Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Wat moet ik anders zeggen, wat moet ik anders schrijven? Adieu Bram.
Ik ben dankbaar dat Bram een tijdje bij de GGD heeft gewerkt, dat hij mee heeft gebouwd aan de Public Health in Rotterdam. Die bouwstenen blijven verANKERd!
Herman, familie en vrienden veel kracht en troost toegewenst!

Het is te vroeg. Voor een afscheid zeker. Maar ook voor herinneringen. Toen je er –nog net—was spoelden ze door me heen. Maar sinds je gestorven bent is het stil.

Ik kan er niet bij. Het blote vreselijke feit, ligt achter een brede vesting. Ik benader, maar stuit steeds op dezelfde muur. Ik zoek de ingang, maar tot nu toe tevergeefs.

Ook letterlijk ben ik ver verwijderd, en kan het afscheid dadelijk niet meemaken. Hoe wordt het wáár dat ik je nooit meer zal spreken, nooit meer zal zien?

Je bent mijn oudste vriend. We gaan meer dan 40 jaar terug. We hebben elkaar steeds opnieuw gevonden in het heden. Maar dat we elkaar zo láng kenden was absoluut een anker voor ons beiden.
We delen zoveel geschiedenis. Kennen elkaar als pre-pubers, in de kern, vóór alle lagen gelegd werden. We kennen elkaars milieu, hebben letterlijk in elkaars ouderlijke woonkamers gezeten. Als twee Zwarte Pieten op de Mgr. Van Steelaan ontsnappen aan een jeugdsliert die ons wilde ontmaskeren. Van een schaduwstriptease op 10 CC met ons tienercabaret, tot een gezinsontbijt in onze Californische achtertuin, en met zijn viertjes broccolisoep eten bij kaarslicht na Hurricane Sandy.

Niemand zal zo in mij geloven als jij. Je trouw, je optimisme, je gulle bewondering, je eerlijke spiegeling. Niemand zal net dat stukje jou kennen dat ik kende.

Ik weet dat ik –straks-- heel veel troost zal putten uit de wetenschap dat je nérgens spijt van hebt. Dat je voluit hebt geleefd, en hebt genoten. En dat ik straks je geloof en enthousiasme weer zal voelen, en zal glimlachen bij onze herinneringen.

Lieve Herman, Kees, Ica. Mijn stilte verstomt bij de leegte die in jullie leven geslagen is. Ik reik naar jullie uit van over de oceaan, en zend jullie zachte zachte troost.

Op afstand hoorden we van Bram's ziekenhuis opname. Het zag er niet goed uit, we leefden mee en waren enorm geschokt door zijn spoedige overlijden.
Bram (en ook Herman) kennen we al tientallen jaren. Bram was een heel goede (en misschien wel beste) vriend van mijn broer. Bij alle feestelijkheden over de jaren waren ze van de partij, met recht wat je noemt familievrienden.
Bram was vol energie en altijd in voor een praatje, geinteresseerd in alles. Een jaar kon voorbij gaan maar bij iedere nieuwe ontmoeting leek het als gisteren.

Het is veel te vroeg en veel te jong. Bram, we zullen je missen.
Herman, we wensen je alle sterkte toe.

Pieter de Leeuw, Liesbeth Heemskerk, Bram & Floris

Het plotselinge overlijden van Bram heeft ons erg geschokt. We zullen hem blijven herinneren als een bevlogen Public Health adviseur. Ons medeleven gaat uit naar zijn partner, familie, vrienden en collega's.

Medewerkers en Directie NSPOH