Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Anita leerde ik kennen toen ze van Leidschendam naar Zoetermeer verhuisde en ze "de buurvrouw" werd. Ze was destijds om verschillende redenen erg kwetsbaar en vroeg regelmatig hulp. Ik moest eraan wennen dat er telkens een beroep op me gedaan werd en daardoor uit de veilige cocon van ons jonge gezin getrokken werd.
Maar het wende snel. Sterker nog, ik vond het fijn! Het buurvrouw zijn breidde zich uit naar vriendschap. Een vriendschap waarin we vooral over de dingen spraken die niet iedereen hoefde te weten. We konden de dingen veilig kwijt bij elkaar.
Dat we even oud waren en kinderen hadden in dezelfde leeftijdsfase maakte dat we altijd wel iets bij te praten hadden en elkaar goed begrepen en aanvoelden, ondanks dat we zo ontzettend verschillend waren.
Dat Anita niet kon zien, heb ik nooit als een punt ervaren. Wel voor haarzelf, maar niet voor onze vriendschap. Ik zag haar als Anita. Gewoon goed zoals ze was.
Onze kinderen speelden vaak met elkaar en Martin en Kees konden het ook zeer goed vinden samen. Dat wij 6 jaar later verhuisden naar een andere plek in Zoetermeer, had dan ook niets met onze buren te maken.
We bleven elkaar regelmatig opzoeken, met zijn vieren of met zijn tweetjes. Met de honden gingen we regelmatig naar het Westerpark of Balijbos. Morgan hoefde dan niet te werken en kon lekker los rennen met Kyon, wij waren flink in beweging en ondertussen kletsten we weer helemaal bij.
Eén keer zijn we naar een beurs voor blinden en slechtzienden geweest, waar ik een groot deel van de dag geblindeerd werd. Jij had de grootste pret om mij. Ik kreeg nóg meer waardering voor jou. Begreep je daarna nog beter.
Een aantal keer zijn we met zijn vieren met ons sloepje gaan varen of gewoon ergens wezen dobberen (foto's). Anita en Kees namen dan altijd lekkers van Jongerius mee. Zo knus en lief.
Met regelmaat gingen we met zijn tweetjes naar het theater of pakten we een filmpje in de bioscoop. Het door mij invullen van de stille scènes bij een film hoefde de laatste tijd niet meer omdat er audiodescriptie was. Wat een uitkomst!
Precies een jaar geleden zaten we bij de Luizenmoeder in een geheel lege bioscoop.( foto) Wat was dat bizar en wat hadden we een pret. Een jaar later, nog maar kort geleden, gingen we naar Soof 3. Een bijzondere avond. We deelden samen daar ons verdriet...
Het is fijn dat we elkaar het laatste half jaar heel vaak gezien hebben en Anita zich in die tijd nooit beter heeft voorgedaan dan ze zich voelde. Zo kon zij zichzelf zijn, met al haar vragen en twijfels en zo hielp ze mij toegroeien naar een definitief afscheid.
En nu is er een nieuw begin:
Voor haar, voorbij alle grenzen van het denkbare, ergens waar het licht is, waar ze kan "zien".
Voor mij, hier in Zoetermeer. Waar ik haar zal meedragen in mijn hart, bij alles wat ik doe. Ik zal waarschijnlijk nog regelmatig tegen haar kletsen.
Samen sterk. Dat heeft Anita mij geleerd.

In 1984 maakte ik kennis met Anita. We werden klasgenoten bij de opleiding MDGO-vz in Scheveningen. Dit was een drie jarige opleiding waarin wij werden opgeleid als verzorgende voor de kraam-, gezins-, bejaarden,- en lichamelijk gehandicapten zorg. Wij hadden beide de voorkeur voor de intramurale zorg. Wij liepen onze stages in het bejaardenhuis (zoals dat destijds genoemd werd) en in de lichamelijk gehandicapten zorg. In een klas waarin alleen maar meiden zaten hebben een buitengewoon gezellige schooltijd gehad.
In 1987 hebben we ons diploma behaald en vonden we beide een baan in de bejaardenzorg.
Anita kreeg na haar diplomering al snel problemen met haar ogen. Het werk als bejaarden verzorgende was voor haar niet meer mogelijk. Ze is een periode intern naar het Loo Erf in Apeldoorn geweest in het revalidatie centrum voor blinden en slechtziende. Daar mocht ik een paar dagen meedoen met haar revalidatieprogramma. Ik sliep bij Anita op de kamer en volgde hetzelfde dagprogramma. Voor mij waren de trainingen ook erg leerzaam. Het invoelen van een visuele beperking was op geen betere manier over te brengen Ik kreeg een donkere skibril op zodat de beleving voor mij hetzelfde was als bij Anita. Ze hebben mij daarbij niet gespaard. In een mobiliteit les was ik volkomen de weg kwijt en mocht mijn bril niet af zetten, dat kon een blind persoon immers ook niet. Uiteindelijk ben ik voorover gevallen in een berm met brandnetels. Na de lessen hebben we Apeldoorn en omgeving per tandem bezocht. Voor mij was de omgeving Apeldoorn onbekend maar Anita was daarbij degene die aangaf waar we heen fietsten. Ik vond het toen al onvoorstelbaar hoe goed zij zich kon oriënteren.
Door de jaren heen zijn we met Kees en later ook met de kinderen regelmatig weekendjes weg geweest. Ook gingen we meerdere keren op vakantie met onze kinderen en ook de ouders van Anita waren er dan een paar dagen bij.
Anita was mijn beste vriendin en dat al meer dan 35 jaar. Groot was de schok toen ze eerder dit jaar vertelde dat ze ernstig ziek was. Gelukkig hebben we nog tijd gehad om mooie herinneringen op te halen. Samen hebben we nog veel gelachen want de humor bleef Anita trouw.
Vorige week hebben we afscheid van elkaar genomen, dit maal was het de laatste keer.
Ik ben dankbaar voor alle jaren vriendschap, maar wat zal ik Anita missen……