Lieve Zus, Aletta, Tobias, Jochem, Sifra en Bram
Bert was gewoon Bert, zijn bijzondere zelf.
Wanneer wij een madeliefje zien, denken we altijd aan Bert in zijn madelievenpak.
In liefdevolle herinnering, Hans en Carla

Lieve Lia, Aletta, Tobias, Jochem, Sifra en Bram,
Met Oerol in 1997 waren jullie onze allereerste gasten in het boerderijvoorhuis op de Oosterburen. Bert kreeg het zelfs voor mekaar dat de kinderen vrij kregen van school omdat Oerol een culturele beleving was. Elk jaar weer kwamen jullie en al snel veranderde de band in een vriendschap.
Het toeval wilde dat door de verkoop van ons huis jullie de laatste gasten waren. Dat was afgelopen Oud & Nieuw. Op 5 januari zwaaiden we mekaar uit en Bert schreef in het Gastenboek:
" Al die jaren stond voor ons Terschelling gelijk aan de Oosterburen 66. Wat hebben we het heerlijk gehad en ons altijd welkom gevoeld. En nu ..... nu houdt het op. Met pijn in het hart "
Hoe waar is het dat het pijn doet in ons hart om jou te moeten missen maar hoe mooi is het om jou gekend te hebben.
We hebben een prachtige herinnering aan zo"n mooi, eerlijk en heerlijk mens en bovenal zo positief wat ook bleek uit het contact met jou kort geleden. Het eerste waar je ook om vroeg was hoe het met ons was.
En Lia, wat mag jij trots zijn om zulke heerlijke kinderen om je heen te hebben.
Wij wensen jullie heel veel sterkte toe en leven intens met jullie mee.
Dikke kus van ons allemaal.
Rob, Nannie, Bas, Fenna, Marlien en Dennis.

Je sloeg niet graag over Bert, en je was bijna elke vrijdagochtend present.
Gewapend met je tennisracket en een gulle lach liep je de hal binnen. Altijd tijd voor een praatje, een grapje, een steekje onder water. Je tenniste een periode bij onze damesgroep en ergerde je niet (of deed alsof) aan ons gekwebbel. De laatste jaren had je echter een leuke groep met grotendeels heren en deelden we de baan nà elkaar. Maar altijd bleef dat menselijke contact. 'Hoe is het met je? Nog plannen voor het weekend?'
Toen we je al een tijdje misten en pas later hoorden dat je ziek was, schrokken we enorm. Maar Bert, die sterke, positieve en optimistische Bert zou er toch wel bovenop komen? Helaas is het je niet gegund en laat je ook op de tennisbaan een lege plek achter.
Rust zacht Bert. We gaan je missen.
En voor je familie: heel veel sterkte gewenst met het verlies van deze bijzondere man.

Een laatste en lieve groet van de tennisdames van vrijdagochtend eerste uur.

Lieve mensen, als recent tot EigenHulp toegetreden trompettist ken ik Bert nog niet zo heel goed. Maar door de keren dat we samen het tapijt in de repetitieruimte oprolden en door zijn opmerkingen tijdens de repetitie, heb ik zeker een mooi beeld van hem. En dat vind ik ook uitgebreid en mooi omschreven terug in de woorden van zijn vrienden die hem veel en veel langer kennen.
Met hem wil ik een Ode brengen aan het Ministry of Funny Walks!
Huib Koenders