Hay pukkiepuk,
Het is zaterdag, 20 juni. Ariëlle is weer terug naar Texel en Joran zit in Noorwegen en jij bent niet meer bij ons. Hoe zou het geweest zijn als jij er nog was. Vanmiddag zijn papa en ik maar een stuk gaan rijden. We kwamen in Schoorl. Even naar die Sunny Jive winkel geweest, moest steeds aan jou denken. Het was jouw winkel niet. Je keek wel rond maar meestal kochten we niets voor jou. Kom maar mee zei je dan. We hebben nog ergens koffie gedronken en toen afgereisd naar Egmond aan Zee. Ook daar zijn weer herinneringen aan jou. We hebben er wel gegeten, een patatje gekocht en gewinkeld. In de kerk, die in het winkelstraatje staat, je weet wel, daar hebben we een kaarsje voor jou en oma aangestoken en in het schrift geschreven voor wie we dit gedaan hebben. Het was druk in Egmond aan zee maar dat had te maken met de visserij dagen. Stelde eigenlijk niets voor hoor. Wat reddingsboten in zee en wat kraampjes over visserij en met vis op dat plein vlakbij de strandopgang en that was all. We hebben er nog wat gegeten en gedronken en zijn toen naar huis gegaan. Vond het wel welletjes. Volgens mij konden de mensen op mijn gezicht lezen dat ik in een trieste stemming was en dat komt omdat jij steeds met alles in mijn hoofd zit. Overal zijn herinneringen aan jou en die komen dan in mij op. Nu ik dit weer zit te typen staan de tranen weer in mijn ogen. En moet ik mijn best doen om niet te huilen. Begin je steeds meer en meer te missen. Het zal nooit meer gewoon zijn en worden. Dat is verleden tijd. Het is allemaal zo vreemd, het liefste blijf ik in het verleden hangen maar dat kan niet omdat Joran en Ariëlle verder moeten en daar moet ik hen bij helpen. Ik weet wel dat zij jou nooit zullen vergeten, maar zij hebben nog een heel leven voor zich en in dat leven is ook een plaatsje voor jou. Even had ik vanmiddag in de auto het gevoel dat het allemaal voor mij niet meer hoefde. Ik keek naar buiten en zag stomme mensen dom doen en de bermen en bosjes zagen er niet uit. Alles zag er volgens mij onverzorgd uit en ik dacht moet ik nu zo leven in deze wereld? Ik zag alles even door een verkeerde bril denk ik. Maar ik voelde het wel zo. Het komt misschien ook wel omdat ik wat radeloos ben vanwege die hernia, ik weet niet wat ik moet. Ik lag op bed en dacht, stel je voor dat ik het laat doen en ik raak verlamd. Dan lig ik hier zo en kan alleen maar op bed of in een rolstoel zitten. Wat is dat nou weer voor leven? Niets voor mij. Ik zei tegen papa, dan moet jij alles voor me doen. Hij wilde dat met plezier, maar hij zei wel dat hij dan niet meer kon werken. Door dat gedoe ben ik misschien wel een beetje depri. Ik weet niet wat ik moet doen. Kun jij me niet helpen. Geef me eens een seintje dat je hier weer bent. De lamp in de douche knippert zo nu en dan en dan denk ik Hé daar is Afira. Is dat zo?????? Zou het graag willen weten of dat mogelijk is of niet. Zelf denk ik van niet, om in de trant van jou te blijven. Jij geloofde ook dat je nergens meer bent als je niet meer bij ons bent. Fietepiet ik wil je nog zo graag vertellen hoeveel ik van je houdt en hield, en dat doe ik op deze site, via mijn dikke kussen, warme knuffels en lekkere smakkerds op je voorhoofd en op je neus. Hier zijn ze weer. Geef er ook een paar aan oma.
Doeg lieve, lieve, lieve, lieve, lieve, lieve, lieve, lieve, lieve schat.