Lieverd,
Ik liep net een rondje en ik hoorde je stem, ik weet nog precies de klank en zwaarte ervan. En dan zie ik opeens je brede glimlach voor me. Niet te geloven dat je er niet meer bent zeg.. Zo gek dat je dan opeens flarden binnenkrijgt van herinneringen, het zijn locaties, delen van gesprekken, of gewoon een bepaalde setting van mensen die je dan voor je ziet..
Jeetje, ik heb zoveel over je te zeggen. Ik kan wel een boek over je schrijven. Dus ik ga gewoon geen selectie maken en alles typen wat er in me opkomt. Eigenlijk een enorm breeduiteengezet essay neerzetten. Dat konden we goed samen hè, eindeloos dingen bespreken en belichten. Nu aan mij de taak. Ik heb je al een tijdje niet gesproken, waar ik nu erg verdrietig over ben.. Maar ik wil toch even iets kwijt over de periode waarin ik vrij intens met je omging, het eerste jaar van Psychologie aan de UvA.
Wat een enorm leuke en fijne momenten naast elkaar in de bus en/of trein onderweg vanuit Langedijk naar Amsterdam. Ik kon zo met je lachen. Dan zaten we uren in de trein en vergaten we zelfs een keer uit te stappen omdat we zo verwikkeld waren in gesprekken. En als we dan uitstapten en toch in de collegezaal belandden, stopten onze praatsessies daar overigens niet ( wat docenten minder vonden natuurlijk). Van de koetjes en kalfjes schakelde wij moeiteloos over naar diepe gesprekken over persoonlijke ontwikkeling en psychologische onderwerpen waarbij je jouw prachtige visies en inzichten deelde. Want ja, wat kon ik met jou enorm goede gesprekken voeren en ging dat jou moeiteloos af, je social skills waren uitzonderlijk, je kon je ook zo goed afstemmen op de persoon met wie je praatte.
Ik heb jou ervaren als een persoon die graag de diepte in gaat en daarom was onze vriendschap toen enorm waardevol voor mij. Met veel mensen blijf je toch op het oppervlakte sudderen, maar met jou was dat nooit zo. Je was zo oprecht geïnteresseerd in iedereen en betrokken, altijd iedereen helpen. In mijn ogen iemand die altijd vrolijk was, grappig, oog voor een ander. Zoals een vriendin van je tegen me zei vandaag, er valt geen kwaad woord over je te zeggen.
Altijd alles uit jezelf willen en kunnen halen. Altijd bezig jezelf te ontwikkelen en tien miljoen 1 dingen tegelijk doen, vastberaden, nieuwe extra vakken volgen buiten je studie, SPS NIP, Mannen met Plannen, je had ideeën over van alles en nog wat, hoe je 3 banen zou combineren en tot 1 zou vormen, als jij iets wilde dan lukte dat. Bijvoorbeeld dat je een keer vertelde dat je de beddenrace wilde lopen en er hard voor aan het trainen ging trainen en toen - jahoor - 3e werd. Als jij iets wilde gebeurde het ook. Het was een uitputtingsslag zei je, zwaarder dan gedacht, maar ‘je had het gedaan hoor.’
Ik had geen idee dat je zo in de put zat. Het breekt mijn hart. Ik ben dan maar een knoopje in jouw brede sociale netwerk, maar op mij heb je al een onuitwisbare indruk gemaakt. Hoe zwaar moet het verlies wel niet zijn voor je naasten. Ik wens ze enorm veel sterkte en liefde toe. Je hebt geen idee hoeveel mensen door je geraakt zijn. Een paar voorbeelden: ik werd meteen opgebeld door vriendinnen en kreeg appje van een studiegenoot die jou kenden, ze zaten bijv. op onze middelbare school of waren met je op reis geweest tijdens een Psychologie tripje op de uni, ik zie overal Facebookberichten, Instagram Stories en het samenzijn voor jou. Iedereen denkt aan je. Iedereen praat vol lof over je. Ze missen je. Ik ook,
