Ynco, zo druk ik je nog de hand, wens je een fijne zomer en roep 'tot de winter'. Alsof het allemaal zo vanzelfsprekend is. Dat is het dus niet. Een paar maanden later probeer ik hier mijn gevoelens samen te vatten in een paar woorden, ter nagedachtenis aan één van de fijnste mensen in de schaatssport. Omdat hij er opeens niet meer is.
Inderdaad: opeens. Een belletje van je makker Ruud. Een berichtje. Triest nieuws. En twee dagen later nog veel treuriger nieuws. Ik kan het niet beseffen en niet begrijpen. Ynco, die hoorde toch voor altijd in het peloton rond te lopen? Volgend seizoen ook weer. Samen met Ruud, eigen ploegje weer. Want dat ging natuurlijk lukken. Niet dus Het lot zette een heel grote streep door alle plannen.
Ook door je eigen voornemens. Genieten van vrijheden, van huis, boot en tuin. Ook dat is je niet gegeven, en je partner evenmin. Dat hoort niet zo te zijn. Altijd zoveel gegeven, en nu het tijd is om een klein beetje te nemen, is je dat niet gegund. Het leven is soms - te - hard.
Nu dus deze woorden, ter nagedachtenis aan de man die bij mij altijd voortleeft als één van de meest aimabele mensen in de schaatswereld. De Gentleman, noemde ik je altijd. Vriendelijk, voorkomend, bescheiden, eerlijk. Nooit een onvertogen woord, altijd respectvol naar anderen en zeker naar je rijders. Want voor hen ging je door het vuur. Stond je - voorzichtig - op de barricaden als hen onrecht was aangedaan. En van hen genoot je ook in de goede momenten. De euforie na de zege van Sjoerd den Hertog in het pak van CRV is me altijd bijgebleven. Eén van de vele talenten die je onder je hoede hebt gehad, en allemaal hebben ze van je geleerd. Als schaatser, maar zeker ook als mens. Misschien is dat wel het mooiste dat je nalaat: dat je een deeltje van je fijne karakter hebt kunnen doorgeven aan al die schaatsers. Ze zijn er beter van geworden.
Dankjewel Ynco de Vries, het was een voorrecht je te kennen en met je te werken.
