Hallo meisje van me,
Ik zit hier nog op school, Joran is te trainen en Ariëlle is naar Joure om daar mee te spelen met Concordia. Deze hebben zaterdag een festival in Sneek. Heb haar bij de Kokjes afgezet, want dan rijdt ze samen met de anderen erheen. En papa is aan het werk, die heeft middagdienst. En jij, tja jij bent zo dichtbij maar toch zo ver weg. Dichtbij omdat het hemelsbreed niet eens zo ver is van school naar jouw plekje op de begraafplaats. Ver weg omdat je onbereikbaar voor ons bent geworden. We kunnen je niet meer aanraken, knuffelen, kusjes geven, helemaal niets meer. We kunnen je alleen nog maar herdenken en aan je denken. En dat doen we volop. Ben vandaag niet eens bij je geweest, terwijl je zo dicht bij bent. Gisteren ben ik met Lianne bij je geweest. Ze wilde de steen zien. Ze was er stil van en stond met tranen in de ogen bij je. Ze vond de steen en plaat zo mooi. Vandaag hoorde ik van iemand die er ook was geweest, dat ze de foto en alles zo mooi bij elkaar vond passen. De foto was zo geplaatst zei ze dat jij ze overal achtervolgde, waar ze ook maar stond. En dat is eigenlijk ook zo, want als je achter de glasplaat gaat staan zie je dus de foto dus in spiegelbeeld en kijk je die kant op. Ook J zijn vriendinnetje was met haar vader er geweest en ze heeft een mooi grafkaars bij je gezet. Echt lief van haar. Hoor van heel veel mensen dat ze de steen echt prachtig vinden en dat ze nog nooit zoiets hebben gezien. Tja hier in Opperdoes zijn ze denk ik nog niet zo ver. Papa is vanmorgen wel bij je geweest, hij was hier om eten te brengen en toen hij weg ging zei hij dat hij nog naar jou ging. Papa mist je ook zo erg. Jullie hadden wel eens ruzie, maar dat hoort er toch bij. Ach ruzie was het niet meer een woordenwisseling. Het was ook altijd gauw weer over. Papa heeft ook alles voor jullie over en dat wist jij best wel. Ook papa verlangt heel erg naar je en ik weet dat hij niet wil huilen maar hij doet het stilletjes. Hij probeert zijn verdriet te verbergen om er voor ons te zijn. Hij komt veel bij je en praat dan met je, dat is zijn vorm van verwerken, zoals dit de mijne is. Nou meisje het is tijd op naar huis te gaan. J is hier weer gearriveerd en kunnen we naar huis. Maar niet zonder jou de knuffels, kussen en smakkerds te sturen. Voor jou, beppe en oma. Want hen vergeten doen we ook niet. Maar dat voelt weer anders. Kinderen horen hun ouders weg te brengen, maar ouders horen niet hun kinderen weg te brengen. Bij ons is dit wel gebeurd en dat doet zo verd.... pijn.
Doeg mijn lieve meisje, doeg lieve Fiet, rust maar zacht en tot ooit.