In het begin der jaren van de middelbare school kwam ik heel vroeg op school zo vroeg dat de school niet eens open was. Jij was de eerste persoon die ik in de ochtend tegen kwam en de deur voor mij opende. S'ochtends nam ik zo nu en dan de Metro of de Spits voor je mee om te lezen maar in plaats daar van rolde je ze op en mepte je de kinderen, zeker niet met een slechte bedoeling, gewoon als een geintje. Je kon het waarderen dat ik in de ochtend de krant voor je mee nam vooral op momenten dat je niet veel te doen had. In de derde leerde ik piano spelen dat gepingel kon je in het begin niet waarderen, later werd ik beter en waardeerde je de liedjes die ik speelde. In het nieuwe gebouw in de vierde ging ik, wanneer ik op de groep hoorde te zitten, naar beneden om op de piano te spelen. Je vond de piano liedjes zo mooi dat je ze ging mee zingen of neuriën, de liedjes zaten de rest van de dag in je hoofd want als ik de school verliet hoorde ik je nog neuriën.
Ik hing zo nu en dan aan de balie om gezellig te kletsen en wat vaker om in de ochtend een te laat briefje in te vullen. Vaak gingen onze gesprekken over je mooie dochter Eline waar je zo trots op was. We hadden het er over omdat ik toevallig ook Eline heet en ze rond mijn leeftijd zou moeten zijn.
Je vond het niet leuk als iemand je aansprak als conciërge want dat was je ook niet, pedagogisch medewerker kwam al meer in de buurt, maar je was veel meer dan dat. Je was de rechter hand van Dave, een vriend voor iedereen en ten alle opzichte een goede hulp. Je was een lieve, vrolijke man die altijd in was voor een praatje, die voor iedereen klaar stond en met iedereen goed kon opschieten. Zo'n exemplaar als jij, daar was er maar één van. Ik weet zeker dat iedereen die jou gekend heeft jou zal missen. Ik ben blij dat ik 7 jaar heb mogen genieten van een middelbare school met Frieke aan de balie want zonder Frieke zal het nooit meer het zelfde zijn.
Ik wens de familie ontzettend veel sterkte in deze moeilijke tijden.
Liefs van Eline
