Sinds ik hoorde van jouw overlijden, krijg ik voortdurend flashbacks naar onze jeugd. Bij al mijn dierbare herinneringen aan die tijd was jij betrokken. Het lijkt wel alsof we altijd samen waren, dat heeft lange tijd ook weinig gescheeld.
Gek genoeg zijn wij pas vrienden geworden toen je naar een andere basisschool in Spaarndam ging. Toen ontdekte ik dat wij dezelfde interesses hadden: in eerste instantie computers. Maar al snel ontwikkelden we een routine die we tot diep in onze puberteit hebben volgehouden en die zó, zó bepalend en dierbaar is voor mij.
We spraken bij jou af: jij had de betere computer. We konden ook lekker ons gang gaan daar en ik voelde mij daar thuis. We waren niet alleen de tijd aan het doden met games, al hoorde dat er wel bij. We waren vooral bezig om de computer dingen te laten doen waarvoor deze eigenlijk niet bestemd was. Savegames kraken, ASCII art maken, levels voor doom en duke nukem creëren; de map utilities was groter dan de map games. Eigenlijk waren we vrij creatief bezig en dat is ook hetgene waarin ik jou het meest kon vinden.
Want ook in muzieksmaak en het maken van muziek zijn we zo druk geweest. Op fasttracker, op je Roland drumcomputer of in ons bandje. Je was onze meest talentvolle gitarist, zo jammer dat je die gitaar zo lang aan de kant hebt gezet. Ik stel mij nog zo makkelijk je gitaarblik voor. Mij strak aankijkend, hoofd geknikt. Dan was je echt totaal ergens anders.
Maar na een paar uur computeren waren we het op een gegeven moment wel zat. Dan gingen we ‘naar buiten’. Nooit met een plan. En daar gebeurde het altijd. Misschien komt het omdat we nog niet belast waren met gezond verstand of een volgroeid moreel kompas, maar de gaafheid die we gezien en gedaan hebben…
En daarnaast heb ik veel gehad aan je meningen. Daar had je nooit tekort aan. Je scherpe analyses en je uitdrukkingsvaardigheid. Bij veel dingen die ik deze dagen hoor, komt jouw mening bovendrijven. Dat zal nog wel even zo blijven denk ik. Hoop ik.
We zijn elkaar uit het oog verloren, zoals dat gaat. Ik vind het grappig en geruststellend om te lezen dat je die routines met gamen en vossen met Korf en Mike hebt vastgehouden. Ik herken je daar wel in.