Overlijdensbericht en herinneringsplaats van

Danny van Brenk

02-01-198208-03-2017

      Voeg uw reactie of herinnering toe met:

      Tips over condoleren of herinneringen delen?

      • een herinnering voor Charlotte en je kinderen
        reactie 53   |   niet OK
        Wat moeilijk om een aanhef te schrijven..
        Tot 1 juni 2008 had ik nog nooit van je gehoord en dat zal ook omgekeerd zo zijn. Op die dag echter begonnen we allebei aan een nieuw avontuur in ons werkende leven: allebei bij Unit4 Business Software bij hetzelfde onderdeel 'Wholesale & Distributie'. Jij als Marketeer onder Jeroen Filippi en ik als Teammanager onder Maurice Laan. Omdat we op dezelfde dag begonnen hadden we zeker in die eerste periode geregeld met elkaar te maken, omdat we hetzelfde inwerkprogramma doorliepen en omdat we beiden voor hetzelfde onderdeel binnen Unit4 werkten en ook wel een leuk klik hadden (zoals je die met velen had).
        Dat werd aangemoedigd door een zelfde passie voor sport in het algemeen en ook daarbuiten hadden we de nodige aanknopingspunten. Na circa een jaar kwam je met de overstap naar de centrale marketing afdeling onder wederom Jeroen wat verder weg werken (wel nog altijd in Sliedrecht). Daar waar we elkaar tegenkwamen (kantine, wandelgang of bij een wedstrijd van Oranje) maakten we altijd een praatje. Dat werd extra aangemoedigd, omdat we allebei in dezelfde jaren (2009 en 2012) de grootste verrijking in onze levens hebben opgedaan, nl. de kinderen.
        In dezelfde volgorde eerst een jongen en toen een meisje en heel herkenbaar alle fasen die we zo'n beetje gelijktijdig meemaakte met dat kleine spul. Uit alles wat ik van die gesprekken herinner kan ik nog goed herinneren hoe begaan jij was met je gezin.

        En toen ineens kwam het bericht van je ziekte. Ongelofelijk wreed en onrechtvaardig. Maar meteen viel ook op hoe ontzettend strijdvaardig en positief je daaronder was. Een voorbeeld voor hopelijk velen om op zo'n manier een dergelijke zware last/lijden te moeten dragen. Wat een diep respect voor diezelfde strijdlust die er voor gezorgd heeft dat je nog zo lang tegen de stroming in je geluksmomenten hebt gepakt met je meest dierbaren.
        In die periode is ons contact nihil geweest. Vanaf die periode heb ik je op een afstand gevolgd, via Mylene, andere collega's en facebook hoorde ik op hoofdlijnen hoe het met je ging. Ongeveer een jaar geleden, moet zo rond deze tijd zijn geweest, trof ik je bij toeval in de kantine in Utrecht waar je samen met Edo-Jan zat en waarbij ik bij jullie ben aangeschoven. De strijdlust was onverminderd en ik kon merken dat ik iemand tegenover me had die in 2,5 jaar tijd voor minimaal het 10-voudige aan levenservaring had opgedaan. De humor was nog als altijd ruimschoots aanwezig waarbij ik kon merken dat je heel anders in het leven stond als een paar jaar daarvoor. Ik kon merken dat je ondanks de pijn en slechte momenten die je toen geregeld had, dat je als een rijk mens leefde. Rijk in de zin van ervaring, diepgang, dat soort dingen. Ik kreeg de indruk dat je al zoveel uit je eigenlijk nog korte leven gehaald had, waar doorgaans mensen in 80 jaar leven nog niet eens aan toe komen.
        Zover ik dat kan beoordelen iets waar jouw geliefden ontzettend trots op mogen zijn en hopelijk ook een stuk troost kan bieden in het gapende gat wat je voor hun hebt achter gelaten.
        Wat fijn dat ik je heb mogen meemaken en bedankt voor wat je aan het leven hebt bijgedragen!
        Mijn oprechte deelname voor Charlotte, Floris en Isabelle.

        Eric Muizelaar

        Eric - Arnhem
        23 maart 2017

        Deel deze pagina:

      • reactie 52
        Anouk

        Er is een reactie aan de nabestaanden achtergelaten door:


        Anouk - Amsterdam

        18 maart 2017

      • Zo trots op jou!
        reactie 51   |   niet OK

        Lieve Danny,

        Ik weet het nog als de dag van gisteren… Ruim drie jaar geleden stond ik aan jouw bureau en vroeg of je mee ging lunchen. Je zei dat je je niet zo lekker voelde. Je had al een tijdje weinig eetlust en zou een afspraak met de dokter maken. Kort daarna kwam het vreselijke nieuws, je had kanker! Terwijl je allerlei onderzoeken onderging nam je gelijk het heft in eigen hand. Je ging op zoek naar mogelijkheden om te blijven leven! En dat heb je tot het allerlaatste moment nog gedaan.

