Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Dertig jaar geleden kwamen wij, toen nog zonder kinderen, een paar huizen van Fientje en Theo te wonen. Van begin af aan hadden wij een heel fijn en heel hartelijk contact, vaak onder het genot van een wijntje. En dat werd nog beter toen wij kinderen kregen, voor wie Fientje, “buurvrouw Fientje” werd. En die naam gebruiken wij en de kinderen nog steeds. Die naam stond voor de combinatie van hartelijkheid en respect die Fientje op natuurlijke wijze afdwong. Fientje was altijd oprecht belangstellend naar het wel en wee van de kinderen en ons, onthield bijzonderheden en vroeg daar later weer naar. Dat bleef zo tot een paar dagen voor haar zo onverwachte overlijden. We wisten dat haar gezondheid wat minder werd, maar kwamen daar alleen maar achter door goed door te vragen, want klagen deed ze nooit. Het droevige nieuws van haar overlijden kwam bij ons hard aan. Zij laat een leegte in het straatbeeld en de buurt achter en wij zullen met warmte en respect aan haar terugdenken. Wij wensen Theo heel veel sterkte toe.
Ger en Chris de Bruin.

There isn't words enough to express What means that leave us. I'm blocke right now... don't know what to write.
I'm always gonna be for her "Apekop". Love you si much Fientje.
"Ik hou van je zoveel"

Zomaar een handjevol herinneringen.
De oudste, al een beetje vaag. Fientje was nog maar net in het leven van Theo gekomen. Een uitnodiging om bij haar te komen eten, met de kinderen. Van Amerongen was nog geen sprake, het moet nog in de Allard Piersonstraat geweest zijn. Een beetje zenuwen, of de kinderen zich wel netjes zouden houden, bij zo'n eerste kennismaking. Dat viel gelukkig mee, ze voelden zich best op hun gemak en ze aten ook nog met smaak. Dat laatste is natuurlijk niet zo verwonderlijk, met zo'n goede kok. Maar dat wist ik toen nog niet. Net zo min als dat Karin later jarenlang in dat huis zou wonen.

Dan wel naar Amerongen. De eerste keer dat we daar langskwamen was de verbouwing nog in volle gang. De broer van Fientje was met een moeilijke manoeuvre bezig vanaf het balkon. Verder herinner ik me van dat bezoekje niet zo veel. Maar wel van toen en later: hoe blij ze was met het huis (dat later telkens een stukje groter werd) en vooral de tuin. En het fameuze logeerhuisje. Moeder heeft er heel wat keren gelogeerd, maar zij was bij lange na niet de enige. Veel later werd het zelfs een logeerplek voor 'vrienden op de fiets'.

Fientje was een geweldige gastvrouw en een goede kok. Ze had aandacht voor gezonde voeding. Maar van taart of bonbons had ze beslist geen afkeer. Of de taart nu zelf gebakken was (dat kon ze!) of op verjaardagen van moeder afkomstig van Errol Trumpie, ze kon ervan genieten. Net als van de bonbons van de banketbakker bij ons in het dorp.

Deze woorden, voor jou, aan jou, schrijft ik met uitkijk op een veld vol met winterriet. De zon, die al maanden amper van zich laat zien, schijnt haast warm over het veld heen, het riet heen en weer wiegend. En ik denk aan hoe ik met jou fietste, door de bossen rondom Amerongen, hoe avontuurlijk het was in jullie tuin rond te spelen met al die wilde bloemen en ''geheime'' paardjes, de lekkere versnaperingen en gesprekken in de toen nog oude en later nieuwe keuken. Jouw lach, jouw blikken, je soms toch wel strenge woorden die altijd weer zacht en warm werden. Jou enthousiasme als ik vertelde, jouw passie, kwetsbaarheid, vechtkracht en doorzetten. Het mooie samenzijn van jou en Theo, jullie sprekende overeenkomsten en verschillen, jullie prachtige huis vol leven: meubels met karakter en stijl, al die boeken met kennis en vooral vol met jullie.
Lieve Fientje, ik voel dat het leven anders is zonder jouw aanwezigheid en ik bevat het eigenlijk nog niet zo goed. Ook al weet ik dat elk mens sterfelijk is, bij jou had ik toch een beetje het idee dat jij er altijd zou zijn, toch wel.
Lieve lieve Theo, ik wens je zoveel warmte en steun toe, vanuit mijn hele hart. Lieve Anneke, dit geldt natuurlijk ook voor jou.

Beste Theo, familie en vrienden heel veel sterkte met het verlies van Fientje.
Hartelijke groet,
Marijan en Klaas

Terwijl Theo liep te telefoneren in Amerongen en ik steeds opnieuw hoorde hoe Fientje is gestorven doolde ik door de boekenkasten met Fientjes boeken.
De stapel nog te lezen....met de verpleeghuisarts over de dood bovenop.

Fien en Theo waren de middag voor de nacht dat Fientje dood ging nog bij me geweest(dankbaar ben ik),
We aten zoals gewoonlijk taart en namen de stand van het leven en lijven door, lachten, maakten grapjes en zeiden dat we van mekaar hielden, deelden bezordheid over de toekomst.
Ze nam een foto van het boek, wat ik voor haar bewaard had: de leesclub van her sterven, of zoiets. Ja, zegt ze, dat is wel wat voor mij.
Het is de laatste foto die ze maakt.
S Avonds gaat ze nog lekker met Theo thuis op de bank tv kijken tot het aan het eind van de avond helemaal mis gaat, en ze in de loop van de nacht sterft.

Terug naar de boekenkast.
Ik kies uiteindelijk voor Arthur Japin. Zoals het gaat met wonderen. Dagboeken 2000-2007.

Deze wereld van boeken met wijsheid en diepte is de wereld van Fientje.
Ze heeft heeft van het leven geleerd door het niet uit de weg te gaan, nooit.
Ze is alles aangegaan.
Als mensen daar niet van gediend waren, was het snel klaar.
En dus heeft Fientje hele sterke banden opgebouwd.
Met heel veel mensen, jong en oud.
Vragen stellen, maar waarom dan.
Warme diepe belangstelling, ook al waren de gesprekspartners totaal verschillend.

En dan las ze, om de wereld te begrijpen, om ons te begrijpen, om taal te vinden voor de gesprekken en ontmoetingen.
Om in een wereld met diepte te leven.

Als ik kwam logeren en 'smorgens als ik wakker werd, en ik nog geen koffie had gehad en uit het huisje kwam kruipen begon ze al.
Ze had weer over iets nagedacht in de nacht wat belangrijk was en dat kwam er gelijk uitrollen.
Ik voelde me gekend en verbonden.
En ik dat heb ik al die jaren ook voor Fien kunnen doen. Tegenspreken. Vragen stellen. Praten en lachen.
We waren beste vriendinnen, voor altijd. En we zeiden het steeds vaker.

Nu ga ik Fientje verder volgen in haar boeken.
Vertel ons jullie verhalen hier, wat heb je met Fien beleefd, wat heb je geleerd, waarom heb je gelachen.
Dan kunnen we troost zoeken bij elkaar.
Anneke Camstra