Lieve familie en naasten van Chessety,
Afgelopen woensdagochtend las ik het afschuwelijke bericht dat mijn leukste reismaatje van Indonesië van ons is heen gegaan. Ik kon er even geen woorden voor vinden, want hoewel we elkaar niet heel vaak meer spraken, heeft Chessety toch een heel speciale indruk op mij achtergelaten.
Drie jaar geleden heb ik Chessety tijdens onze backpack-trip door Indonesië ontmoet. Vanaf het eerste moment, vroeg in de ochtend in de jeep onderweg naar de zonsopgang bij de Bromo-vulkaan, maakte ze indruk op me. We hadden meteen een klik, en samen hebben we ons vergaapt aan de prachtige zonsopgang daar en aan de lawaaiige Bromo-vulkaan. Wat een mooie herinneringen zijn dat. We konden uren praten over alles en niks. Wat ik nooit zal vergeten is het moment dat we, de dag na ons bezoek aan Bromo, midden in de nacht op moesten staan voor de krater van de Ijen-vulkaan. Ik weet dat dit ook voor Chessety een heel bijzondere ervaring was. In het pikkedonker met een hoofdlampje op en een heftig gasmasker om de gasdampen een beetje te verdragen, daalden we af naar het prachtige blauwe licht dat uit de krater kwam. En Chessety? Die maakte de prachtigste foto's, en haalde de gevaarlijkste capriolen uit om maar die mooiste foto te maken. En dat lukte. Want voor fotograferen had Chessety een groot talent. Toen we later bij zonsopgang de krater uitklommen, bleek ook hoe ongelooflijk mooi de omgeving buiten de krater was. Wij hebben daar nog een lange tijd rondgehangen en foto's van elkaar en de omgeving gemaakt, en gekletst dat het een lieve lust was. We liepen als laatsten weg, maar haalden vervolgens iedereen in, want Chessety hield er goed het tempo in. Daarna was het eigenlijk al afgesproken dat we elkaar nog vaker zouden zien, ondanks dat we ook onze eigen reisplannen hadden. Tijdens de reis hadden we veel contact met elkaar via Facebook en WhatsApp, en later hebben we elkaar nog in Gili Trawangan opgezocht, waar we onder het genot van enkele Bintangs en lekker eten op het strand vaak de zon onder hebben zien gaan. In Lombok hebben we elkaar ook nog opgezocht, waarbij zij mij hielp met mijn gebroken teen, terwijl ze zelf ook veel plannen had. Terug in Nederland kwamen we elkaar nog een keer tegen op een kerstfeest in Leiden, en hebben we nog een keer samen wat gedronken.
Chessety was vol levenslust, en ik weet zeker dat veel mensen (inclusief ikzelf) een voorbeeld aan haar avontuurlijkheid kunnen nemen, haar aandacht voor de wereld om zich heen, de onbevangenheid, de zorgzaamheid, de gezelligheid, de feestvierder in haar, maar ook de diepgang en de zin in het leven. Waren we allemaal maar zoals Chessety...
Lieve nabestaande van Chessety, wat een gemis moet dit voor jullie zijn. Ik kan me niet voorstellen hoe het voor u moet voelen. Zo maar ineens is die lieve Chess weg. Ik wens u heel veel sterkte toe en kracht.
Veel liefs,
Clara Gall
