Verslag van de mooiste begrafenis die ik ooit meemaakte –heb er al wat gehad- de begrafenis van Koot, mijn allerbeste moeder van de hele wereld.
Ze wilde een ‘lijkwade-begrafenis”, mooi ingepakt op een baar en met zonder koffie, cake en speeches in naargeestige rouw-aula, geen zwarte auto’s en bijbehorende zwartgeklede kraaien, het moest allemaal aardappel anders. Haar lijkwade ging ze zelf maken, ze had tenslotte nog honderden lapjes liggen.
Woensdagochtend 13 mei, nadat ze hoorde dat ze nog meer een paar uur te leven had, kreeg ik haar tot m’n stomme verbazing aan de telefoon: lieve mam, wat een vette pech! Ja, schat en die lijkwade wordt ‘m ook niet meer. Doe dan maar mijn paarse en groene dekentjes! Ik mag ook niet meer naar huis, sterven in m’n eigen bedje, de rit per ambulance is zo gevaarlijk, ik wil niet doodgaan in een ambulance. En vraag ook Machteld of ze komt. Ja mam, daar spreek je mee! Ik sprak een beetje snikkend , dus ze herkende me schijnbaar niet... Daarna gelijk gegiechel,o shit, sorry! Tot zo! Ze klonk volledig als een levende Koot, terwijl je zou denken dat ze al flink voor pampus lag...
Mijn lieve vriendin Els wilde me wel stante-pede naar Zwolle rijden. Toen we arriveerden waren Hans, Bass, Viool, Peter, Olmo en Rosan er, al bijna de hele dag, we mochten tegelijk in haar kamer, en we omhelsden elkaar. Even de vervulling van de ‘huidhonger’, hartstikke gaaf. Wat hadden we dat nodig. Ze lag op de hartbewakening, geen coronapatienten in de buurt. Wel was ze al flink buiten westen, ik kon haar strelen en haar ijskoude hand pakken, ze ademde nog. Om en om en soms tegelijk zaten we aan haar bed, verhalen te vertellen en te herinneren. Mede door de mensen van de verpleging wisten we dat ze ons hoorde, ook al lag ze er behoorlijk morfine-bewusteloos bij. We vertelden haar: mam, ga maar, het is goed, toch hield ze het nog uit tot half vijf, d’r laatste adem viel bijna niet op... Op een gegeven moment, na de zoveelste eeuwige liefdesverklaring wist ik even niets meer te zeggen, koortsachtig zocht ik een leuke mop maar de wist ik niet. Behalve: het is paars en het vliegt t raam uit, rara, wat is dat – Koot! Ik voelde een miniscuul beweginkje in de pink in de hand die ik vasthield maar dat kon net zo goed een spasmetje zijn...Zo’n domme poging tot mop dat ik er zelf er om moest lachen... Daarna kwm het gezamenlijk praten weer op gang,, tot na die laatste adem.
Toen kwam de burocratie, overlijdensverklaring moest eerst naar Steenwijk, toen naar Zwolle, Hans werd er behoorlijk gestoord van. Mag je een lijk nou zelf in een bestelbusje vervoeren, dat soort dingen. Vanwege corona werkten alle ambtenaren thuis en moesten we geregeld een half uur aan de telefoon hangen tot er iemand kwam die er enigszins iets van afwist,
Wordt vervolgd.
