeft, door de gedachte, ik wil Sailability naar Nederland brengen, HEEL VEEL te weeg gebracht en ze laat ons alle veel achter, want Sailability gaat door en nog vele mensen zullen blijven genieten van de mogelijkheden die Sailability biedt.
Irene, wij zijn je HEEL DANKBAAR hiervoor.

Als we met Irene gezellig gingen eten, spraak ze altijd over Sailability als haar kindje.
Recentelijk hebben we Irene gezegd, dat haar kindje geen kindje meer is, maar een jonge volwassene.
De resultaten van 2015 laten dat zien:
12 zeillocaties, verspreid door Nederland
300 zeilers,
200 vrijwilligers,
35 boten,
1000 zeiluren plezier.
Sailability staat op de kaart van Nederland!

Wij willen Irene niet vergeten en we willen haar eren voor wat ze heeft betekend en zal blijven betekenen voor vele mensen. Daardoor heeft het bestuur van Sailability besloten om een boot te dopen ter ere van Irene. We hebben nog de kans gehad om Irene dit te vertellen, hier was zij heel blij mee, want dan zou zij er nog een beetje er bij zijn.
Irene heeft zelf de naam van haar boot gekozen.
De boot gaat heten:
Irene, de rijdende rechter
Velen in de zaal zullen de bijnaam, de rijdende rechter, wel kennen. Maar voor die, die de bijnaam niet kennen, zal ik het uitleggen. De bijnaam ontstond tijdens de zeilwedstrijden. Het woordje rechter, omdat Irene jury was bij de wedstrijden, en 'rijdende' omdat ze in haar rolstoel rond reed.
Met dit bootje blijft Irene bij Sailability en haar bootje zal blijven genieten van de vrijheid op het water.

Die we lief hebben gaan niet weg
Ze lopen elke dag naast ons
Onzichtbaar, onhoorbaar, maar altijd dichtbij
Steeds gelieft, steeds gemist, steeds in onze gedachten er bij.

(Sylvia Steinert en Peter Brouwer)

Ik heb jou altijd bewonderd. Ten eerste om je grote kennis op medisch gebied. Deze kennis hield je altijd up to date. Altijd kon je wat vragen aan jou en altijd kwam het juiste antwoord dat ik nodig had. Ook bewondering dat je ondanks jouw pijn en beperkingen toch elke dag kwam en je werk deed. Ik zal dat altijd blijven herinneren. Dank daarvoor.

Yvonne Morriën

Lieve Irene,
Wat was je toch een heerlijk mens met het hart op je tong. Ik herinner me nog een Delta Lloyd Regatta in Medemblik toen we hetzelfde huisje deelden. Tot in de vroege uurtjes discussieerden we over van alles en nog wat. Hoe jij omging met je lichamelijke beperking was bewonderingswaardig, net als je inzet als vrijwilliger voor allerlei organisaties en instanties. Ik zal je nooit vergeten. Rust zacht. xx

Lieve Irene,
De laatste keer dat we elkaar gezien hebben was in de hospice. Wat is het snel gegaan en wat wilde je nog graag. Je hebt gevochten!
Ik wil jullie allemaal ontzettend veel sterkte wensen met dit grote verlies.
Sabrine (atlas fysiotherapie)