Je was voor sommigen een vader, voor anderen een zoon, voor iemand anders weer een broer, maar zeker weten geliefd. Toen papa jouw naam uitsprak, brak ik al. Ik had een vermoeden. Ik barstte in tranen uit en ik wist me echt geen houding te geven. En als je je vader dan op dat moment kapot ziet gaan, en met zoveel verdriet ziet zitten, breek je zelf ook.
Aangekomen bij opa en oma, breekt je hart al gauw weer. Dit gun je niemand, maar zeker niet hun, die altijd voor wie dan ook klaar staan. Toch blijft het een beetje dubbel, je hebt nu rust gevonden, maar je laat tegelijkertijd ook heel veel mensen achter die van je houden en om je geven.
Wij mogen van geluk spreken dat we elkaar nog hebben, dat we een leuke familie zijn en mogen daar dankbaar voor zijn want dat is in deze tijd zeker een unicum. Vergeet dat niet. Lieve oom, ook al ben je er niet meer, we zullen voor altijd nog aan je denken en vergeten je niet.
We love you,
Bo van Duijvenbode
