Lieve Veronique en verwanten van Hylke,
Wat vreselijk treurig! Dees en ik weten dat Hylke voor altijd bij jullie zal blijven. Ik kan jullie geen sterkte wensen bij het verwerken van dit mega grote verlies, omdat dat niet te verwerken is. Wij kunnen jullie ook niet troosten. We kunnen er alleen voor jullie zijn. En het dan veel over onze levensgenieter hebben en het verdriet samen delen.

Beste allen,
Op een dag in 1977 zie ik een medestudent door het Geologisch Instituut van de Universiteit van Amsterdam een enorme vioolkist dragen die wel zeker een alt moest herbergen. Na dit tafereel nog een paar keer gezien te hebben heb ik hem aangesproken: mijn eerste kennismaking met Hylke. Binnen enkele minuten had hij mij met zijn innemende en bezielende manier van praten omgepraat om naar een repetitie te komen van Het Theaterorkest, dat toen nog repeteerde in het Universiteitstheater. Ik had zelfs nog even tegengestribbeld, omdat ik al minstens een jaar een “viool-dip” had, maar Hylke vond dat daar maar verandering in moest komen. Dus een paar dagen later op weg naar de repetitie. Dat was het moment waarop ik weer werd gegrepen door de viool. Mijn oude studieviool werd vervangen door Opus 20 van Matthieu Besseling en je hoorde Hylke denken “zie je wel!”. Hij vond het een prachtig instrument en omdat de bouwer – zelf tevens altist - gespecialiseerd is in de bouw van alten en Hylke bovendien vond dat hij “toe” was aan een mooier instrument bestelde hij er “een”. Tijdens een repetitie hoorde ik over het blok tweede violen heen een diepe, warme en krachtige toon uit de richting van de eerste lessenaar van de alten. Vanaf mijn plaats kon ik langs de tweede violen gluren en ving de eerste blik op van het nieuwe instrument. Strijkstok en duim in de lucht en verder met Wagner. Hylke in de pauze: “wat zoemt hij mooi, he!”.
Hylke en ik hebben dus in ieder geval drie dingen gemeen: studie, muziek en de vioolbouwer. Na die eerste kennismaking in het Instituut ontstond er een bijzondere en intense vriendschap en ook iedereen bij mij thuis – waar ik toen nog woonde – was dol op hem: moeder, vader en zus. Niet eens zo heel lang geleden stelde Hylke tijdens een etentje bij ons zijn Veronique voor. Het was de enige keer dat onze jongste dochter Roos hem heeft gezien. En gisternacht, toen wij thuis kwamen van een paar dagen Normandië, moest zij ons het vreselijke nieuws vertellen, maar zij wist zich Hylke nog heel goed te herinneren, die een enorme warme indruk op haar had gemaakt.
De vraag van Hylke zijn huwelijksgetuige te zijn is voor mij altijd heel dierbaar en bijzonder geweest en ik was er beretrots op. Geografische en levensloop-technische aspecten hebben er voor gezorgd dat wij elkaar niet heel regelmatig meer zagen. Maar dat hinderde niet. Afstand en tijd deden er niet toe; iedere ontmoeting was telkens weer als van ouds. Heel bijzonder. Heel dierbaar. Heel dankbaar.

Lieve Hyl,
Vanmiddag ga ik geen afscheid van je nemen, omdat dat niet kan. Je bent levendig in mijn herinnering en gedachten aanwezig en daar kan nooit een einde aan komen. Ik ben je dankbaar voor al het moois dat wij met elkaar hebben mogen meemaken. Ik betreur het wel erg dat er geen nieuwe herinneringen meer bij komen. Wat hebben we van veel dingen genoten. Ooit leende je een plaat van het “Quatuor pour la fin du temps” van Olivier Messiaen. Vanaf nu zal ik altijd mét jou naar dit zinderende kwartet luisteren en niet in nagedachtenis aan jou. Dank je voor al dat moois!

Helchteren: eerst zwemmen en tochten door de bossen, later op stap en achter de meiden aan (met gering succes...).
Samen op kamers in de flat Boschdijk in de middelbare schoolperiode.
Samen met vakantie. Connero Rivera. Weggestuurd van de camping en daarna in het wild gecampeerd in de bergen van Zwitserand.
Op (be)zoek (bij) naar Japie in Carrara.
Na onze jeugd ging ieder zijn eigen weg (op een bezoekje na, toen de kinderen klein waren). Tot je me vroeg om nog eens af te spreken in het AZM.... Ik ben blij dat ik je daar nog gesproken heb...
Jeugdvriend Arie Versluis, tot straks....