        Toen we hoorden dat er een behandeling mogelijk was in New York maar dat die veel geld zou kosten zei ik dat ik je zou helpen dat geld bij elkaar te krijgen. Vanaf dat moment ging alles in een stroomversnelling. Dat moest ook, er was geen tijd te verliezen. We richtten de Stichting op en vroegen hulp bij collega’s en via ons netwerk. Al snel was ook de media op de hoogte en kwam je in de uitzending van Hart van Nederland. De telefoon stond roodgloeiend tot laat in de avond. Mensen die met jullie meeleefden en mensen die acties op wilden starten zodat je de benodigde drie ton binnen zou halen. Het was bijzonder te zien dat je zoveel mensen had geraakt met je verhaal.

        De donaties stroomden binnen, veel donaties. Eén reactie raakte me in het bijzonder; een wildvreemde man stuurde mij gewoon via de post een envelop met daarin 100 euro in aluminiumfolie gewikkeld met een persoonlijk briefje erbij. Het briefje heb ik nog. Wat had je bij iedereen losgemaakt! Binnen no-time was er genoeg geld binnen zodat je naar New York kon. Met een paar collega’s zijn we je als verrassing gaan uitzwaaien op Schiphol. Je was hoopvol, strijdbaar, de operatie moest gewoon lukken. De nacht van de operatie kon ik niet slapen. Ik wachtte op bericht. Midden in de nacht stuurde Charlotte me een appje dat de operatie was geslaagd. Wat waren we blij!

        Je ging echt genieten van elke dag en ‘spaarde geluksmomentjes’. Intussen benaderden mensen ons die in vergelijkbare situaties zaten; ze wilden hun verhaal kwijt, of hadden vragen aan je. Het deed me beseffen dat je een inspiratiebron voor ze aan het worden was. Ondanks dat je het zelf heel zwaar had probeerde je ze te helpen en deelde jouw ervaringen met hen. Hier moesten we iets mee doen. We verzamelden alle informatie en ontwikkelden het platform Hope4Life. Tijdens de uitzending van Pauw lanceerde je het platform zodat alle kennis die je had opgedaan gedeeld kon worden met mensen die het nodig hadden. De redactie had een taxi geregeld en jij, Charlotte, Mathieu, Edo-Jan en ik gingen naar de Westergasfabriek. Je was zenuwachtig, had je wel het goede overhemd aan? Hoe zou het gaan? Na een make-upje en een kennismaking met de overige tafelgasten startte de uitzending. Wat waren wij trots op jou! Wat deed je het goed! Je zenuwen leken verdwenen, je sprak gemakkelijk en overtuigend. Charlotte zat naast me te stralen en werd in het zonnetje gezet als jouw steun en toeverlaat. En terecht! Zonder haar was dit niet gelukt. Na de uitzending waren we opgelucht, zaten we vol adrenaline en waren we apetrots. De foto die toen is gemaakt koester ik voorgoed.

        Jouw 34e verjaardag hebben we met jouw vriendengroep gevierd. Jullie hadden er een thema-avond van gemaakt, compleet met een Big Apple-taart en het lied New York op de achtergrond terwijl we een fles champagne open trokken en de kinderen vuurwerk afstaken. Je had voor iedereen een kadootje gekocht met een persoonlijke boodschap. Je gaf mij diezelfde foto van de uitzending, de achterkant volgeschreven met jouw lieve woorden. Hij staat ingelijst op mijn kast.

        Het ging op en af met je, tot je begin januari hoorde dat je lever zich aan het begeven was en er geen behandeling meer mogelijk was. Met de weinige energie die je had nam je afscheid van iedereen. Vrijdag 3 maart kreeg ik een appje. Of 17.00 uur schikte. Anders kon het ook de week erna, dat was geen probleem zei je. Natuurlijk ging ik gelijk naar je toe. Het was zo fijn je te zien, maar ook moeilijk te zien hoeveel pijn je had. Je vroeg steeds hoe het met mij ging en had ondanks de pijn nog steeds een glimlach op je gezicht. Ik heb nog een kruik en drinken voor je gemaakt, de gordijnen dichtgedaan en de lichtjes aan. Het was fijn nog een moment echt samen te hebben. Tot het moment kwam dat we afscheid moesten nemen. Hoewel ik beter wist zei ik nog ‘tot een volgende keer Dan!’. Woensdagochtend belde Mathieu me met het verdrietige nieuws dat je was overleden.

