Heej Lieverd, Daar ben ik weer. Moet je nog vertellen hoe het maandag was gegaan. Wat een belevenis. Wat een ervaring. We werden met de taxi gehaald en we waren ruim op tijd aanwezig. We werden heel goed opgevangen, er werd verteld wat de bedoeling was en waar het over zou gaan. Toen moesten we naar de make-up want anders is het geen gezicht op de tv. Die vrouw vond dat ik ontzettend lange wimpers had, ze had ze zelden zo lang gezien. Dit heb ik al vaker gehoord. Jij had ook van die lange. Toen we beide in de schminck zaten moesten we nog even wachten en we hebben we gesproken met een paar oud bekenden. Heel bijzonder allemaal. Toen moesten we naar de uitzending, het was live. Vond het eerst wel eng maar gelukkig viel het mee, het was zomaar om. Ik heb mijn best weer gedaan om onze boodschap uit te dragen. Heb veel positieve reacties gehad. Toen weer terug naar huis, maar eerst hebben A bij het VU opgepikt. Ze kon mooi meerijden naar huis. En toen ging het gewone leventje weer door. School, thuis, stage voor J en A werken in het VU en papa thuis. Soms heeft papa het echt moeilijk en na de uitzending was dit ook zo. Ik weet dat het veel energie kost maar ik blijf het doen, voor jou. Nu afwachten hoe de uitzending van Kruispunt zal zijn. Ben echt benieuwd. Gisteren vroegen ze ons nog of we foto´s van jou wilden opsturen van toen je peuter/kleuter/schoolkind was. Dit heeft heel wat voeten in aarde gehad. Eerst op school scannen en dan via paint opslaan. Toen opsturen maar ze kwamen steeds terug. Wat bleek, onze bestanden waren te groot voor hen. Toen via een www alles opgestuurd en dit ging goed. Gelukkig. Ook moest ik deze week rapporten en platformformulieren maken. Even de tijd voor genomen, maar ze zijn klaar. Morgen gaan de rapporten mee. Volgende week de 10 minuten gesprekken en nog een weekje werken en dan een week vrij. Heb er best wel zin in. Ook zijn we druk bezig met een andere auto. Ome H doet enorm zijn best. A en J zijn met papa naar Wijdenes, zaterdag is daar het donateurs concert. Hoe we daar moeten komen weet ik niet want we hebben dan geen auto. De leenauto moet naar de garage. Ach we zien wel, misschien hebben we dan al wel een andere. Nou meisje nu nog mijn kussen, knuffels en smakkerds en tot de volgende keer. En dat is weer gauw. Dit schrijven naar jou doet me zo goed, het helpt mij met het verwerken van jouw enorm verlies. Ik kan er soms nog niet bij en denk nog steeds dat ik droom. Soms heb ik er ook helemaal geen zin meer in, het mooie is wel van mijn leven af. Maar dat zou ook zo zijn als één van de anderen er niet meer zo zijn. Het voelt allemaal zo leeg. Zo´n rot gevoel en daar moet ik mijn verdere leven mee leven. Het doet soms zo zeer dat ik er bang van wordt. Moet dan even rustig aan doen, dan denk ik steeds aan jou en steeds komen er meer mooie momenten bij. En daar ben ik zo blij om, dan kan ik weer verder. Maar ooit zijn we weer bij elkaar dat is zeker. Maar wanneer dat zal zijn weet niemand, zoals J wel zou zeggen. Doeg doeg meisje, doeg doeg lieve schat, doeg doeg lieverd, doeg doeg lief mokkeltsje, zo noemde pake me altijd. Kusjes. Voor jullie drieën.
