Alice en ik leerden elkaar kennen eind juli 1999, toen we begonnen met de lerarenopleiding van de VU. Het klikte meteen, ondanks dat we heel verschillend waren. In de periode die volgde hebben we vaak samen aan opdrachten gewerkt. Ik kwam dan meestal naar Hoofddorp. In die tijd zat ik niet zo lekker in mijn vel, had een lange relatie verbroken en was de weg een beetje kwijt. Bij Alice en Henk vond ik een warme veilige haven. Alice maakte vaak lekker eten. We gingen wandelen met honden Luna en Napoli, een rondje door de buurt of in de duinen van de Langevelder Slag. We wisselden zielenroerselen uit, praatten over het leven en de liefde. We deelden een belangstelling in talen en buitenlanden. Op een bepaalde manier waren we allebei onrustig, zoekend naar levensinvulling. Ze droomde ervan ooit een eigen restaurantje te beginnen. Ze was vrolijk en levenslustig, maar had ook een sombere, zorgelijke kant. Misschien kwam dat voort uit haar Roemeense jeugd en het jong overlijden van haar moeder. Ze had in Henk een geweldige lieve partner, die ze liefkozend “farranka” (Vanraamka) noemde, een Hongaars of Roemeens verkleinwoord.
Een bijzonder koppel: Alice soms grillig en vaak pittig, recht voor z’n raap, geen blad voor de mond, betrokken, bezorgd en zorgzaam, de spil van het gezin en Henk, evenwichtig, gelijkmatig, ongecompliceerd, goedgehumeurd, bereid tot compromis.
Roxana kreeg een kamer met veel roze accenten en later een pony voor haar verjaardag, Sarah werd gerust gesteld met een flesje anti-geestwater voor de nacht. Alice hielp de meiden met huiswerk. Er waren vaak redenen voor feestjes. Verjaardagen, ook die van Sarah en Roxana, zelfs toen ze al ruim volwassen waren, werden altijd uitbundig gevierd, als het kon in de tuin, met lekkere hapjes, muziek en veel aanloop van vrienden en familie. Ach, wat kwam ik graag bij de familie Van Raam!
Ook nadat ik stopte met de lerarenopleiding. Ik zag teveel op tegen het leraarschap, terwijl Alice doorzette en het wel afmaakte. Ik ging bij de UvA werken en uiteindelijk bij de VU, Alice kreeg een baan op het Barlaeus Gymnasium. Ik leerde Rob kennen en we kregen zoon Remi. Onze levens liepen langzaamaan steeds meer uit de pas, maar al zagen we elkaar veel minder vaak, de sympathie en de band is altijd blijven bestaan. We begrepen het van elkaar dat we vaker afzegden, opgeslokt door onze drukke levens die veel energie opeisten en de tijd die voortsnelde. Soms mailden we elkaar. We zijn een paar keer naar de film gegaan, hebben samen gegeten, in 2004 kwam ze met Sarah naar mijn 40e verjaardagsfeestje in mijn huisje in de Amsterdamse Pijp, toen ik zwanger was van Remi, en een aantal jaar later naar mijn verjaardagpicknick op het Javaeiland, waar ze een heerlijke tabouleh salade maakte. In 2006 vierden we met velen uitbundig haar 50e surprise-verjaardag in Papa’s Beach House.
Ik weet niet meer hoe ik precies hoorde dat ze in 2010 borstkanker kreeg. Ze praatte er niet graag over, wuifde het weg, wilde niet door haar ziekte gedefinieerd worden. Ze werd beter verklaard en sloot het af, naar buiten toe in elk geval. Ik weet niet hoe ze er van binnen over dacht of voelde.
De laatste keer dat we elkaar zagen was op zaterdag 23 januari van dit jaar, toen Rob en ik met Remi de open dag op het Barlaeus bijwoonden. We hebben elkaar omhelsd en kort gesproken in haar Duitse lokaal. Het was druk op school. Later dat jaar is Remi ingeloot op het 4e Gymnasium, de school van zijn 1e keuze. In de zomervakantie feliciteerde ik Alice op 26 juli via WhatsApp met haar 60e verjaardag, waarop ze enthousiast terugschreef dat op 10 juli hun kleinzoon Raphael was geboren. En weer spraken we de wens uit elkaar te zien en bij te praten, na de zomer. Ik was echt van plan haar op te zoeken, maar heb dat door drukte en moeheid weer voor me uit geschoven. En nu kan het niet meer in levende lijve. Dat stemt me zeer verdrietig.
Op maandagavond 5 december kreeg ik bericht dat Alice was overleden. Dit kwam voor mij volkomen onverwacht, omdat ik niet wist dat de borstkanker was teruggekomen. Die nacht heb ik weinig geslapen, ik zag (en zie) Alice steeds voor me en steeds meer herinneringen kwamen (en komen) in mijn gedachten omhoog. Het is erg onwerkelijk allemaal.
Toen ik woensdagmiddag naar Hoofddorp reed om even bij Henk langs te gaan, zag ik tegen beter weten in voor me hoe Alice open zou doen, me zou omhelzen en me binnen zou laten. Dat gebeurde natuurlijk niet, maar het was toch heel fijn om er te zijn en met Henk en aanwezige vrienden en familie over haar te praten, met haar aanwezigheid nog nabij.
De belofte dat we elkaar gaan zien zweeft onvervuld door het universum.
How I wish You Were Here...
