Dirk Bootsma was een van de toppers in een faculteit die toch al overliep van coryfeeen. Samen met Hans Galjaard zette hij Rotterdam op de kaart als een wereldlocatie voor genetisch onderzoek. Aan erkenning was geen gebrek; desondanks bleef hij bescheiden en toegankelijk, een bron van steun voor studenten en onderzoekers, zeer loyaal aan faculteit en universiteit. Ook zijn verdiensten voor de stad werden breed erkend en gewaardeerd. Hij zette als weinig anderen zijn stempel op de ontwikkeling van de Erasmus Universiteit, maar ik zal hem mij vooral herinneren als een altijd aimabel en behulpzaam lid van de academische gemeenschap. Sterkte aan de velen die hem zullen missen!

Leeuwarden 9 oktober 2020

Beste Aart, Marieke, Ellen en kleinkinderen van Dick,
Van harte gecondoleerd met het overlijden van Dirk. Vader, grootvader en partner.
Er ging heel veel door me heen toen mij verteld werd dat Dick was overleden. Allereerst al enkele weken terug toen ik het verhuisbericht kreeg van zijn verhuizing naar Den Haag en nu afgelopen dinsdag toen ik via de mail van de MBL-reünisten las dat Dick afgelopen zondag was overleden.
Dick heeft een centrale rol gespeeld in mijn leven en vooral in mijn wetenschappelijke loopbaan. Dick was een begenadigd wetenschapper. Ik leerde hem kennen toen ik als vaandrig in de jaren 60 kwam werken in het MBL. Dick was hoofd van de sectie cel-genetica en onder zijn bezielende leiding mocht ik een cel-hybriden systeem opzetten waarmee we genen konden lokaliseren op chromosomen. Het was een zeer succesvol systeem. Tientallen genen hebben we op deze manier kunnen lokaliseren op een chromosoom.
Een bijzonder waardevolle eigenschap van Dick was, dat hij naast de betrokkenheid bij het onderzoek dat je deed, je volledig vrij liet de experimenten te doen, zoals jij dacht dat ze moesten gebeuren. Hij had altijd tijd om het onderzoek door te spreken. Dat gebeurde soms in het weekend, eerst in Rijswijk, later in Waddinxveen. Hannie altijd vol hartelijkheid aanwezig, zorgde dan voor de inwendige mens.
Nadat Dick hoogleraar werd in Rotterdam, mocht ik zijn eerste promovendus zijn in 1971. In 1972 ging ik vanuit het Medisch Biologisch Laboratorium op verzoek van Dick naar zijn afdeling genetica van de Medische Faculteit. Ik werkte door aan het lokaliseren van genen op chromosomen. Vele wetenschappelijke congressen heb ik toen met Dick bezocht, meerdere malen met trein of auto, bijvoorbeeld naar Bazel. Veel gesprekken heb ik tijdens die congressen, tot ’s avonds aan de bar, met hem mogen voeren. Ik denk daar met warmte aan terug.
Dick zijn belangrijkste interesse was DNA-herstel. Hij zag in dat naast de celbiologische aanpak ook de moleculaire benadering essentieel was. Jan Hoeijmakers kwam als moleculair bioloog zijn team versterken. Zo konden wij vanuit de combinatie van zowel de cel-genetische benadering, als vanuit de moleculaire benadering, het eerste DNA herstel-gen (ERCC-1) van de mens isoleren.
Dick is voor de genetica van de mens nationaal en internationaal van grote betekenis geweest. Een betekenis die stoelde op zijn wetenschappelijk inzicht, organisatietalent en mensenkennis.
Ik wens jullie allen, mede namens mijn vrouw Angela, de kracht en energie toe het overlijden van Dick een plaats te geven in jullie leven.

Vriendelijke groet,

Andries Westerveld
a.westerveld@awesterveld.nl

Prof. Bootsma staat me bij als één van de meest inspirerende hoogleraren tijdens mijn studie. Ooit na afloop van een college een inspirerende discussie met hem gehad over de ethische aspecten van de klinische genetica.

Een mooi mens.

Sterkte voor de nabestaanden.

Dirk Bootsma heeft een heel erg belangrijke rol in mijn leven heeft gespeeld – waarschijnlijk was ik een van velen....
Toen hij mij in 1975 aanstelde als jonge 25-jarige wetenschappelijk medewerker aan het instituut Genetica gaf hij al blijk van een groot vertrouwen, helemaal niet vanzelfsprekend, want ik was langharig en voor Rotterdamse begrippen beslist onconventioneel, voor Hans Galjaard zelfs (al te) excentriek : ‘die rare medewerker met dat halskettinkje’.
Dat vertrouwen en respect groeide - al gauw stuurde hij mij in mijn eentje naar eerbiedwaardige buitenlandse academies om met de vlag van de afdeling te zwaaien.
En het vertrouwen was wederzijds, op Dick kon ik echt bouwen, altijd een stimulans als het goed ging en loyale ondersteuning bij tegenslagen, want die waren er af en toe. Nooit in al die tientallen jaren van onze hechte samenwerking liet hij me vallen, integendeel !

In zijn memoriam beschreefJan Hoeijmakers hem als vriend en vader. Voor mij gold dat dubbel en dwars, heel veel meer dan coach, baas en promotor. Het was dan ook volslagen passend en tevens een grote eer, dat ik bij mijn afscheid in 2016 als afdelingsgeschenk een kunstwerk van zijn hand mocht ontvangen, ik geloof het allerlaatste dat hij nog voltooid heeft.
Zijn vriendschapsbeeldje dat ik in 2002 bij zijn eigen afscheid kreeg en dit mooie kunstwerk prijken allebei in mijn zitkamer en roepen nog dagelijks alle onuitwisbare herinneringen aan hem op.

Zijn kinderen Marieke en Aart en niet te vergeten Ellen, zijn lieve gezellin in de laatste fases van zijn 84 jaren wens ik sterkte met dit verlies.

De terugblik op dit leven kan magistraal zijn: wat een onvergetelijke man ! Ik ben hem onuitsprekelijke dank verschuldigd.

Koos Jaspers
Delft 8 oktober 2020

requiescat in pace

Beste Vriend,
Ik vind het fantastisch om je gekend te hebben.

Robert Bulens