15 april 2020, afscheid Andries rede Jenny
Welkom lieve familie en vrienden
Fijn dat U er bent van ver en dichtbij
Kaarslicht:
Het symbool van de verbinding tussen hemel en aarde.
Kaarslicht:
De verbinding tussen mensen
En die verbinding gaan de kleinkinderen benadrukken door een kaarsje aan te steken en op de kist neer te zetten.
Grote kaars aansteken
Kleinkinderen steken kaarsjes aan en zetten die in de schaal op de kist.
Zo zijn we hier dan aangekomen bij het crematorium om definitief afscheid van je te nemen.
Andries “jij voorop” zoals je met je humor liet weten. Dat is gelukt!
Zelf had je al nagedacht over je heengaan. Hoe je het ongeveer zou willen. En dat gaan we nu proberen.
De foto op de kaart is door jou gemaakt, een paar jaar geleden tijdens het kamperen. Onze laatste min of meer flinke wandelingen door de duinen naar de zee!
We hebben er ook opgezet:
In iedere traan van verdriet, schuilt een glimlach van herinnering.
Die herinneringen gaan we nu ophalen en dan wordt de traan van verdriet er 1 van blijdschap.
Ieder doet dit op zijn eigen manier.
1. Lody
2. Maaike- muziek kampvuur instrumentaal
3. Daaf
4. Jesse
5. Rienk
6. Petra
(memory Hajo vermelden)
Muziek: Bridge over troubled water
En zo is dan ons huwelijk na 55 jaar ontbonden.
Ik kende ja al vanaf mijn 13e=> keek niet naar jongens, jij keek niet naar kleine meisjes met een paardenstaart en blond was leuker.
Wel hadden we altijd veel plezier op de padvinderij, dezelfde gein.
3 jaar later ging je als soldaat naar Nieuw Guinea, eigenlijk vond ik je leuk. Iemand had dat door, en had mij, uit jouw naam een briefje geschreven met lieve woorden. Daar reageerde ik op en liet zodoende weten dat ik je heeel leuk vond. Dat was nog niet wederzijds en ik schaamde me enorm. Toen je terugkwam heb ik je lang ontlopen…..
Maar op een gegeven moment met Kerst kwam je mij thuis halen. We gingen uit.
Schoonzus Loes en moeder Koning stoven naar boven om te kijken hoe we weg liepen. Eerst hand in hand maar algauw de armen om elkaar heen.
Zo zei Loes: ma, je bent je dochter kwijt!!!
We gingen naar Zandvoort.
Door de duinen naar de zee. Daar was de eerste zoen en zo is het gekomen!
We kletsten honderd uit, over kinderen, over God, hoe we de wereld zouden verbeteren, over alles.
Het was aan!
Je werd verslaggever bij de krant. Eerst in Hoorn, hospita mevrouw Makkinga. Ik mocht ook een weekend komen logeren, in een apart kamertje en zij maar patrouilleren op de overloop! Of we niet bij elkaar kropen!
Wat baalde je daarvan!
Daarna de krant in Beverwijk en vervolgens naar de nieuwe Haagse Courant. Hospita Hemminga was een vooruitstrevende tante. Zij maakte champignons voor je klaar, vanwege de eiwitten. Nog nooit geproefd en zeker niet van gehoord maar jij lustte alles.
Zij heeft je binnengehaald in de Ned. Chr. Reisvereniging. Jarenlang heb je binnen de NCRV je hart op kunnen halen.
Redacteur van het Reisblad, hoofdbestuur, reisleider naar het buitenland, zelfs Indonesië. Dagtochten organiseren in ons land, zoals bv wadlopen.
Mijn ouders verhuisden van Heemstede naar het hoge Noorden. Wonen in mijn kleuterschool mocht uiteindelijk niet…..
nou, dan gaan we trouwen! Woningnood.
Je racete op je vespa scooter Den Haag door op zoek naar woonruimte. Als je iets had gevonden en handgeld had betaald, kwam ik om te keuren. Eindelijk: de weteringkade bij het Schenkviaduct tegenover de rosse buurt. (nooit van gehoord laat staan gezien). Tram lijn 12 voor de deur naar Scheveningen.
Politie en brandweer verslaggever zijn in Den Haag was spannend. Verhalen te over en dat bij nacht en ontij. Twee jaar later kregen we via de krant een flat in Delft 14 hoog, top uitzicht.
Daar werd Hajo geboren, wat waren we blij!
Jij kende de politie goed en die heeft vanwege het dikke pak sneeuw, de verloskundig bij ons gedropt!
Daaf op komst, 14 hoog, 2 kids. Toch maar naar de begane grond.
En zo kwamen we in ’s Gravendeel. De melkboer kwam langs met paard en wagen en naar de stad moest je met de pont….vroeger…
Lody werd geboren in de Lokkenstraat, een echte seuter dus!
We gingen naar de kerk, ik was ook gereformeerd geworden, eerst zelfs 2x per zondag. Het kerk gebeuren beleefden we niet hetzelfde, terwijl we uiteindelijk wel hetzelfde bedoelden. We lieten elkaar vrij en respecteerden elkaar.
Toen ik naar Thailand ging was je heel bang dat ik gehersenspoeld terug zou komen. Wat was je blij toen ik zei: dat ze in de tempeltjes daar net zo deden als de kerk hier.
De onrustige krantenwereld werd verlaten.
Je werd voorlichter bij de gemeente Zwijndrecht. Een goede tijd, met ups en downs.
Hajo in ziekenhuis, oorproblemen en niersteen. Daaf met amandelen. Ik ook nog uit de vaart, zo gaat dat in een gezien.
We hebben veel geleerd van elkaar. Inwendig wel e