Vol vertrouwen. Vol vertrouwen in God, in de mensen, in het leven, in ons en jullie.
Bij Ina kwam het altijd goed, het kon altijd en zij kon het altijd totdat zij deze zomer veel pijn in de rug kreeg en bleek dat haar heiligbeen gebroken was. Na ziekenhuisopname volgde revalidatie in Anholt. Ina kreeg het voor elkaar om snel te revalideren en weer naar huis te kunnen. Dat was op dinsdag 4 augustus. Blij om thuis te zijn liep ze met haar rollator meteen door haar huis. Ze wilde alles weer zien en de volledige regie ook thuis weer op zich nemen. Het was dan ook een grote schrik dat ze twee uur na thuiskomst viel en bleek dat zij een heupfractuur had. Opnieuw ging ze naar het ziekenhuis en er volgde een operatie. Daarna opnieuw naar Anholt om te revalideren. Maar dat ging moeizaam, lichamelijk was ze broos en zwak, zo zwak dat ze vorige week donderdag een longontsteking erbij kreeg. Ze voelde aan dat haar leven hier op aarde zou aflopen hoewel ze tot het laatst hoopte dat dat niet door zou gaan. Het waren bijzondere dagen in Anholt waarin ze met zorg en liefde werd omringd.

Haar leven voorbij, een leven wat begon in Schoonoord. Geboren op de boerderij was Ina het elfde kind in het gezin Loman. Na haar kwamen er nog vijf kinderen.
Haar ouders besloten in 1953 naar Brazilië te emigreren waar de kolonie Castrolanda werd gesticht. Daar zou het veel beter zijn om te boeren. Het hele gezin met alle huisraad en dieren reisden per boot naar Brazilië om zich daar te vestigen. Ina was toen elf jaar.
Ina heeft in Castrolanda een fijne jeugd gehad. Toen ze wat ouder was begon ze te werken als kraamhulp. Al snel werd duidelijk dat hiervoor een opleiding in Nederland een goed idee was. Van haar vader kreeg ze toestemming om opnieuw naar Nederland te reizen en hier in twee jaar een opleiding te doen, om daarna weer terug te gaan naar het gezin in Brazilië. Ina stapte op de boot en reisde naar Nederland. Er op vertrouwend dat het wel goed kwam.
Ze startte met de opleiding van ziekenverzorgster in het oude Anholt wat bij het ziekenhuis in Assen hoorde. Ina was verbaasd dat ze een opleiding kon volgen en al helemaal dat daar ook nog voor betaald werd. Op haar reis naar Nederland en tijdens haar opleiding ontstonden er waardevolle levenslange vriendschappen. Ina heeft later nog in de bouwcommissie van het nieuwe Anholt zoals het er nu uitziet gezeten.
In Anholt leerde Ina haar eerste man kennen Bert Visscher. Die door zijn reuma lichamelijk beperkingen had. Maar als er houden van is dan is dat geen probleem. Zij trouwden en hadden samen mooie jaren. Genoten van en met de familie. Gingen vaak op reis. De familie van Bert hadden Ina in hun hart gesloten en hebben vele fijne herinneringen aan die periode.
Mijn ouders kenden Bert en zijn familie al van de Smilde. En Bert en Ina en mijn vader Jan en mijn moeder Aaltje raakten bevriend. Na het overlijden van Bert en later mijn moeder durfden mijn vader en Ina in 1984 de stap te zetten om te trouwen. Een nieuwe fase in haar leven brak aan. Want ze trouwde met mijn vader en ze kreeg ons er ook bij. Voor Ina was dat alleen maar een geschenk en ze sloot ons in haar hart. Liefdevol noemde ze mij vaak haar dochter onze kinderen waren dan ook echte kleinkinderen van mijn vader en haar.
Zij zei ook altijd dat ze dankbaar was voor al het goede wat er in haar leven was.
Na het overlijden van mijn vader, bleef Ina nog in Smilde wonen totdat haar vriendin Tally, met wie ze al jaren een goede band hadden begon over het naar Assen gaan en daar een appartement te gaan kopen. Dat is wat ze deden. Aan de Vondellaan kwamen ze te wonen, niet in hetzelfde appartementen complex maar wel zo dat ze elkaar konden zien. ’s Ochtends moest het rolgordijn omhoog bij beide zodat ze wisten dat alles goed was. Een nieuwe fase in haar leven waarin het ook een hele mooi tijd was.

Er werd, haar hele leven al, veel gereisd. Als het even kon naar Brazilië naar de familie.
De familie wilde haar wel in Brazilië houden maar Ina wilde altijd terug naar ‘haar’ kinderen en kleinkinderen en achterkleinkinderen. Via skype onderhield Ina veel contact met haar familie in Brazilië. Ina vond die uurtjes skypen ’s avonds laat heel fijn. En dat was wederzijds.
Er is zoveel bijzondere verhalen te vertellen over Ina’s leven. Ina vertelde er graag over. In Ina haar hele leven kwamen er vrienden bij. Ina was betrokken, Ina was zorgzaam. Ina was geïnteresseerd in iedereen, accepteerde iedereen om wie hij of zij was. Er waren dan ook vele speciale vriendschappen. Haar ziekte Parkinson speelde een belangrijke rol in haar leven. Ze leerde er zo goed als mogelijk was mee om te gaan. Ze leerde andere mensen met Parkinson kennen. Nieuwe vriendschappen ontstonden, mensen die elkaar steunden en vrienden die veel voor haar betekenden en dat was wederzijds.
Ina was trouw aan haar familie, vrienden en kennissen.
En natuurlijk de spelletjes Ina speelde graag spelletjes. Het bridgen nam een belangrijke plaats in in haar leven, maar ook scrabbelen, jokeren, sjoelen en zoveel meer. Je kwam er haast niet onderuit om niet mee te doen en het leverde bij velen hele gezellige uurtjes op.
Ina’s levensverhaal is eigenlijk het verhaal van iedereen die deel uitmaakte van haar leven. In de afgelopen weken bleef de post maar bij Ina komen. Kaarten, waarop veel lieve teksten waren gezet, mooie kaarten, kaarten met namen van een ieder die haar dierbaar was.
Het loslaten van al haar dierbaren vond Ina in de laatste paar dagen erg moeilijk. Er werd zelfs in de laatste dagen nog één keer een spelletje gekaart, er werd via skype gezwaaid naar een broer en zus.

