Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Heej lieverd,

Afgelopen dinsdag zijn we op Texel geweest met vrienden. Daar hebben we de plaat vervangen door een nieuwe, er overheen geplakt dan hè. De oude was aangetast door weer en wind en was bijna niet meet te lezen. Ook hebben we de beer meegenomen die bovenop het paaltje stond en er een kikker voor op de plaats gezet. Je was gek vsn dit diertje. Alleen kwam je wens niet uit toen je een levende kikker een kusje gaf. Jammer hè! Ook hebben we het paaltje opnieuw in de lijnolie gezet, kan het er weer tegen. Veel mensen staan er nog stil, en we krijgen er altijd reacties op. Ik zet de foto's er ook even op. Het ga je goed daarboven met beppe, oma en nu ook opa.

Kusjes van ons!!! Doei doei lieverd!

Vanaf het balkon genomen!!

Lieverd, hier een paar foto's van jou. Dit had ik op facebook geplaatst voor jou verjaardag j.l. Had er bij geschreven dat er bij ons al 11 jaar geen Er is er 1 jarig gezongen werd op 1 mei. Elke verjaardag moet ik denken dat je graag in een huis wilde wonen met een balkon, want dan kon je een defilé houden op je verjaardag. We wonen nu in een appartement met 2 balkons en nu ben jij er niet. In gedachten zie ik het steeds voor me. Jij op het balkon te zwaaien naar de mensen in het her defilé. Helaas zijn dit maar dromen en dat zullen ze voor altijd blijven. Daarom koester ik deze.

Doeg doeg lieve schat, ik houd van jou!! 😍🤩😘😘

Een hele tijd niks van me laten horen, maar ik wil daar weer verandering in aan brengen. Want ik merk toch dat ik niet zonder kan, maar het komt er gewoon niet van. Heb nu weer een nieuwe laptop dus gaat typen ook makkelijker dan op de mobiel. Dus stuur ik je deze mooie papaver, die ook zo mooi in onze tuin bloeiden. Deze niet hoor, maar heb wel eenn hele mooie die wel in de tuin bloeide. Eerst gaan we zien of dit bericht wel aankomt.

I love you lieverd, ik denk elke dag aan je. 😘😘

😘😘

Ik was vanaf begin februari vier maanden op Texel. Maakte lange wandelingen en kwam op een dag - 2 april jl - langs de plek en het monument van Afira. Ik herinnerde me direct weer het verhaal achter de tragedie van 13 juli 2008, en het greep me weer naar de keel. Een schelp neergelegd, die ik al een tijdje in mijn rugtas meedroeg, en ineens wist waarom ik 'm bewaard had, en bekeek de omgeving en het monument aandachtig. Ook de data, en met enige verwondering doch ook een schok bemerkte ik dat Afira en mijn dochter bijna exact 10 jaar na elkaar zijn geboren (1 mei 1991 om 3 mei 2001) en dat mijn dochter, op de dag dat ik bij het monument stond, ook nog 17 jaar jong was. Om dan te bedenken dat je je mooie, lieve meisjeskind moet verliezen in de bloei van haar leven door een onvoorstelbaar en schandalig lot, deed me huiveren. Ik heb mijn broertje verloren toen hij 25 jaar was door een ongeluk, maar je kind verliezen... en dan op zo'n manier, is onverteerbaar. Toch hoop ik dat alle mooie herinneringen en de liefde die nog altijd uit alles spreekt rond Afira, u, de nabestaanden tot steun is. 11 jaar verder inmiddels, maar ik weet; dat het blijft als de dag van gisteren. Veel sterkte in deze dagen vooral.