        Lieve Dan, door jouw optimisme, vechtlust, doorzettingsvermogen en liefde voor Charlotte, Floris en Isabelle ben je een inspiratie geworden voor velen. Je leeft in veel mensen voort, ook in mij.

        Je hebt mijn leven in elk geval echt rijker gemaakt. Bedankt voor alles Danny, ik zal je nooit vergeten!

        Liefs en dikke knuffel,
        Mylène


        Mylene - Alblasserdam
        17 maart 2017

        Deel deze pagina:

      • Rasoptimist
        reactie 50   |   niet OK
        Lieve Danny,

        Ik ben dankbaar dat ik je heb leren kennen en dat ik jou in je zware ziekteproces een heel klein beetje heb kunnen en mogen steunen. Je liet me met regelmaat weten steun te hebben aan onze gesprekken. Het raakte me dat je bij elk kontakt dat we hadden ook altijd naar mij informeerde. Jij vond dat logisch, een mensenmens met een heel groot hart. Een rasoptimist, die zoveel gaf aan anderen en zo intens kon genieten van kleine dingen. Lieve Danny, ik heb dingen van je geleerd en met jou ervaren die voor altijd van waarde zullen zijn in mijn verdere werk en leven. Charlotte, Floris en Isabelle, jullie hebben een fantastische man en vader. Lieve Danny wat zal je in dit aardse bestaan gemist worden maar je laat zoveel na dat je voortleeft in heel veel mensen.
        Liefs Michèle Hamel
        HDI Bilthoven

        Michèle - Bilthoven
        16 maart 2017

        Deel deze pagina:

      • Herinneringen van Mathieu aan Danny, voorgedragen tijdens zijn herdenkingsdienst
        reactie 49   |   niet OK
        Lieve Danny, lieve vriend,
        Voor degene die mij niet kennen.
        Ik ben Mathieu Goedhart, vriend van Danny.
        Tot ongeveer 2,5 jaar geleden kenden Danny en ik elkaar niet. Het was zomer 2014 toen ik in de media vernam dat een jonge vader uit Heukelum ernstig ziek bleek. Ik zag beelden van een jong gezin, vechtend voor hun geluk. Ik voelde zoveel betrokkenheid, zoveel herkenbaarheid ook. Ik wist een beetje wat dit gezin doormaakte. Er was veel geld nodig om Danny’s behandeling mogelijk te maken. Ik kon dit niet negeren. Ik moest wat doen. Tijdens een sportwedstrijd in mijn dorp Deil besloot ik vooraf de aanwezigen toe te spreken en te collecteren. Mijn situatie als sporter en patiënt kon ik benutten om veel geld op te halen voor dit mooie, liefdevolle maar verder voor mij onbekend gezin.

        De maanden daarna bleef ik Danny volgen en zag foto’s van een strijdlustige maar hele zieke jongen, liggend in een ziekenhuisbed in NY met in zijn armen zijn kinderen.

        In oktober startte Danny met trainen in het Medisch Trainingscentrum in Rumpt. Ik train daar ook. We spraken af elkaar een keer te ontmoeten en samen wat te trainen. Na die training kwamen we tot de conclusie dat we nog lang niet uitgepraat waren. We spraken af te gaan lunchen. Het werd ons al snel duidelijk dat een vriendschap werd geboren.

        Iedere week werd er samen een rondje getraind. Dezelfde discipline, dezelfde galgenhumor, hetzelfde doorzettingsvermogen, hetzelfde doel. We besloten een keer samen af te spreken met onze vrouwen Charlotte en Diana. Zo groeide en groeide onze vriendschap. In zeer korte tijd hadden we het gevoel dat we elkaar al lange tijd kenden.

        Danny en Charlotte bezochten ons die zomer op ons vakantieadres in Zeeland. Een zonovergoten dag met onze gezinnen aan het strand. Heel bewust werden er prachtige foto’s en dus herinneringen gemaakt. De kids speelden met elkaar alsof ze dat altijd al gedaan hadden.

        Een paar weken later ontving ik op mijn verjaardag van Danny een kaart. Op mijn leeftijd (ik ben 7 jaar ouder) werd het weleens tijd om naar NY te gaan, zo schreef hij. Hij vroeg mij mee te gaan op één van zijn reizen voor behandeling.

