Beste familie van Ine,
In de zomervakantie hoorden we dat onze lieve collega Ine is overleden. Hoewel we wisten dat ze ziek was, kwam het voor ons toch nog onverwacht. Door haar onvermoeide vechtlust, hoopten we op een lichtpuntje.
Ine nam haar werk heel serieus en was gedreven als het ging om de bescherming van de privacy op scholen. Ze sprak je vriendelijke aan als er nog losse eindjes waren en knoopte deze aan elkaar om het goed af te ronden.
Ine hoefde niet zo nodig in de spotlights te staan, maar was heel bescheiden en had juist belangstelling voor de ander.
Bij het koffieapparaat had ze een keer bananenbrood gezet, dat ze eigenlijk voor haar zonen had gebakken. Het was zo’n klein teken dat Ine een zorgzame moeder was. Na de zomervakantie vertelde ze over de fantastische reizen die jullie gemaakt hebben. Het was overduidelijk dat jullie een heel hecht en warm gezin zijn.
We wensen jullie heel veel sterkte bij het verlies van jullie geliefde Ine.

Afdeling Onderwijs & Kwaliteit ZAAM
Jeanette Lotte, Nevra Orhan, Wouter Hulshoff, Linda Olsthoorn, Kees Buijtelaar, Farida Krikke

Lieve Niek, Kiran, Miro, familie, vrienden en alle anderen die Ine een warm hart toedragen.
Als ik denk aan Ine dan weet ik zeker dat iedereen het zelfde denkt.
Een bijzonder lieve vrouw die altijd oog had voor een ander. Sterke wil en hield ontzettend veel van haar gezin. Dat dit wederzijds was heb ik de afgelopen tijd mogen zien. Niek, Kiran en Miro hebben haar met zoveel liefde omringd en voor haar gezorgd tot het allerlaatst.

Zo heb ik Ine leren kennen ongeveer 25 jaar geleden. Ine en Niek waren verhuisd uit Amsterdam en ze kenden nog niet zoveel mensen in Hilversum. We hadden elkaar al eens gezien bij het kinderdagverblijf waar onze oudste zonen bij elkaar op de groep zaten. Maar tijdens babyzwemmen in het zwembad de Lieberg kwamen we elkaar weer tegen en vroeg Ine of in zin had in een kopje koffie. Dat was het begin van een mooie en warme vriendschap. We hebben zoveel leuke dingen gedaan samen, fijne gesprekken gevoerd, gelachen en lief en leed gedeeld.

In het begin van onze vriendschap deden we het meeste met onze kinderen op onze vrije woensdag. Speeltuin, logeerpartijtjes, dierentuin, zwemmen. Bram en Kiran konden het heel goed vinden samen.

Ook gingen we jaarlijks een dagje winkelen in Amsterdam. Ine had al uitgezocht wanneer de uitverkoop was 😉. Ze nam me mee naar de 9 straatjes waar ik nog nooit was geweest. Onze favoriete winkel was Exota waar ze heel veel King Louie jurkjes verkochten. Uren hebben we daar in de paskamers doorgebracht. Samen in één hokje omdat het zo druk was. En natuurlijk ook gezellig. Zo konden we elkaar gelijk bewonderen. De stapel jurkjes die we hadden gepast was ongeveer anderhalve meter hoog.

Vervolgens ging Ine weer voorop. Plattegrondje werd uit de tas gehaald. (Toen gebruikten we nog geen telefoons met google maps). Dit plattegrondje had z’n beste tijd al gehad maar deed nog prima dienst. Ine leidde ons dan weer naar een gezellig terras waar we heerlijk gingen borrelen. Soms iets teveel borrelen. Voor de avond had Ine altijd al een heerlijk restaurantje uitgezocht om dan aan het eind van de avond met onze tassen vol nieuwe aanwinsten huiswaarts te gaan. Later hebben we ook andere steden aangedaan. Waar Ine overigens ook altijd al alle goeie plekjes had uitgezocht.

We zijn samen een keer een weekendje naar Terschelling gegaan. Ine was met Niek en haar gezin al de hele wereld over geweest. Van reizen werd ze ontzettend gelukkig. Maar Terschelling was ze nog nooit geweest. Nu wist ik een keer de weg 😉. We hebben een heerlijk weekend gehad en super lang op het terras aan het strand gezeten.

