Lieve Frederiek,
Wat voelt het onwerkelijk dit te schrijven. Ik herinner me het nog zo goed dat we elkaar voor het eerst op de Uni tegenkwamen. Nog maar 6 jaar geleden. Het voelde meteen goed en vertrouwd, zeiden we later tegen elkaar. Na ons afstuderen hadden we eindelijk tijd onze jonge vriendschap verder te verdiepen. En dat deden we met een etentje in Amersfoort. Wat vond ik het boeiend van jou allerlei nieuwe inzichten over gastronomie te krijgen en tips voor goede restaurant. Zoals Tapeo in Barcelona waar Querijn en ik vervolgens meerdere keren gegeten hebben. Ook met collega’s en zakenrelaties die vervolgens hun zakenrelaties weer naar dit pareltje in Barcelona meenamen. Na ons etentje in Amersfoort volgde al snel de volgende eetafspraak. We hadden immers het plan een reünie te organiseren met onze jaargenoten. Ook dacht je met me mee of ik in moest gaan op de vraag te promoveren en de keuzes die ik daarin kon maken. Genoeg stof voor een volgend avondje uit. De datum stond. En toen kwam het eerst appje dat je moest afzeggen. De eerste diagnose…
Dat sloeg bij mij in als een bom! Dit kon niet waar zijn. Zo bizar. Al snel verdiepte onze vriendschap zich op een andere manier. Wat heb ik de afgelopen jaren een ongelooflijk sterke vrouw gezien, met een onverminderde drive en altijd positief. Waar ik de woorden niet meer vond voor een appje of telefoontje of me machteloos voelde, bleef jij optimistisch en vroeg je vervolgens hoe het mij verging. Met veel ontzag en bewondering zag ik hoe je de borstkanker overwon. En we konden weer een moment vinden samen op stap te gaan. Wat straalde je toen we elkaar weer in Amersfoort zagen. Wat een levenslust en je was zelfs weer aan het werk. Wat was ik trots op je! Je kon zelfs op de reünie zijn die ik toen met Cathy georganiseerd heb. Wat blij was ik dat het ergste scenario aan je voorbij leek te zijn gegaan.
Querijn en ik woonden inmiddels ook deels in Zwitserland. Dat deed niks af aan ons contact En zelfs toen hebben we nog onvergetelijke momenten kunnen hebben in Nijmegen en later met Erik bij jullie thuis. Samen huilen, lachen en genieten van elkaars gezelschap. Afgelopen zomer kreeg ik de foto’s van jullie nieuwe keuken. Wat stonden Erik en jij er stralend op in jullie prachtig verbouwde huis! Jullie zijn een geweldig mooi stel!
Toen wij in oktober weer volledig naar Nederland verhuisden, hoopte ik dat we een keer met z’n vieren konden afspreken. Het bleef wat langer stil. Ik vreesde voor weer een terugval. Toen kwam 2 weken geleden jouw lieve app. Ik kon niks meer dan huilen. Huilen omdat ik wist dat wij elkaar niet meer zouden zien, omdat ik geen arm meer om je heen kon slaan. Tegelijkertijd bleef ik hopen, zelfs nog toen Erik mij appte. Wat bijzonder de laatste weken nog heen en weer geappt te hebben en zo toch nog afscheid te hebben kunnen nemen. Lieve Frederiek dank je voor je vriendschap, je warmte, je kameraadschap! Rust in vrede.
Lieve Erik, wat een bijzonder mooi afscheid was het woensdag. Het heeft Querijn en mij ontzettend ontroerd met zoveel mensen Frederiek te mogen herdenken. Ik kwam woensdag niet uit mijn woorden. Ik wil je zeggen dat ik zoveel bewondering heb voor hoe je er al die jaren voor Frederiek was. Wat zul je je vaak machteloos gevoeld hebben. Ze was onwijs blij met je, dat sprak uit alles. Heel veel sterkte Erik, we denken aan je.