        In augustus verraste Danny, Charlotte en de kinderen mij door aanwezig te zijn bij mijn finish van een triatlonwedstrijd. De locatie waar ik het jaar daarvoor collecteerde voor Danny. Ik kreeg een grote bos zonnebloemen van ze. Weer werd de vriendschap een stukje hechter.

        Later die week verraste ik op mijn beurt Danny. Ik leende een Porsche Panamera van een kennis en haalde Danny en Floris thuis op samen met mijn zoontje Sander. We hebben er werkelijk een onvergetelijke dag van gemaakt. Een bezoek aan het Porschecentrum en toeren door Nederland met onze kleine vrienden op de achterbank. Aan het einde van de middag zette ik Danny en Floris af in Langbroek, zijn geboorteplaats. “Best jammer dat ik terug in de Skoda moet rijden”, zei tie. Maar gelijk daarachteraan het besef dat hij wel met Charlotte, Floris en Isabelle terug reed. Dat is waar het echt om gaat.

        In september besloten we samen een paar dagen naar Spanje te gaan. We verbleven in een huis van een sportvriend, in de plaats Moraira. Tijdens deze dagen werd het ons nog meer duidelijk dat we aan een half woord genoeg hadden.
        Uren lagen we aan het zwembad te lezen en te schijven, zonder dat er een woord werd gezegd. We voelden elkaar feilloos aan.
        Ieder schreven we in onze meegenomen boeken. We genoten ultiem van de rust en het relaxen. We hadden zeer boeiende en waardevolle gesprekken. ’s Ochtends vroeg sprong Danny steevast vanuit zijn slaapkamer met een bommetje het zwembad in. Ik moest het tafereel een keer vastleggen voor Floris en Isabelle. Zeer bewust gebeurde dit voor zijn allerliefste kinderen. Overdag toerden we uren met onze gehuurde auto door de prachtige omgeving langs de kust en zwommen we in een prachtige baai. ’s Avonds aten we tapa’s bij ons favoriete stekkie Terra Vina. Een hele bijzonder vriendschap was een feit.

        In oktober vroeg Danny mij samen met het team Hope4life (Charlotte, Mylene en Edo-Jan) mee te gaan naar de live uitzending van Pauw, waar hij die avond de site Hope4life lanceerde. Het werd een memorabele avond waarop Danny zich presenteerde als een ervaren tafelgast. Een man met een missie, welbespraakt en met een mening. Op de achtergrond als mooie symboliek Charlotte. Zijn steun en toeverlaat. Wat waren we extra trots op hem, zoals hij zich tijdens de uitzending presenteerde.

        In december reisden we vlak voor kerst af naar NY. De maanden daarvoor ging het naar omstandigheden goed met Danny. De reis werd daarom een aantal keer uitgesteld. Vlak voor de reis bleek uit onderzoek dat er toch progressie was ontstaan. Nu was het moment om te gaan. Te gaan naar de stad van zijn hoop. De stad waarvan Danny ook zei er thuis te komen. We deelden de bij ons bekende spanning voor een ziekenhuisbezoek. Het gaat om afspraken die leven en dood bepalen. Danny bereidde de afspraken samen met Charlotte tot in de puntjes en met een enorme drive voor. Zeer waardevol voor mij om hier een klein steentje aan bij te dragen en dit samen met hun te ervaren.
        Ook ontmoette Danny deze reis voor het eerst Marian. Een hele lieve vrouw, die vanuit haar betrokkenheid met de sympathieke Danny er altijd voor zorgde dat de reis van en naar NY goed geregeld werd.
        Danny wilde mij de stad laten zien. Ik verbaasde mij over zijn ijzersterke conditie. Ondanks de chemo die hij de dag ervoor kreeg toegediend, liepen we kilometers door de stad. Wat is die vent sterk!! Een fantastisch moment was dat we samen in het zonnetje zijn favoriete sushi aten in Central Park. Een genietmomentje. We draaiden veel muziek, NY van Alicia Keys was favoriet. “When I can’t make it here, I can’t make it anywhere “ zong Danny mee....

