Hans was mijn buurjongen in de Kapellerlaan in Roosendaal. Uren hebben we - samen met zijn broer Peter en mijn broer Ad - geravot op en rond het plein van het voormalige politiebureau. "Het karreke van de Jeep" was zo'n plekje waar je je heerlijk kon verstoppen of avonturen beleven. Na onze jeugd zijn we elkaar uit het oog verloren. Peter heb ik nog eens gezien op een reünie van vroegere bewoners uit de Kapellerlaan. Hans zou zich daar ook voor hebben aangemeld, maar helaas is daar blijkbaar iets tussen gekomen. Ik heb Hans herontdekt toen mijn vrouw een abonnement nam op de Libelle. Sindsdien was ik een trouwe lezer van zijn columns. Ik heb vaak enorm moeten lachen om zijn verhalen, omdat ze zo herkenbaar waren. Ik heb altijd gehoopt dat ik Hans nog eens zou kunnen ontmoeten, zodat we herinneringen zouden kunnen ophalen aan onze jeugd, inmiddels zo'n vijftig jaar geleden. Het werd dus even stil toen ik het bericht las van zijn plotselinge overlijden. Ik moest denken aan zijn vader, de rechercheur, die ook zo plots en vroegtijdig is gestorven. Jammer dat die ontmoeting nooit meer zal kunnen plaatsvinden. Wat overblijft zijn nog enkele foto's uit de zestiger jaren; ik ga ze eens bijeen zoeken. En er zijn natuurlijk de mooie herinneringen, ook aan een aantal columns die me zijn bijgebleven en waar ik enorm van genoten heb.
Rust zacht Hans.

Tranen met tuiten heb ik gelachen om de geweldige columns van Hans Verstraaten in Libelle. Ik liet ze vaak mijn man ook even lezen. En nu is hij er plotseling niet meer, onbegrijpelijk. Ik wens jullie nabestaanden veel sterkte met dit verlies.

'Dit wordt een hele grote', zei ik op de School voor de Journalistiek over Hans Verstraaten toen ik hem voor het eerst zag, tegen docent Gerard van der Meijden die de introductie begeleidde. De bedachtzame intelligente jongeman met de transparante huid had onmiddellijk indruk gemaakt. Liever dan met veel woorden typeerde hij in weinig wat hij had te zeggen, eenvoudig, direct. Het litteken op mijn middelvinger van toen hij in een streek met de grafische cutter mijn verkeerde worp bij het klaverjassen afstrafte, is daarvan het teken: Hans had je door, reageerde snel, al was de manier waarop niet altijd de meest geschikte.

Als journalist heeft zijn intelligentie hem al snel tot manager gemaakt. Hans was niet zo'n hoofdredacteur als Arno, Arendo of Frits, Hans L of Peter van der K. We spraken elkaar heel incidenteel, als hoofdredacteuren onder elkaar, hij bij weer een andere uitgever, ik op zoek naar een leukere baan bij Trouw of de Volkskrant. Wat kon hij goed luisteren en dan zei hij weer een paar woorden maar, de vriendelijke mens.

Zo jong nog, wat jammer, Hans.
Peter Snel

Samen wordfeud...
*jij nog verslaafder dan ik😉
Samen chatten...
*ik veel woorden, jij weinig
Samen razendsnel woorden leggen...
Samen 'kletsen' over wordfeud-punten, je voet, thuiswerken, paardrijden, schrijven en de kerstdagen (je wilde zo weinig mogelijk doen).

En toen werd het stil... Je reageerde niet meer. Uiteraard niet, je was er niet meer. Ik ben nog steeds van slag😪
Al jarenlang ben ik fan van je schrijfkunsten en we 'kenden' elkaar van wordfeud. Je had heel snel een speciaal plekje in m'n hart veroverd. En als ik de vele reacties op je overlijden lees, heb je ontelbaar veel harten veroverd op jouw eigen Hans-manier.
Lieve Hans, bedankt voor al je prachtige 'schrijfsels' en de vele wordfeud-uurtjes. Ik vond het een waar genoegen en vind het een eer je te hebben 'gekend'.

Familie en vrienden: alle sterkte toegewenst met het verlies van Hans🐴🌹

Hans' overlijden raakt me diep.
Dieper dan ik ooit kon bevroeden.
Hij haalde me over om bij Nieuwe Revu te komen werken.
Later haalde hij me naar Readershouse.
Ik heb zo ongelooflijk veel van hem geleerd.
Zijn belangrijkste les: wees wie je bent, geloof in wat je kunt.
Hij gaf iedereen de ruimte om zijn excentrieke zelf te zijn.
De ene keer met een knikje, de andere keer met een anekdote over de manier waarop Charles Bukowski zijn writer's block te lijf ging. Ik genoot van die momenten en koester ze in mijn herinnering. Ik wens u allen veel sterkte met de verwerking van het verlies. De leegte die hij nalaat is peilloos.

Mijn favoriete wekelijkse column.... Elke keer weer subliem. Keek er naar uit....en nu.......
is Hans er niet meer.
Verdrietig.....
Familie, heel veel sterkte
Monique

Eerst dacht ik nog dat hij zijn column zo begon, wist niet, zoals zovelen, dat Hans er echt niet meer is.
Dank je wel voor je columns ze waren een moment van 😊.

Sterkte voor allen die bij Hans horen. Mieke