Van jongs af aan was je in ons leven, maatje (later maat) van Bram. Schaatsen en ijshockey op de achtersloot (maatje, maat, 48), zwemmen, gek doen op de banaan, beddenrace, handbal met het vriendenteam, trefbal in de sporthal, Nieuwjaars-duik, en niet weg te denken bij alle verjaardagen. Gezinslid.
Ik herinner me onze vakantie in Ibiza in 2011, waar jij als 15-jarige samen met Bram nog in de bar zat terwijl wij al op bed lagen, of jullie stiekem naar een terrasje gingen om daar een sigaretje te roken. Samen met de Zomerdijken en De Hanen lunchen, je paste er naadloos bij, bijna geruisloos deed je mee.
Bij Mannen met Plannen was je steunpilaar van het eerste uur. Een van de zeven broeders. Wat stopte jij veel energie, enthousiasme, overgave en discipline in MMP. Elke voorbereiding op woensdag was je bij, zorgde ervoor dat de sessie van zaterdag perfect was voorbereid. Altijd door vragen te stellen als dingen je niet duidelijk waren. Jezelf ontwikkelen door rollen op je te nemen waar je nog onwennig in was. Notulist en ondersteuner zaten al in je bloed. Voorzitter en spreker, daar ging je mee aan de gang. Nog niet bewust van je krachtige uitstraling. Door je lengte, je stem, je aanwezigheid.
Én … elke zaterdagochtend eerst even naar de Deen, water-rich food halen voor de broeders. Druiven, komkommer, tomaatjes, appels. Fruit. Mand.
Het is altijd fijn om in jouw gezelschap te zijn. Je straalde rust en interesse uit, stelde veel en goede vragen. Nieuwe ideeën stond je meteen voor open. Maar wel duidelijk maken hoe we dat gingen aanpakken en met wie!
Op een zondagmiddag eind vorig jaar keek ik naar buiten en zag jou en Patrick Suiker op de fiets aankomen. Hè, dacht ik, jullie weten toch dat Yannick verhuisd is? Wat bleek, jullie kwamen bij mij Ajax kijken. Daar zaten we dan met z’n drieën op de bank. Een bejaarde en twee jongelingen. In de rust zeiden jullie lachend: jij bent ook onze vriend geworden. Die kwam wel even binnen.
De laatste tijd hebben we samen een aantal keer afgesproken en gewandeld. Toen we in Bloemendaal richting Caprera en het Kopje tussen kasten van huizen liepen keek je verwonderd rond en vroeg: “Wie wonen hier?!”. Want je verwonderen, dat kon je!
Je begon je weer beter te voelen. Had ideeën hoe je verder wilde. Je gezondheid en je relaties stonden bovenaan je lijst. Tijdens ons MMP kernoverleg twee weken geleden gaf je aan dankbaar te zijn voor alle ondersteuning. Je gaf ons een duurzame Caran d’Ache pen, gemaakt van Nespresso koffie-cupjes. Voor ons ook een symbool voor alle MMP koffie die we gezellig samen gedronken hebben.
Symbool voor de warmte, de betrokkenheid, de liefde, de passie, de vriendschap die je gul met ons deelde.
We kunnen hier eigenlijk niet stoppen, want jouw verhaal was nog lang niet klaar lieve Emo.
We missen je ontzettend.
Peter & Simon