        Begin 2016 ben ik gestart met de voorbereidingen van de Hope4life Ontbijtrun, die gehouden werd op 6 maart vorig jaar. Ik wilde Danny daarin centraal stellen. We haalden een prachtig bedrag op tbv het onderzoek naar de leverpomp in het Erasmus MC. Hier wordt vandaag ook voor gecollecteerd, er staan collectebussen klaar. Danny sprak de vele aanwezigen na afloop toe. Adembenemend en inspirerend hoe hij de mensen toesprak. Het was werkelijk muisstil toen Danny de mensen toesprak met Floris, hangend aan zijn broekspijp. Danny bracht die ochtend alles bij elkaar. Daarom waren we bij elkaar, hiervoor deden we het.

        Wat volgde waren voor mij lastige weken waarin ik een behandeling moest ondergaan. Toen was Danny er voor mij. Ondanks zijn eigen ziekte en beperkingen wilde hij mij koste wat kost een keertje van en naar het ziekenhuis rijden. “Laat me weten als ik wat voor je kan doen vriend”, appte hij regelmatig.

        In juni maakten we in mijn tuin opnames voor een vaderdagfilmpje van KWF. Ontzettend mooi om samen met onze kinderen opnames te maken en ze onbevangen en vanuit hun hart voor de camera te horen zeggen hoeveel ze van papa houden. Het resultaat deelden we met elkaar op vaderdag. Nadat we ’s ochtends met onze gezinnen het filmpje hadden gekeken, gingen we als verrassing voor Danny en Floris rijden met een Ferrari. Danny genoot van het geweld onder de motorkap. Hij zei steeds dat Floris zo van auto’s houd. Maar ik zag aan hem dat hij er zelf ook geweldig van genoot.

        Na mijn zomervakantie vorig jaar zag ik duidelijk dat Danny’s gezondheid achteruit aan het gaan was. Hoewel hij zich soms erg ziek voelde, zette hij zich eroverheen en ging leuke dingen doen. Zo hebben we in augustus een dagje meegereden met de Maarten Memorial. Hoewel Danny zich erg ziek voelde, koos hij ervoor toch te gaan. “Ik kan beter leuke dingen doen, anders lig ik toch maar ziek in bed” waren woorden die me bijbleven. Het was typerend voor de doorzetter Danny.

        In die periode hielp ik Danny mee met het kopen van een racefiets. Zijn wens was om samen met een aantal goede vrienden een berg te gaan beklimmen. De Mont Ventoux maar later dacht hij dat Alpe d’Huez nog mooier zou zijn. Ik kan u zeggen dat we dit zeker gaan doen en dat we Danny op onze denkbeeldige bagagedrager meenemen. We hebben samen een paar ritjes op de racefiets gemaakt. De overtuiging die hij had om door te sporten, hij zijn behandelingen beter te kunnen doorstaan.

        In september wilden we samen een parachutesprong maken. Hij gaf mij dit voor mijn verjaardag. Helaas lukte dit niet samen. Ik heb met Danny in mijn gedachten al dichtbij de hemel gekeken en daarna de sprong terug richting aarde gemaakt.

        De laatste maanden van 2016 verslechterde Danny’s gezondheid. We zijn samen veel op pad geweest naar verschillende ziekenhuizen. Ik vond het superfijn om mee te gaan en Danny liet mij blijken dit ook zo te ervaren. Er waren vele mooie, diepgaande gesprekken samen. Hij praatte niet met mij mee. Nee, hij hield mij regelmatig een spiegel voor, was kritisch. Waarom doe je dit, waarom doe je zo? Ook bemoeien met mijn autorijden. Ongevraagde aanwijzingen op welke baan ik het beste kon rijden en welk parkeervak ik moest pakken als we weer eens een parkeergarage van een ziekenhuis inreden. Heel irritant! We konden lekker zeiken op elkaar. We wisten wat we aan elkaar hadden en spaarden elkaar soms niet.

        Het deed pijn om Danny te zien lijden. Mijn maatje, dit heb jij niet verdiend!!

        We hebben veel gelachen maar ook gehuild. Een onomkeerbaar proces begon door te zetten. Ik zag de toenemende onmacht bij hem en Charlotte. Het verdriet maar ook de enorme liefde voor elkaar, liefde voor het leven. Ik noemde hem weleens “symbool van de liefde”.
        Danny verzamelde geluksmomenten. Hij zag ze, het basale, terug naar de kern. Waar het echt om gaat! Samen met Charlotte streden ze tot het laatste moment en met een niet aflatende inzet voor hoop, hoop voor hun gezin.

        Bij Danny begon de hoop steeds wat af te brokkelen. Het werd meer lijden. Maar hij wilde er niet aan. Alles voor een paar geluksmomenten per dag met zijn gezin. Het typeerde hem.

