Herinneren is een vorm van ontmoeten…

The days get shorter. Our hearts grow stronger, with just the memory of you. In our haerts you will always be there, but never able to touch you.
Sad are our hearts that love you. Silent tears that fall. Living our lives without you, is the hardest part of all.

Beste maat....
zo vliegt de tijd voorbij...dagen na dagen...van plezier en leuke dingen....maar vanbinnen is het toch anders, effe die gedachte, heej dit deet ik met Han ook, heej ik luisterde deze muziek met Han ook altijd....heej toen ik hier met Han in de auto reed zeurde hij altijd als ik over die hobbel reed dat zn hoofd weer stootte...en even verder konden we er weer hard om lachen...of dat hij op de kamer in doorn boven me weer als een idioot lag te snurken en ik hem weer eens met mn voeten een flink stuk oplichte om hem vervolgens met een klap te laten vallen...zodat ik toch zeker weer 30 min kon slapen zonder gesnurk.....hahaha wat een leuke dingen hebben we meegemaakt....zelfs je gesnurk wat me nachten wakker hield mis ik......ja jongen zo zijn er vaak weer dingen die me even herinneren aan je....maar gelukkig allemaal mooie en leuke herinneringen.....ik mis je mn maat.....
Leo..

VIER jaar zonder jou, die jaren bestonden uit 1460 dagen. Zoveel uren van verdriet, die jaren waren haast niet te verdragen want jij, jij was er niet. Omdat we zoveel van je houden, doe dat missen zo ontzettend pijn.
Maar dat we jou vergeten zouden, zou voor ons ONMOGELIJK zijn.

Ik heb je één keer gezien toen je bij ons thuis langs kwam met Leonard. Maar als ik zie wat voor indruk en herinnering je achter hebt gelaten bij je vrienden kan ik niet anders concluderen dan dat je iemand met een gouden hart geweest moet zijn.

Mijn sterkte gaat uit naar alle nabestaanden die je nog dagelijks met pijn in het hart moeten missen.

De herinnering, het enige paradijs waaruit men ons nooit kan verdrijven.

Ja jongen.....
oudere mensen met veel levenservaring zeggen me altijd dat het wel slijt het missen en de pijn iedere dag...er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan je denk.. er gaat geen dag voorbij dat ik nie denk, maar hoelang duurt dat dan dat slijten....iedere dag weer denk ik nee nog steeds niet voorbij ik denk er weer aan..het doet weer pijn, het doet nog steeds pijn. wanneer zou dat slijten dan?? nou jongen ik kan je vertellen dat slijten bestaat niet...iemand zo als jij kan je gewoon niet vergeten...je bent te speciaal om te vergeten....iedere dag even die gedachte.....regelmatig een traan...ik kan die snelweg langs de begraafplaats niet over rijden zonder je even te bezoeken... neee jongen die pijn gaat niet weg...sterker nog ik zal de pijn en verdriet missen als ik het niet meer zou hebben......
IK DENK AAN JE!!!
JE maat Leo

In Memoriam 29-06-2001 29-06-2004.
Baasie, we zullen je nooit vergeten. Het verdriet blijft. Je leeft voort in onze harten.
YOU'LL NEVER WALK ALONE

29-06-2001 ..... 29-06-2005

Soms, voelen wij jou,wandelend door het bos,zittend in de tuin, pratend aan tafel. Een moment --- JIJ --- zo ver weg, zo dichtbij, met ons reizend, in ons hart levend, onze liefde eindeloos delend.

Alweer 4 jaar geleden.Het voelt nog als de dag van gisteren.Die pijn van het mes dat in mijn hart werd geraakt.Nog zoveel pijn en verdriet. Mijn leven is sinds toen veranderd.Het valt niet mee om pijn te moeten verdragen. Toch mag ik niet klagen,want ik had nog nooit een vriend gehad zoals jij.Ik heb van je geleerd en genoten.Ik hield van je als een broer. Sommige mensen zeggen "je moet door met leven, je moet het een plekje geven" Dat is raar want ik had je al een plekje gegeven,mijn hart.
Ik heb bewondering voor je familie,zo sterk en onverwoestbaar. Waar hebben ze dit toch aan verdiend. Toch blijf jou naam in mijn leven,want ik heb het ter ere aan jou aan mijn dochter gegeven.Lieve Hanno,ik zal je nooit vergeten. Bedankt voor de tijd die er voor ons was. Je maatje

Oh ja,ik kan weer meedoen, ik kan weer vrolijk zijn, de buitenkant die gaat wel, van binnen zit de pijn. *** Oh ja, het gaat weer beter, kijk hoe ik weer geniet, de buitenkant die wil wel, van binnen huist verdriet. ***
Oh ja, ik wil wel leven, ik doe al aardig mee, de buitenkant moet verder, de binnenkant zegt nee. *** Maar af en toe geniet ik echt, met hen die naast me staan, die weten en ook voelen, dat het echt NOOIT meer echt zal gaan. ***

EENS WORDT HET GRAS WEER GROEN....
Tussen de draden van de onbeschrijfelijke pijn, heeft zich verweven..langzaam..onopgemerkt haast in 't begin de vreugde om wat is en om wat is geweest, het doet mij voelen het leven heeft weer zin. Ik ben niet bang meer voor de dood, niet bang te hechten aan dit leven, aan alles wat mij is gegeven, ik weet dat hij eens weer zal komen met alle pijn en het gemis, maar nooit zal kunnen nemen de herinnering aan elk moment dat mij nu dierbaar is.