Lieve Wim*,
Het is vandaag je negentiende verjaardag maar ook je eerste verjaardag dat je niet meer bij ons bent.
We missen je zo erg Wim* en kunnen gewoon niet zonder jou. Het gemis en verdriet worden alleen maar zwaarder. We (over)leven per dag. Ik had je zo graag het scheerapparaat willen geven dat je aan ons voor je verjaardag gevraagd had. Het was voor het eerst in jaren dat je al ver van te voren wist wat je wou hebben, je gebruikte altijd Papa's scheerapparaat, nu wou je je eigen,maar we kunnen je het niet meer geven. Nu heb je je steen voor je verjaardag gekregen, gisteren zijn we er naar gaan kijken, het was heel moeilijk en zo hard om jou naam vanaf een steen te moeten lezen. Weer een feit dat zo'n pijn deed, de realiteit dat je er niet meer bent en nooit meer terug zult komen. Het doet zo'n pijn. Nooit meer dat Tsjonge jonge of nu weet ik het wel. Nooit meer je krantje of Voetbal International lezend naast de eethoek op de grond waar je dit altijd deed. Samen Tv kijken of samen eten aan de tafel, nooit meer samen een potje darten of spelletjes doen met zijn allen. Nooit meer doeiiii, als je weg ging naar je werk en nogmaals zwaaiend als je weg fietste. Je keek altijd nog eens om en zwaaide ons nogmaals toe. Wim* , we missen dit zo, het doet zo'n pijn. Al die kleine dingen die zo normaal zijn maar als je het niet meer hebt zo'n waarde hebben en het gemis zo doen versterken. Kleine Sascha mist je ook zo, ze zingt vaak van Wim* is een sterretje in de hemel maar probeert jou op haar manier terug te krijgen. Ze zegt nu, Wim* moet echt terug komen of Wim* kan toch wel komen om patatjes te eten. Sascha was jou alles, je goudklompje, jullie waren altijd samen maar dat kan nu niet meer. Je broertje Tjeerd mist je zo jonge, ik kan nooit meer met hem vissen, darten, voetballen of spelletjes doen. Hij leerde mij zoveel dingen over voetbal en dat kan nu nooit meer. Het is niet eerlijk, die rotzak had van mijn broer af moeten, blijven, Tjeerd mag dit van ons zeggen o