Eind jaren '70. De zomer is aangebroken, wat gaan we doen? "Hylke, zullen we naar Frankrijk gaan?". "Prima, ik heb een 2CV. Waar naar toe?". "Meer van Annecy schijnt mooi te zijn". "Ok." Paar dagen later, op de dag van vertrek, Pa Hoogeveen staat gebogen naast de oprit te wieden. 'Pa, ik ga met Henk 'n paar weken naar Frankrijk". Pa Hoogeveen, zonder overeind te komen: "Veel plezier jongens!". Weg zijn we.
Er volgde een rit op basis van Michelin kaarten door de Vogezen en de Jura, volledig op de bonnefooi. Er schijnent ergens intacte delen van een Romeinse weg te zijn, natuurlijk vonden we die, in the middle of nowhere. De Route Napoléon deden we ook even. En Annecy, natuurlijk.
In die vakantie vertelde Hylke me dat zijn gelukkigste tijden waren in de hitte van de lege Spaanse hoogvlakten, het "veldwerk". "Stukjes steen hakken en fossielen determineren. Niemand die aan je kop zeurt". Ik mag graag denken dat Hylke nu ongestoord zijn geliefde veldwerk kan verrichten.

Zoveel mooie muziekmomenten samen, met als hoogtepunt dat je het nog kon opbrengen om in het Concertgebouw de Achtste van Mahler te spelen!! Voor ons allemaal onvergetelijk en je zo typerend....
Wat hebben we veel samen mogen genieten! Veronique en alle anderen dicht om je heen heel, heel veel sterkte !!
Jules

Lieve Hylke, ik heb je leren kennen op de middelbare school, het Rijnlands Lyceum waar je een paar jaar verkeerde. Toen al was je een bijzondere persoonlijkheid. Je viel op met je lange blonde haren en je eigenzinnige houding. Je maakte me verlegen... De afgelopen 2 jaar zijn we met ons Rijnlands groepje een aantal keren bij elkaar geweest en dat waren zeer waardevolle, bijzondere momenten. Met flink wat pijnstillers in je lijf genoot je van dat samenzijn en straalde je positiviteit uit. Je veerkracht was enorm . Een van de laatste keren dat we je zagen, sprak je over liefde, voor jou het belangrijkste element van het leven. Dit wist je ons zo kort voor je afscheid te vertellen. Je bent te vroeg gegaan; we zullen je missen. Lieve Veronique en familie veel sterkte met dit verlies!

Vanochtend hoorden we dat Hylke overleden is. Daarna was het dringend nodig devrienden uit die tijd in Amsterdam, ergens tussen midden 70er en midden 80er jaren, te spreken. Hylke dood! De herinneringen buitelen over elkaar : Hylkes grijns, zijn doorrookte stem, zijn ( soms zeer foute) humor, zijn etage op de Marnixstraat met het Jezusbeeld op de vensterbank , en vooral Hylke en zijn altviool. Hoe hij bij een vette solo wat achterover ging leunen, soms het gebaar maakte of hij even zijn alt uit moest schuiven, en vervolgens los ging met ronkende toon en uitstaande neusvleugels. Wat zou zijn finest hour in ons orkest geweest zijn? De keer dat hij concertmeester mocht zijn in Brahms' Serenade (die zonder violen) ? of die keer dat hij de mandolinesolo mocht spelen in Don Giovanni? Alied (collega alt) diepte direct de herinnering op aan Hylke als aanvoerder van de alten, die op haar vraag hoe hij dacht dat de streek moest zijn in een bepaalde passage, zich omdraaide en bromde: " heen en weer ".

Wat naar om te horen hoe zwaar de laatste jaren geweest moeten zijn. En wat goed om in dereacties op deze site te lezen dat Hylke, hoe zijn leven ook gelopen is, dezelfde warme, vast ook wel dwarse en bizondere man gebeleven is die hij destijds , in Amsterdam , was en beloofde te worden.

Veronique en kinderen, zeer gecondoleerd met het verlies van je man en jullie vader

Ik heb je in de zomer van 2012 ontmoet in Arnhem waar je -prachtig en ontroerend-viool speelde tijdens de verjaardag van een gemeenschappelijke vriendin. We raakten aan de praat en hielden contact. Alleen virtueel, maar niet minder waardevol. Soms gewoon een uitwisseling van onbenulligheden die het leven aangenaam maken, steeds vaker ook een echt gesprek. Je allergieën en triggers, je blijdschap dat echte liefde had toegeslagen in de vorm van prachtige Veronique. Het overlijden van Sisel en uiteindelijk het onherroepelijke feit dat je ziek was en afscheid moest nemen. Je vertrek naar het hospice en de laatste loodjes.. Ongelofelijk wat jij en jullie als gezin in de laatste jaren hebben moeten doorstaan.
Ik zal het contact met je missen, dappere Dodo. Geef je nog eens een seintje?
Ik wens Veronique, jullie kinderen en andere dierbaren heel veel kracht toe voor de komende tijd.