Ik heb Willem leren kennen in de Klaverhal bij de zaalvoetbal op donderdag avond. Rond 2002.
We hadden het altijd over Ajax, over de tactiek en hoe het beter zou moeten. We bezochten soms ook samen de wedstrijden van Ajax .Af en toe was hij geblesseerd voor de zaalvoetbal maar kwam toch om het doel te verdedigen. (Later deed hij dat altijd)
Hij had geen angst om te keepen en als er van dichtbij werd geschoten draaide hij zich gewoon om. Hij had een geweldig bal gevoel, en kon je vanuit het doel vrij zetten aan de andere kant bij de keeper. Na de potjes dronken we een biertje en bespraken we nog even wat er beter had gemoeten. Het was altijd lachen met Wim, de droge humor en zijn kijk op het leven waren geweldig! Als Willem binnen kwam werd het direct gezelliger. Sterkte voor de familie. Rust zacht…..

Terugdenkend aan Wim, zijn het vooral zijn gevatte grappen. Altijd snel, adrem en soms wat sarcastisch. Wanneer Bar en ik bijvoorbeeld een avond thuis bleven en hij ons toeriep bij het weggaan; “Maak het niet te wild, hè?!” Of die keer dat we elkaar hebben ontmoet in Kaprun. Tijdens onze wintersport hebben we toen een avond gezellig met elkaar gegeten en veel gelachen. Beide vaders waren goed op dreef en bestelden de truthahnschnitzel; gewoon omdat het lollig klonk. Terugdenkend aan de Zwaluw, was Wim ook de trotse vader die zijn dochter liefkozend Barretje noemde en Elly aan het lachen maakte. Na het mooie afscheid zal het nu heel leeg en definitief voelen. Het is heel onwerkelijk om in het eerste jaar alles voor het eerst zonder hem te beleven. Aan de andere kant is het ook weer verbazingwekkend hoeveel veerkracht je hebt en weet om te gaan met deze nieuwe situatie. Sterkte en veel liefs met alles. Douke

Het moet eind jaren 80 zijn geweest, Het Bouwcollege bestond 15 jaar en dit zou groots gevierd gaan worden. Om dit verantwoord te kunnen doen was er uiteraard ook een inhoudelijk programma.
Het werd een bezoek aan een van de Antwerpse ziekenhuizen. Ter voorbereiding hierop bezochten Wim, mijn collega Ad en ik het betreffende ziekenhuis om het programma door te nemen. Het was prachtig weer dus na afloop besloten we een biertje te gaan drinken op de Grote Markt.
Wim gaf aan bierkenner te zijn en aldus bestelde hij driemaal Gouden Carolus. De ober keek hem echter meewarig aan en zei: “Meneer, het is 29 graden dan bestelt men toch geen Gouden Carolus? Wim, lichtelijk uit het veld geslagen: “Doe dan maar drie Bollekes?” (Antwerps biertje).
Nadat de ober was vertrokken was het even stil waarop Wim de bierdiscussie afsloot met de woorden: “Hier wordt op kantoor niet over gesproken”
Wim, bedankt voor je eigenzinnigheid, bevlogenheid en inspiratie!.

Henk Vermaas (oud-medewerker Bouwcollege, Cure+Care consultancy

Altijd speciaal
Altijd onverwacht
Altijd jezelf
Altijd goed hierna gewenst.
Dag Willem.
Hennie

Wim ken ik vooral uit mijn jonge jaren, toen we samen de aangetrouwde familie vormden. Aanvankelijk waren de studentenfeestjes een openbaring met jongens in blauwe coltruien en rode Mao speldjes( echt waar) die, omdat ze politicologie studeerden, de wijsheid in pacht hadden. Combineer dat met Amsterdam dan heb je hele aparte herinneringen. Na een etage 3 hoog achter, een Volkswagen kever, vakantie in Ljubljana verder werd het serieuzer. Een goede baan, leuk huis, en toch nog steeds onze leuke vriendschap. Wim was de voorloper van de keuringsdienst van waren . Iedere aankoop, wie dat dan ook deed, Wim wist het juiste merk en , niet onbelangrijk ,de juiste prijs. Het kon een broodrooster ,een fles wijn, maar ook een vloer zijn, Wim gaf raad. We kregen onze ( bijna even oude) kinderen en gingen met elkaar op vakantie. Ook weer mooie herinneringen. We zijn elkaar niet echt uit het oog verloren, maar mijn leven nam een wending die het contact op een laag pitje zette. Uit de verte hoorden we wel over elkaar en nu is die Amsterdamse Wim er niet meer.
Bedankt dat ik je heb leren kennen. Sterkte voor Elly en de kinderen, ze zullen hem missen. TIP