Wat een verslagenheid toen ik hoorde dat je er niet meer was. Yda zonder Cees maar de orgelcommissie zonder voorzitter. Hoe moet dat verder, want jij was de orgelcommissie. Door je liefde voor het orgel en je passie voor het spelen ervan.
Ik genoot daar al heel lang van. Vroeger op de jeugdkerk, waar je wat meer vaart in de psalmen en gezangen wist te brengen en later in de kerk. Je vertelde me wel eens dat je onder de preek van ds. Keyzer gewoon even koffie ging drinken thuis. Jij kwam dus ook "niet voor de priester, Heer, maar voor de muziek. "
Wij zullen je , vooral op zondag, er missen, maar mogen weten dat je nu de engelenkoren begeleidt. Dat moet nog veel mooier zijn....

Ik heb Cees leren kennen toen hij bij Let's Sing Together kwam begeleiden op de Vleugel. Ik zelf speel daar de drums. Ik kon het altijd erg goed vinden met Cees, zo vriendelijke man, altijd in voor een grapje.
Ik zat met mn drumstel altijd schuin achter Cees en elke repetitie had hij altijd zo'n hersluitbaar zakje bij hem met engelse drop, die hij altijd met mij deelde...
Ik heb een enorme muzikale bewondering voor de manier zoals Cees speelde op orgel en piano.
Ik wil de familie heel veel sterkte wensen met het verlies van Cees.

En Cees, bedankt voor het goede samenspelen.... Rust zacht...

Niet alleen door z'n orgelspel wist Cees me te raken maar ook in persoonlijk contact.
In contact met Cees was altijd een ontmoeting. Tijdens het hardlopen, rondje Kwakelweg, mooie gesprekken over uiteenlopende onderwerpen.
Na de vesper op zondagavond met een aantal mensen verzoeknummers zingen begeleid door het orgelspel van Cees.
Collecteren aan de Kerkweg voor 't goede doel (hoe alledaags) maar, tussendoor steevast een wijntje aan de keukentafel op nr. 38 maakte het bijzonder.
Voorrecht om een mens als Cees te kennen.
Een mens die geworden is wie hij is.

Nel van Buuren.

Lieve Yda en familie,
Afgelopen ( eind nov. ) troffen we Cees nog ( op het feest van Ep en Frans ) op de boot van Eelco en Jalien. Dan denk je niet, dat dat de laatste keer zal zijn!
We herinneren ons Cees als een rustige man met humor!
Wij ontmoetten hem (jullie ) een keer op Texel bij Ep en Corrie vanwege een verjaardag van één van de kinderen waar de hele familie zou komen. Toen Cees z`n moeder aan zag komen met een rode hoed zei Cees heel droog : "Hé, daar komt Piggelmee ook aan." Dus ... lachen! Zo waren er die dag vele van dat soort opmerkingen. We genoten volop zo'n dag met de hele familie. We blijven de herinneringen koesteren.
Voor jullie heel veel sterkte, kracht, moed en liefde in de toekomst...
Liefs Johan en Wilma

Een herinnering aan “onze” Oom Cees, dierbare vriend van de familie Doelman.

Mijn eerste sportieve herinnering aan u, met z’n allen meedoen aan de hardloop wedstrijden in het Staelduinsebos natuurlijk gingen Peter en Renate voorop! Skeeleren op Texel en niet te vergeten die keer dat ik u tegen kwam langs de Waterweg, ik op m’n pony Beauty, ik zat nog op de lagere school en u op de racefiets, we deden een wedstrijdje: Wie het hardst kon, ik accelereerde razend snel, maar u won!

De gezamenlijke vakanties, op wintersport naar Oostenrijk, wat vond ik het erg toen dat niet meer ging met papa.
De vakanties naar Texel en Italië, het kamperen, het waren altijd actieve vakanties. Wat hadden we het gezellig met elkaar.

Nog een dingetje van onze families : De liefde voor auto’s ze werden steeds mooier. Nooit vergeet in de keer dat ook mijn, toen nog vriendje Gert, mee ging naar Italië, wij in de appeltjes groene Opel van Gert, jullie in een Audi, mijn ouders volgens mij in een BMW. Ik hoor u nog zeggen: Die gaat het nooit halen!!! Wat gebeurde er….. De Audi ging kapot, dus de caravan werd achter de oude Opel gehangen, de Audi naar een garage en een dag later konden we weer verder.

Het prachtige orgelspel, tijdens rouwen en trouwen.

De herinneringen zijn ontelbaar, alles hebben wij met elkaar gedeeld, vreugde en verdriet.

Rust in vrede,
Annemarie van Halm

Mijn oom Cees was een zeer muzikale, heel sportieve man die een enorme rust uitstraalde. Hij was de oudste broer van mijn vader en dat gaf hem voor mij ook iets vertrouwds. Meer dan eens vergiste ik me als kind, en later puber, als we met de familie op zomervakantie waren naar Italië of Frankrijk... Dan dacht ik vanuit de verte mijn vader naar ons toe te zien komen lopen over het wandelpad op de camping... Eenmaal dichterbij bleek het oom Cees!

Ik vond het heel bijzonder dat oom Cees tijdens het huwelijk van Jan en mij in het kerkje in 't Woudt orgel heeft gespeeld. Hij adviseerde ons vooraf zelfs over welk lied hij het beste ten gehore kon brengen op het moment dat ik als bruid aan de arm van mijn vader de kerk inkwam. Daar ben ik hem nog steeds dankbaar voor.

Toen ik enkele jaren terug begon met hardlopen had oom Cees ook wijze raad. Er volgden allerlei tips voor mij als beginner. Goede schoenen waren het belangrijkst. Hij moedigde me aan om het hardlopen door te zetten. En ik loop nog steeds en wil het blijven volhouden.

Ik was geschokt door het bericht en vind het zo onwerkelijk dat hij er niet meer is... Ik zal je missen, oom Cees.

Heel veel sterkte, tante Yda, Peter, Jacqueline en de rest van de familie.

Liefs,

Barbara Zeelenberg