Ik wil een mooie herinnering opschrijven voor mijn vriend en buurman, die er niet meer is. Hij is overleden op veel te jonge leeftijd. Hij laat een krachtige, lieve vrouw achter, en twee geweldige zonen die in de bloei van hun leven zijn. Helaas kan hij daar niet langer van genieten.
Zijn jeugd was zeker goed te noemen, maar het was niet altijd makkelijk opgroeien in een gezin waarin succesvol ondernemen in met name de rederijbranche de norm was. Er werd veel van je verwacht. En dat voelde je.
Gaby heeft letterlijk veel aan zijn hoofd gehad. Toen de kinderen jong waren en Marianne al zijn sterke wederhelft was, moest hij een riskante hersenoperatie ondergaan. En hij kwam erdoor. Het bloeide zelfs op. Helemaal toen jullie aan de Vecht op een oude woonark gingen wonen. De ruimte was beperkt, maar de warmte was groot. De jongens sliepen op een stapelbed, de liefde zat overal. Jullie werden nog hechter.
Vanaf toen leerde ik je echt kennen. En de betekenis van "schuttingtaal" veranderde voorgoed. Wat meestal staat voor de leuzen en scheldwoorden die achteloos op een schutting worden gekalkt, werd bij ons iets moois. Iets van ons. Aan weerszijden van de schutting, waar we elkaar konden zien -jouw lengte hielp daar zeker bij- bespraken we alles.
Hoe het met Ajax ging. Hoe onze kinderen zich ontwikkelden. Op school, met de studie en bij sport. Je was zo vaak trots als een pauw en ik voelde dat precies zo.
We spraken over onze passie voor watersport, over ondernemen, over werk, onze liefde voor deze woonplek, het verwezenlijken en ervaren van jullie nieuwe, ruime ark. Over Bonaire. En over de dingen in de wereld die ertoe deden.
Wat opviel, altijd weer: jouw onverwoestbare optimisme. Je kon helemaal opgaan in je plannen en er zo gepassioneerd over praten. Als jij ergens in geloofde, dan ga je ervoor. Soms met wisselend succes, maar die drive was uniek.
Af en toe spraken we nog laat, als onze gezinnen al op bed lagen. Jij vaak met een peukie.
Een van de laatste gesprekken die we voerden bij de schutting, ging over jouw geloof dat je genezen was. Het ging ook echt goed. Je reed weer rond op je scooter, in je modieuze gele jas. Je voerde weer verhalen met mensen in de sportschool.
Maar je optimisme was niet genoeg om die rotziekte te overwinnen.
Het is oneerlijk. En ik had nog jaren aan die schutting met je willen praten. Met de dosis humor die we deelden. De trots die we voelden voor onze gezinnen.
Je hebt samen met Marianne een liefdevol thuis opgebouwd. En we zullen je bij iedere zonnestraal herinneren: aan je vrolijke noot, je liefde, je onbevangenheid, je lach, kortom je passie en optimisme!
Ouwe reus. Lieve vriend. Geweldige buurman.
Ik houd van je. En ik natuurlijk samen met Ellen zullen helpen bewaken wat jij samen met Marianne hebt opgebouwd.
En weet je: ik zou nu alles ervoor over hebben om iets op die schutting te mogen schrijven. Iets wat je terug zou brengen.
Nu loop ik erheen en krijg ik een brok in mijn keel. Dan weet ik: daar, op die plek, sta jij met een lach. In alles wat er was. En blijft.
Arjan
