Lieve Bibi,

Samen leefden wij het leven. We beklommen bergen en beleefden diepe dalen.
Maar altijd samen. Jij gaf me het gevoel dat ik nooit alleen was. Wij konden volledig onszelf zijn bij elkaar, nergens keken we gek van op. Dit heb jij ook gevoeld, ik zal nooit het moment vergeten dat je laatst uit je dagboek voorlas over je week in Ierland. Dit vond je spannend, maar toch deelde je het met mij. Onze vriendschap had diepgang, over koetjes en kalfjes praten konden we allebei niet zo goed.
Vanuit de bijeenkomsten bij de StuDent (waar ik altijd erg naar uitkeek, dan konden we weer samen praten!) is een hechte vriendschap ontstaan. Ook al duurde dat maar kort, het lijkt alsof ik je al jaren ken. Je hebt een plek in mijn hart overwonnen, wat heb je me intens veel gegeven. Daar ben ik je enorm dankbaar voor.
De foto's kenmerken de momenten van de laatste maanden uit je leven die we samen meemaakten. We vierden het leven samen, want jij was klaar met je scriptie en ik voelde me weer alive. Weet je nog het moment dat we tijdens onze wandeling door Rotterdam Noord die roze rozenstruik tegenkwamen? Wat had je daar bewondering voor. We moesten en zouden ermee op de foto gaan, wat hebben we gelachen. Dat kon jij, schoonheid zien in alles wat is. Helaas zijn de foto's bewogen, maar daar konden we achteraf ook erg om lachen. Ook vierden we het moment na de laatste StuDent bijeenkomst van het jaar dat we beide zomervakantie hadden (foto rechts). Op de foto links is te zien hoe een dagje bij de Kralingse Plas er voor ons uitzag: praten, lachen, zwemmen en vooral ook lekker eten.
Je hebt me geïnspireerd om me er ook voor in te zetten om depressie en psychische kwetsbaarheid meer bespreekbaar te maken. Jij geloofde in mij, dat ik dat ook zou kunnen. Ik beloof je dat ik dat ga doen! En als ik het even niet weet, denk ik aan hoe jij dat allemaal voor elkaar kreeg.
Ik bewonder je enorme wilskracht, moed, positiviteit, levendigheid, betrokkenheid, oprechtheid en liefde voor anderen. Het leven was te zwaar, maar wat heb jij je best gedaan om er iets van te maken, om er alles uit te halen wat er in zat. Ik hoop dat je nu je rust hebt kunnen vinden, mop.

Lieve Bibi, ik zal je nooit vergeten

Als kleine meisjes waren wij bijna dagelijks samen. Spelend, zingend & dansend. Van de Spice Girls (Jij was sowieso Baby-Spice) tot ons eigen clubje (de VGM-Club??) waar we liedjes schreven en zongen. Samen opgegroeid, van plezier tot tranen, ruzie's & elkaar missen tijdens vakanties. Buiten spelen, een picknick in het park, dagjes uit & verjaardagsfeestjes altijd met elkaar. Verkleden & schminken met jou mama's professionele schmink, het was altijd weer een feest. Lange avonden als we bij elkaar mochten logeren, van muziek & spelletjes tot kletsen over onze tiener-problemen, want oh...die hadden we! Stiekem apelcider drinken op oudjaarsavond & de kindertelefoon bellen voor de grap, het telefoonboek uitpluizen naar mensen met een gekke achternaam en deze dan nog bellen ook!!!

Lieve lieve Bibi, hopelijk heb jij nu je rust gevonden. Jij bent een deel van wie ik vandaag als persoon geworden ben, jij bent een deel van mij en draag dit trots bij me.
Uit het oog, maar nooit uit het hart.



Could you keep your head up?
When you're losing ground
Could you keep your head up?
Everything you once loved
Like your own blood
Comes crumbling down
Could you keep your head up?

Sometimes, the tears we cry
Are more than any heart can take
We hurt, just keep it inside
Small wonder that it starts to break

Could you find a daydream?
In the dead of night
Could you find a daydream
Keep a quiet victory
To a whisper
In an uphill fight
Could you keep your head up