        Op oudejaarsdag was ik bij hem. We liepen naar buiten en ik zag dat zijn gezicht geler werd. Op zijn verjaardag, 2 januari, werd dit steeds duidelijker. Ook bij Danny en Charlotte. Die week kregen ze te horen wat je niet wilt horen.

        Danny besefte heel goed dat de dood hem op zijn hielen zat. Zijn naaste vrienden kwamen één voor één om mooie herinneringen met Danny op te halen. Danny keek terug op een prachtig leven. 35 jaar ! Hij was dankbaar voor dit prachtige leven in plaats van verbitterd omdat hij veel te jong overlijdt. Dat typeert Danny. Het glas is halfvol, we moeten het van de positieve kant bekijken. Laten we dit allemaal als gedachtegoed van Danny mee naar huis nemen.

        De laatste weken heb ik Danny zoveel als mogelijk opgezocht. We konden iets betekenen door met een aantal vrienden voor ze te koken. Ik nam hem mee voor een rondje in de rolstoel. Danny genoot van het buiten zijn. Scherp als hij was, dirigeerde hij mij met zijn vingertje langs de op de weg liggende paardenstront.

        2 weken geleden lag ik in het ziekenhuis. Hij berichtte mij dagelijks. Keep Your Head Up was steevast het einde van zijn bericht. De laatste dagen voor zijn overlijden werd het stil. Charlotte berichtte mij dat Danny hard achteruit ging. Ik ben heel blij dat ik vorige week dinsdag vanuit het ziekenhuis naar Danny ben gebracht om nog een halfuurtje samen te zijn. Hij glimlachte, Charlotte maakte de laatste foto’s van ons. Die nacht overleed hij. Kalm stopte zijn ademhaling in het nabij zijn van 2 van zijn 3 grote liefdes, Charlotte en Floris.

        Wij geloven dat Danny naar de hemel is gereisd. De hemel, waar hij zonder pijn en terugkijkend op een mooi leven blijft waken over Charlotte, Floris en Isabelle. Zijn aanwezigheid moeten we missen maar zijn geest en inspirerend vermogen blijven voor altijd. Net zoals onze vriendschap. Een vriendschap die voelt als een leven lang. Rust zacht lieve vriend, we zullen goed voor Isabelle, Floris en Charlotte blijven zorgen.

        We treffen elkaar later….
        Carpe Diem

        Mathieu - Deil
        15 maart 2017

        Deel deze pagina:

      • Mijn bijdrage aan de herdenkingsdienst voor Danny.
        reactie 48   |   niet OK
        Toen ik bezig ging met deze speech, heb ik eerst in de duizenden reacties gekeken. Ik wilde weten hoe andere mensen Danny omschreven. Er werd vaak gezegd dat hij zo strijdbaar was. Dat hij niet op gaf, nooit. Dat hij er altijd vol voor ging. Een echte vechter. Zo herinneren we ons hem.
        Maar een gevecht heeft een winaar en een verliezer.
        En hij heeft dit gevecht tegen kanker verloren.
        Of toch niet? Het is maar hoe je er naar kijkt...

        Danny streed met passie.

        Ooit, jaren geleden werkte ik met Danny binnen Unit4 voor de KNVB.
        Hij deed de sponsoring vanuit Sliedrecht, ik deed internet vanuit Amersfoort.
        We wilden mooie dingen maken en het amateurvoetbal in Nederland naar een hoger plan tillen. We werkten hard en veel want dit was wat we wilden, waar we goed in waren, en wat we zo gaaf vonden om te doen.
        Strijdbaar waren we; die ‘bepaal je ambitie’ tool moest en zou er komen. We beten ons er in vast. Het lukte.
        En ineens belde Danny me op. Of ik mee wilde naar een wedstrijd van het Nederlands elftal. Moest wel een paspoort hebben. Dus ik vroeg: “goh, sinds wanneer speelt het Nederlands Elftal in het Abe Lenstra stadion?”. Nee, het was een uitwedstrijd in Brazilie... Tijdens die geweldige trip werden we naast goede collega's ook vrienden. We hadden meer gemeen dan we dachten. We gingen vol voor onze passies.


        Danny vocht voor hoop.

