Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Hoe langer het duurt, hoe langer
je liefhebt, maar wat heb je
lief, het verandert
steeds meer in steeds meer
zichzelf, zozeer in zichzelf
dat het sterft.
Zo alleen zul je worden met liefde
als met een landschap
dat langzaam verwintert,
steeds meer in steeds meer
die ene ets.
In je gezicht nog het gezicht
dat voelt hoe warm adem is
voor het afkoelt tot mist.
In je hand nog de hand die vertelt
dat je er bent, tot hij zich
terugtrekt in je hand.
Nu het daar ligt, zo in zichzelf
gekeerd, zo zichtbaar,
ik weet wel, je bent dat niet meer
maar wat moet ik,
het ligt daar en
ik heb het lief,
lief nu, als een landschap in de winter
als het zich eindelijk laat zien
in die laatste ets
van zichzelf, wat weg moest
is weg.
In je gezicht geen gezicht meer, het is
wit als gras ergens daar buiten
ingeslapen en bevroren met mist.
En de hand die vertelde dat je er was
is verdwenen in de hand die daar
ligt, en dat niet meer is.

Wij zijn hier , jij gaat naar daar
en daar is niet zo ver van hier
We spreken af ik weet niet waar
en daar ontmoeten we elkaar.