Lieve Henk,
Vandaag precies een week geleden sprak ik via de telefoon nog even met je. Je vertelde dat je die ochtend was opgenomen in het ziekenhuis omdat het niet goed met je ging. Wat je had wist men nog niet precies, maar de kans dat je besmet was met het coronavirus was aannemelijk. Je werd getest. Je klonk strijdlustig en wist mij te vertellen dat we elkaar in mei weer zouden zien voor een borrel op de Brink. Maar je vertelde ook dat als het heel slecht met je zou gaan je niet gereanimeerd wilde worden. Met het volle vertrouwen dat jij ook deze strijd zou overwinnen hingen we op.
Maandagochtend in alle vroegte liet je me via Whatsapp weten dat je besmet was het virus en dat was de laatste keer dat we contact hadden met elkaar. Het ging ineens heel snel, te snel.
Op jouw verjaardag, afgelopen januari, hebben Olaf en ik samen met je in de middag geproost bij de 7eHemel. 70 jaar was je geworden. Ik vroeg je of je het leuk zou vinden om samen met mij naar de Matthäus Passion in de Bergkerk te gaan, dit als cadeau voor je verjaardag. En of je het een leuk cadeau vond. Elke keer nadat ik je na je verjaardag zag of sprak, via Whatsapp of telefoon, was je eerste opmerking: ‘We gaan toch nog wel naar de Matthäus Passion?
Tot voor kortgeleden, een week of drie denk ik, maakten we op dat het dit jaar waarschijnlijk niet door zou gaan en we het naar volgend jaar moesten uitstellen.
Lieve Henk, zo’n 10 jaar ken ik je inmiddels. Mijn eerste ontmoeting was bij de Doedel. Op dat moment stond je achter de bar. Ik herinner mij een luide stem en dat je wat last had van je rug. Ook zag ik een barman die betrokken was met alle gasten die er zaten.
In de tijd dat ik Olaf ontmoette kwam jij ook steeds meer in mijn leven. Vaak in de kroeg.
In het afgelopen half jaar heb ik je vaak opgezocht bij onder andere het St. Jozef. We hebben in die tijd bijzondere en vooral prettige gesprekken gevoerd. Tijdens onze gesprekken pelde jij dan een mandarijntje voor mij die ik met smaak opat. Altijd een luisterend oor en goedbedoelde en liefdevolle woorden.
26 februari hebben we nog met elkaar gepraat bij de 7eHemel. Niet wetende dat dit de laatste keer was dat ik je zou zien.
Ik hoop dat je vanuit boven, of waar je nu ook bent, vaak naar ons zal blijven kijken. Ik kijk naar jou, naar een man die bijzonder was, lief, betrouwbaar, sociaal, betrokken en vooral een mooi mens.
Liefs, Nicole