Op de zondagochtenden gingen we de laatste jaren ook samen wandelen. Hier in de buurt wist ik wel de weg maar af en toe wilde Ine natuurlijk ook eens wat anders. Zo heeft ze ook eens een hele leuke route gevonden waar we van Zutphen naar Deventer zijn gewandeld langs de IJssel. Het was ongeveer 15 km. Lekker bammetjes en koffie mee. Aangekomen in Deventer werden de wandelschoenen uitgedaan en gingen we nog de hele middag shoppen. En zoals gebruikelijk had Ine alweer een lekker restaurantje uitgezocht. Moe maar voldaan gingen we in de avond in de trein weer huiswaarts.

Tijdens onze wandelingen moesten we natuurlijk ook altijd even een bakje koffie drinken op het terras, en soms ook een lekker worteltaartje. Wij hebben in het hele Gooi en daarbuiten alle worteltjestaarten geproefd. Wij waren er beiden over uit dat deze het allerlekkerste is bij het Perronnetje in Hollandse Rading.

In veel dingen waren Ine en ik verschillend. Ine hield van reizen en ik bleef meestal een beetje in de buurt. Onze muziek en boeken smaak kwamen ook niet echt overeen. Maar dit is precies wat ik zo waardeerde aan onze vriendschap, wij verlegden elkaars horizon. Ine liet mij zien hoe leuk het is om uit je comfort zone te stappen, en ik kon Ine laten zien dat het dicht bij huis ook fijn is. Maar de worteltjestaart daar waren we het beiden over eens.

Wat Ine ook zo ontzettend typeert is haar doorzettingsvermogen en kracht. Ondanks die vreselijke ziekte wilde ze blijven wandelen al was het maar een klein stukje. Ik denk zelfs dat ze soms teveel van zichzelf vergde. Maar dat is ook typisch Ine. Nooit klagen en doorgaan.

Wat ga ik je missen Ine. Je was mijn bestie, m’n allerliefste vriendin met een hart van goud. We hebben vaak gelachen om het feit dat we samen oud zouden worden en rondjes zouden lopen met onze rollators. Helaas mocht dat niet zo zijn, maar als ik later met mijn rollator een rondje loop zal ik altijd aan je denken en een worteltaartje voor je eten.

Ik hoop dat je nu rust hebt gevonden en je niet meer hoeft te vechten.

Ik wens Niek, Miro en Kiran, de naaste familie en iedereen die Ine kende heel veel sterkte met het dragen van dit grote verlies.
Veel liefs van Tom, Letty, Bram en Barend.

Lieve familie,
Nogmaals gecondoleerd met dit verlies, en het afscheid vandaag was mooi en waardig. En de woorden die werden gesproken waren allemaal treffend voor hoe ik Ine heb gekend. En dat was langs de lijn... of meer: langs de baan. Jullie Miro en onze Laurens brachten veel tijd met elkaar door op de verschillende atletiekbanen in Nederland, en waar Ine en ik met regelmaat vanaf de zijkant keken naar hun prestaties. Langs de baan hadden we mooie gesprekken, ook over de minder mooie dingen van het leven zoals het verlies van een baan, of een burn-out. We hadden een fijne klik, ik heb de gesprekken altijd als heel fijn ervaren. Ik wens jullie allen veel sterkte toe de komende tijd, hou elkaar vast, en vooral: vier haar leven! Groet, Marc Jordense

Ik ben nu al een hele week aan het denken wat ik moet schrijven en nu toch maar proberen.
Door werk in het buitenland kon ik helaas niet bij je afscheid zijn, maar wat heb je een mooi en waardig afscheid gekregen.
Zit nu met tranen in mijn ogen achter de laptop en wat had ik je graag weer gezien op de volgende neven en nichten dag die al over een paar weken gepland stond.
We zullen dan zeker eentje op je drinken maar nu rust zacht je hebt lang genoeg gestreden.

Zo lief en zachtaardig. Zo oneerlijk. Vorig jaar tijdens de neven en nichten reunie vertelde je nog vastberaden dat je de strijd wilde aangaan. Je was er immers een van Van Dalen. Die geven niet op. Helaas, is het je niet gegeven. Zo oneerlijk. Rust zacht en kijk van boven naar je prachtige gezin dat je hebt moet achterlaten, maar waar je supertrots op kunt zijn!