        En toen, drie jaar geleden, kwam daar dat verschrikkelijke nieuws.
        Bij Danny was kanker gediagnostiseerd.
        De dokters gaven hem een paar maanden, maar daar liet Danny het niet bij zitten.
        Hij vroeg mij of ik hem wilde helpen om geld bij elkaar te verzamelen voor een operatie in New York.
        Iets met een pomp en chemo. Ik snapte het niet maar ging hem natuurijk helpen.
        Ik wist hoe belangrijk hulp is in situaties van bezinning. Ik had 10 jaar eerder ook zoiets meegemaakt.
        Geen kanker, wel MS. Een leven met beperkingen, leven met vrees. Maar nog meer een leven met mogelijkheden, leven met hoop.
        We richtten DannysHope4Life op en werkten dag en nacht om 300.000 euro binnen te halen.
        Binnen 11 dagen hadden we de helft van dat bedrag binnen.
        Vraag niet hoe, maar het lukte, Danny kon naar New York en kreeg zijn pomp.
        We snapten elkaar, wisten wat we aan elkaar hadden, en gaven niet op totdat het gelukt was. Een soort broederschap, schouders er onder, niet zeuren en lekker knallen.


        Danny knokte voor anderen

        Het is niet eenvoudig om te weten welke paden je moet bewandelen, welke mensen je nodig hebt, en hoe je een boodschap moet verpakken.
        Het is een hels karwei om dat allemaal uit te moeten zoeken terwijl je al zo ziek bent.
        Danny wist dat er mensen om hem heen waren die hem konden en wilden helpen. En tegelijkertijd realiseerde hij zich ook dat dit geen vanzelfsprekendheid was voor anderen. Dus besloot hij om zijn ervaringen en kennis te delen.
        Samen met Charlotte, Mylene en Matthieu ontwikkelden we het platform 'Hope4Life'. Danny en ik zeiden tegen elkaar: "al kunnen we maar 1 iemand hoop geven, dan is het platform een succes".
        We lanceerden Hope4Life tijdens de uitzending van Pauw en snel na de uitzending bleek dat we mensen inderdaad hoop hadden kunnen geven.
        Sterker nog, dat we het leven van iemand hebben kunnen redden.
        Sprakeloos waren we. Nederig zelfs.
        We vochten om anderen hoop te geven en de energie die vrij kwam verbond ons nog meer.


        Danny streed voor de liefdes van zijn leven.

        De ene behandeling na de andere volgde. Nog een chemo, nog een trip naar de US, nog een spoeling. Het hield maar niet op.
        Maar Danny bleef vechten. Vechten om zo lang mogelijk bij de mensen waar hij van hield te kunnen zijn.
        Bij Charlotte, Floris en Isabelle. Bij zijn families, bij zijn vrienden.
        Hoe langer beter, zoveel mogelijk mooie herinneringen maken. Voor hem zelf en om na te laten mocht hij er niet meer zijn.
        Hoe blij en trots was hij bij de eerste zwemdiploma en de eerste voetbaltraining van Floris.
        Hoe gelukkig was hij in Curaçao, New Jersey, de Efteling, de pier van Schevingen, of in zijn eigen achtertuin met een warme zonnestraal.
        De locaties waren mooi, maar werden prachtig doordat hij er was met de mensen waar hij zo van hield.
        Hij vocht voor elk moment. Omdat hij dat nog zo graag wilde beleven, omdat hij herinneringen wilde maken.
        Mooie intense herinneringen.
        En wat heeft hij er veel van gemaakt. Teveel om op te noemen. En dat binnen 3 jaar...
        Elke dag appten we. Hadden we het over ‘dingen doen waar je blij van wordt’, en ‘Dingen doen die je leuk vindt’. Maar ook over het geloof, over de pijn, de teleurstellingen, de kleine sprankjes hoop. Maar altijd vanuit het positieve, altijd denkend in mogelijkheden. De laatste weken werden de gesprekken korter en bondiger. De laatste dagen deelden we voornamelijk emoticons. Een symbool van een hartje, een kus, een korte zinnen als ‘ik denk aan je’ en ‘ik hou van je’.

        Ja, Danny was inderdaad een vechter.
        Maar hij vocht niet vanuit haat, jaloezie, of narcisme.
        Niet om te winnen of om andere te laten verliezen.
        Nee, hij vocht vanuit de liefde hartstochtelijk voor hoop en compassie.

        Lieve mensen,
        Danny heeft het gevecht tegen kanker verloren. Maar in mijn ogen heeft hij nog veel meer gewonnen. We kunnen allemaal een groot voorbeeld nemen aan Danny’s daadkracht, levensvreugde en liefde. Denkend in mogelijkheden binnen elke situatie.

