Lieve Carlo,

Geen idee wanneer ik je heb leren kennen, je was er gewoon. Je aanwezigheid niet dominant, maar wel een toevoeging aan het gezelschap. Rap van tong, gevatte humor, ik hield ervan. Sinds je diagnose gaven we elkaar altijd een knuffel en een kus als we elkaar zagen. Ik moest ook altijd even aan je haar zitten. Gelukkig liet je het groeien zodat je mooie rossige krullen tevoorschijn kwamen.
Menig motorritje met elkaar gereden. Weekend naar de camping. Op je mooie nieuwe gele motor. Was gewoon jaloers op je! Vette bike♥️ En ik moest altijd grijnzen als ik je weer voorbij zag rijden met een boodschappen tas aan je arm. Zo lekker jezelf. Altijd geweest. Bloed makkelijk. Concert van Dropkick Murphys🍀 met het hele zootje. Aankomend weekend zouden we weer naar ze toe gaan, helaas werd het concert verschoven. Ook al had je niet mee gekund... Tijdens je laatste fase mocht ik af en toe aan je bed staan. Dankbaar dat ik wat voor je kon doen. Omringd door lieve mensen heb je die laatste weken gevochten. Kreeg ik nog meer bewondering voor je, op de manier hoe je deze k*tziekte droeg..

Lieve Carlo, dank je wel voor alles. Zal je nooit vergeten🌹

Dikke knuffel en een kus van Vera..

Lieve Carlo, Ik leerde je kennen in de begin jaren negentig in- en rond Pardoes. We zagen elkaar meerdere dagen per week en raakte al snel bevriend. Tijdens de uitwisselingen van HIP’92 werd de vriendschap al hechter en hechter. Vanaf 1994 zochten we jaarlijks onze vrienden op in Martham, Engeland. Samen met Dre gingen we met de auto en later zelfs ook een keer met David met de motor (ik achterop als niet motorrijder) en een keer met Pascal. Die trips waren onvergetelijk. We trokken van pub naar pub, verbleven bij Ian & Donna en later June, gingen ook altijd naar een thuiswedstrijd van onze club Norwich City FC met John en Mike. Samen hebben we ook 2 x naar een concert van Stiff Little Fingers zien spelen in Waterfront. Op de foto op jouw rouwkaart en ook op deze gedenkplaats sta jij in je Stiff Little Fingers polo, die we daar alle 3 kochten. Onze gezamenlijke reis naar onze vrienden in St. Petersburg Rusland was er ook 1 om te lijsten. Eigenlijk zijn de herinneringen en verhalen van die tijd en de vele jaren die daarna volgden legio en te veel op nu op te noemen. Maar toen ik na jouw overlijden onze gezamenlijke buitenlandse vrienden op de hoogte bracht van het trieste nieuws, kreeg ik van iedereen een reactie. Ook één met deze typische foto van jou, die ik hier toevoeg. Bedankt dat ik al die jaren bevriend met je mocht zijn. We gaan je ontzettend missen en zullen je nooit vergeten maat. Wouter