Lieve Anita, het is zo vreemd om over je te schrijven in de verleden tijd. ik doe een poging.
Graag schijf ik over je zanglessen, waar ik zo van en met jou genoten heb! Wat knap dat je alles zo snel uit het hoofd kende. De grote muziek stukken van het koor maar ook aria's in het italiaans, een taal die je toch niet dagelijks spreekt. "Voi che sapete"uit de Nozze di Figaro was er een hoogtepunt in en vervulde je met verve. Wat ik ook heel knap vond is dat je het aandurfde om solo te zingen, en duetten. Andere omgeving en met een pianiste erbij. Gelukkig ook met jouw vriendin Marieke erbij. De duet-lessen waren een vrolijke boel!
Soms bracht en haalde Kees je op de fiets, maar meestal kwam je aanwandelen met Morgan. Die kreeg een bak water en legde zich te rusten, meestal met een zucht. Vooral in het begin begon ie zich na 45 minuten, de duur van de les , weer te roeren. Nu is het wel genoeg! Als ik je aanraakte, om je wat te laten voelen of te leren, was Morgan alert. Gaat het allemaal wel goed met? Het ging goed!
De lessen met Anita waren heel fijn, ik verheugde me op haar komst. Ik genoot van haar muzikaliteit en van haar stem, haar lach, haar persoon.
Het viel me op dat ze meteen stopte met de zanglessen toen ze wist dat ze ziek was. Ze verdroeg het zingen niet, vertelde ze. Los van de inspanning die je lijf moet leveren bij het zingen, dat niet meer kon, geeft het maar aan hoezeer de muziek en het zingen verbonden waren met wie ze was. Het zat dicht op de huid.
Dag lieve Anita, versterk de engelenkoren, ik weet zeker dat ze jouw alt daar heel goed kunnen gebruiken.
Lieve Kees en Lianne en Daniëlle, heel veel sterkte.
