Jeetje Wim (Willem), waar moet ik beginnen....ik heb jou naast de vader van Astrid, leren kennen als surveillant bij de SVPB. Rustige lieve man, harde werker en altijd een lach op je gezicht. Zo woonde wij vlak bij elkaar in de Sloten en zo komen jullie vlakbij Astrid & John wonen in Het Land en daarmee worden we bijna achterburen, als ik goed mijn best deed kon ik naar jullie op het balkon zwaaien ;-) . Ik heb jullie appartement bewonderd, want wat hebben jullie dit mooi opgeknapt. Hier wilde jullie nog langer kunnen genieten van jullie leven samen. Als ik je op de fiets, of met het hondje tegenkwam of als wij elkaar met oud en nieuw weer een gelukkig nieuwjaar mochten wensen, was er altijd tijd voor even een vriendelijk woord en babbeltje. Een lieve zorgzame man voor je vrouw, een onwijze lieverd voor zijn meiden, een trotse opa voor al je kleinkinderen en grote vriend van John. Om jou geen zorgen toch? Nou toch wel en wat is dit proces snel gegaan. Zo spreek ik As nog over hoe zij zich zorgen maakt om jou, zo is er een diagnose en ga jij zo hard achteruit dat het nieuws van je rustige heengaan echt eventjes flink (ook bij ons) is binnengekomen. Jij hebt alles nog geregeld, de touwtjes in handen zoals jij het wilde en nu, nu moet een ieder die jou zo lief heeft, al jouw dierbaren in liefde en onder hele aparte omstandigheden jou loslaten. Lieve Wim, rust zacht je zal enorm gemist worden en lieve meiden, partners, kleinkinderen, familie en een ieder voor wie dit verdriet zo voelbaar is, wij wensen jullie ongelooflijk veel sterkte.
Liefs Carl, Margriet, Gino, Brian & Dylan Laus