        En het is nu aan ons om zijn gedachtengoed levend te houden.
        Begin niet volgend jaar, niet volgende week, zelfs niet morgen.
        Begin nu en vecht met passie, vecht voor je idealen, vecht voor degene die je lief hebt en vecht voor hen die het nodig hebben.

        We hebben allemaal slechts één kans, en die kans heet 'het leven'.
        Leef zoals Danny, vecht zoals Danny
        VECHT omdat je liefhebt.

        Carpe diem

        Edo-Jan - Bennekom
        15 maart 2017

        Deel deze pagina:

      • More memories!
        reactie 47   |   niet OK

        Thea - Gorinchem
        14 maart 2017

        Deel deze pagina:

      • Persoonlijke reactie...
        reactie 45   |   niet OK
        Beste familie van Danny,

        Danny heb ik leren kenen bij Unit4 als eerlijke, fijne en betrokken collega die altijd voor je klaar stond. Ook heb ik je leren kennen als een collega die openstond voor een praatje. Bij de wedstrijden van Oranje waar ik je vaak heb ontmoet spraken we over je passie voor het voetbal.

        De manier hoe je omging met je ziekte en de wil om te winnen van de ziekte hebben op mij een diepe indruk gemaakt. De laatste keer dat ik je in Utrecht sprak was je vol overtuiging dat je de strijd tegen je ziekte zou winnen en je bleef positief. Helaas mocht dit niet zo zijn! Jouw strijdlust, energie en positiviteit zijn een voorbeeld voor veel mensen.

        Je vrouw kan trots zijn op zo’n man en je kinderen op jou als vader.

        Rust zacht.

        Henk - IJsselmuiden
        14 maart 2017

        Deel deze pagina:

      • Mooie herinneringen!
        reactie 46   |   niet OK

        Lieve Danny en Charlotte,

        'T blijft zo onwerkelijk dat we geen nieuwe herinneringen meer met Danny mogen maken...

        Van de zomer nog genoten van een heerlijke vakantiedag aan de kust. Wat een waardevolle momenten zijn dit geweest. De liefde spatte er zoals altijd vanaf. De kinderen kregen alle aandacht van hun liefdevolle papa. Even leken we allemaal te vergeten dat je ziek was.

        Het is heel erg bijzonder geweest dat we jullie de afgelopen jaren als gezin hebben kunnen ondersteunen wanneer dit nodig was. En dat zullen we blijven doen! Lieve Charlotte, Floris en Isabelle, jullie kunnen op onze steun rekenen. Een belletje of appje en binnen 15 minuten staan we op de stoep.

        Een dikke knuffel, Sander, Thea, Eline en Niek


        Thea - Gorinchem
        14 maart 2017

        Deel deze pagina:

      • Veel sterkte!
        reactie 44   |   niet OK
        Beste Charlotte, Floris en Isabelle,

        Ik was een collega van Danny bij Unit4 en heb hem leren kennen tijdens het leadership programma. Hij heeft mij geraakt door zijn leergierige, enthousiaste en vooral optimistische blik de wereld in. Zijn verhaal en zijn manier van vertellen, straalde een en al positiviteit uit, ook over onderwerpen die niet alleen maar positief waren. Dit werkte aanstekelijk, alleen al door naar hem te kijken en te luisteren, werd ik zelf ook vrolijk. Een prachtige kwaliteit!

        Toen bleek dat hij ziek was en dat het zo ernstig was, bleef Danny de optimist die hij daarvoor ook was. Ik bewonder de kracht en wil die hij had om te blijven vechten.

        Ik vind het bijzonder wat hij samen met jullie en de mensen om hem heen heeft bereikt. Niet alleen de tijd die hij hierdoor heeft gewonnen om langer bij jullie te kunnen zijn, maar ook de wijze waarop hij zoveel mensen heeft geïnspireerd.

        Ik wens jullie veel sterkte bij dit enorme verlies van jullie man en vader.

        Liefs Irene


        Irene - Den Haag
        14 maart 2017

        Deel deze pagina:

      Laat nabestaanden weten dat u aan hen denkt

      Plaats een reactie

      Inspiratie nodig voor uw reactie?


      De mooiste herinneringen zijn vaak eenvoudige momenten waar je het eerst aan denkt. Condoleances zijn vaak de woorden die als eerste in je opkomen om verdriet te delen.


      Tips nodig voor het schrijven van condoleances of herinneringen?


      Niet iedereen die reageert kent zowel de nabestaanden als de persoon die overleden is.
      Het gaat om uw betrokkenheid, een reactie plaatsen is dan altijd gepast.