Heel veel sterkte met het verlies van jullie lieve moeder, schoonmoeder en oma. Wat een leegte zal zij achter laten.

Simone

P.s. wat je in je hart bewaart, raak je nooit meer kwijt!

Fransje,

Gevoel voor drama was jou niet vreemd. Ik zal er nog iets aan toevoegen!

Je was 10 jaar toen ik ter wereld kwam, midden in oorlog, en onze Moeder kennende, je mocht op mij oefenen en je voorbereiden op je latere , uitbundige Moederschap.
Geruisloos ging dit niet. Na een dik jaar verhuisden we naar de kelder. De bevrijding kwam eraan, maar duurde een paar maanden, met het nodige geweld. We schuilden in die kelder naast de aardappelen en de kolen. Je broer Kurt kon hier zeer beeldend over vertellen. Het was "His finest moment"! Jouw heb ik er eigenlijk nooit over gehoord.

In het fotoboek van mijn eerste H.Communie , we zijn dan alweer een drie jaar verder, sta je afgebeeld met als onderschrift: "Frans als verpleegster in het krankzinnige gesticht.".

Toen Ma naar Indonesie ( 1953) vertrok had je voldoende geleerd om ons ouderlijk huis aan de Agricolastraat te komen bestieren als First Lady. Het was je vuurdoop. Maria Karzell zorgde voor de voeding en de was. Aan jou om de discipline te handhaven onder een zwaar puberende Hans en 3 kleintjes waar ik me als 10 jarige toe rekende. Het liep weleens fout; en heel wat Chinees porselein moest opnieuw geplakt worden. En dan die brandgaten rond de asbak! Maar ook de honneurs waarnemen bij mijn inauguratie als Welp in Ophoven( zie foto) . Je vertelde dat je een makkie had aan je biechtvader aldaar. Had je zelf uitgezocht; hij kon nauwelijks praten; zijn tong zou afgesneden zijn in de Missie!

En toen verscheen Ben op het tapijt. Tenminste af en toe, als hij niet op zee zat. Tijdens een van die reizen maakte hij kennis met Pa in Indonesië en die stemde toe in een huwelijk.
Ook al zouden hij en Ma er niet bij kunnen zijn, een "moetje" was wel het laatste waar hij in die tijd op zat te wachten. Uit vreugde gingen we bij zijn thuiskomst met z'n allen naar de EFTELING die toen net geopend was. Een hele tocht, broodjes mee, Ben keurig met stropdas. En zo is toen je SPROOKJE begonnen. ( zie foto's)

Lieve Zus, jouw "footprint" op deze aarde is niet onopgemerkt gebleven.

RUST ZACHT. Paul

Onderschrift