Afgelopen zondagmiddag luisterde Ina met ons via internet naar de kerkdienst van die ochtend die werd geleid door ds Koopmans. In deze dienst was er voorbede voor haar gedaan en werd er gezongen. Ina wilde graag daarna met Meindert en mij het onze Vader bidden. Samen hebben we gebeden en onze dankbaarheid uitgesproken voor haar leven waarin familie, vrienden en ons gezin een plaats innamen. Ina voelde dat ze nu haar leven kon loslaten en opnieuw op reis durfde te gaan. Op reis naar een nieuw thuis het Huis van de Heer. Ook wij kunnen alleen maar dankbaar zijn voor alles wat zij voor ons heeft betekend en voor haar liefde die wij in ons hart nu verder dragen.

Haar broers en zussen in Brazilië willen hun dankbaarheid en liefde voor Ina en ons graag verwoorden in het volgende gedicht.
De mensen van voorbij
Worden niet vergeten
De mensen van voorbij
Zijn in een ander weten
Bij God mogen zij wonen
Daar kan pijn niet komen
De mensen van voorbij
Leven vrij in Gods licht

Dag dappere Ina,
Tijdens de laatste familie-Visscher-reünie in Orvelte hebben we je ontmoet. Niets was te veel moeite, je stapte dapper in- en uit de paardentram.
Gerrie en Teun Bouw-Visscher

Vandaag was de dankdienst voor het leven van Ina de Vries - Loman. Overweldigend alle mensen die daarbij aanwezig zijn geweest. Een ieder met eigen gedachten, herinneringen aan Ina. Zelf voel ik vooral dankbaarheid om 'haar' dochter te mogen zijn. We zullen in liefde en dankbaarheid aan haar denken en meedragen in ons hart.
Ina

Lieve Tante Ina bedankt voor ales Wat u gedaan heeft voor Engelien. En voor de gezellige dagen die we samen hebben gehad. Ina en Meindert en kinderen bedankt voor ales Wat jullie voor Tante Ina hebben gedaan en Wat jullie voor haar waren . Wij hebben fijne herinderingen van tante Ina ,in juni zijn we nog bij jaar geweest en net as altijd was het gezellig.

Lieve tante Ina,

Ik heb u altijd enorm bewonderd voor uw wilskracht, doorzettingsvermogen en liefde voor anderen ! Vorig jaar kwam je nog naar het 30 jarig huwelijks feest van Jaap en Annie. U hield van gezelligheid en ontmoetingen met anderen. En toen we u in Brazilië ontmoeten, was geen dagje uit teveel! Bewondering heb ik voor u, dat u in alle omstandigheden toch met vreugde het leven leefde.

Een mooi lied over de Hemelse Vader ; troost aan alle familie en nabestaanden - opwekking 717- you tube

Liefs Sandra IJpma, nichtje uit Utrecht

Lieve oma,
Afgelopen maandag heb jij deze wereld verlaten,
Gelukkig hebben wij nog even met je kunnen praten
En je kunnen vertellen hoeveel we van je houden,
En dat we zo hebben genoten,
van alle jaren samen met jou.
We hebben veel gelachen en gepraat
over vroeger, over nu , over ooit
oma, jou vergeten doen we nooit
Je bent en blijft onze lieve oma
voor nu en voor altijd
En ook al ben je niet meer bij ons
in onze harten raken wij jou nooit meer kwijt!
Liefs Irene, Ewoud, Ivo en Jolien

Het was altijd heel gezellig toen Tante Ina bij ons was hier in Brazilie.
Heb altijd fijne praatjes met haar gehad ... Voor mijn is Zij altijd een Super Tante geweest met alle moeilijheide dat Zij had , was om hier naar toe tegaan nooit te veel ... Super Tante Super Lief Super Gezellig Super Humor
Veel Liefs van Marian en Diego Loman

Ik bewaar fijne herinneringen aan Ina, ze was een persoon met een groot hart en oog voor anderen. Ik ken haar van de koersbalclub. Op bezoek bij haar thuis, na het bijpraten, speelden we altijd een spelletje triominos.
Petra de Vries

Ik ken Ina de Vries van de middagpauzedienst in de Bethelkerk en zal haar herinneren als een aardige, moedige vrouw die ondanks haar Parkinson altijd trouw de dienst bezocht.

In één van onze laatste gesprekken, vertelde oma mij dat ze blij was met zulke lieve kleinkinderen. Ze zei dat ze erg blij was dat ze onze oma is geweest. Uiteraard heb ik haar verteld dat wij ook erg blij zijn dat zij onze oma is geweest!
Wat hebben we veel mooie herinneringen met elkaar mogen maken. Van meegaan met de rijwielvierdaagse, samen taarten bakken voor onze verjaardag tot sinterklaas en kerst vieren.
Ik zal je missen oma, maar gelukkig hebben we de mooie herinneringen, die blijven voor altijd.
Wij wensen alle nabestaanden heel veel sterkte.
Liefs, Tineke & Harm