Lieve Trudi, familie, bekenden,
Van het NLR hoorde ik dat Wim was overleden. Hij was één van die collega's die op je netvlies blijven hangen. Ik denk dat hij in 1971 als project-ingenieur voor het uitvoeren van windtunnel-proeven bij de toenmalige afdeling AC van het Nationaal Lucht- en Ruimtevaart- laboratorium (NLR) werd aangenomen. Die afdeling hield zich bezig met het uitvoeren van aerodynamisch onderzoek in de grote hoge-snelheids windtunnels die ongeveer tien jaar daarvoor in gebruik waren genomen. Al heel snel bleek hij een bijzonder talent te hebben om de enorme stroom van meetresultaten te verwerken en overzichtelijk te presenteren. In die tijd was daarvoor geen programmatuur beschikbaar. We moesten het zelf ontwikkelen en dat was niet iedereen gegeven. Het vereiste het vermogen om het overzicht te houden maar ook om tot in het kleinste detail te doordenken wat de gevolgen waren. Je moest gebruik maken van wat 'er op de markt' beschikbaar was en zelf ontwikkelen wat niet te koop was. En je werkte voor klanten die zo snel mogelijk, maar op een controleerbare manier hun resultaten wilden hebben.
Wim deed dat niet op zijn eentje maar werkte binnen een kleine groep van specialisten. Toen de groepsleider weg ging in een wat roerige periode nam Wim zijn functie geruisloos over. Hij was verantwoordelijk voor het hele proces waarmee andere projectingenieurs de door de klant gevraagde resultaten produceerden. En hij was verantwoordelijk voor de verdere ontwikkelingen: technisch werd steeds meer mogelijk en daardoor vroegen de klanten ook steeds meer. Dat heeft hij tot zijn pensionering gedaan. Technisch gezien was zijn werkgebied deel van de informatica en automatisering. Een gebied waar uit de hand gelopen ontwikkelingen, kostenoverschrijdingen en onbetrouwbaarheid regelmatig aan de orde van de dag zijn. Bij Wim was dat niet het geval. Hij was daarin een rots in de branding. Absoluut betrouwbaar, met weinig woorden. Oplossingsgericht. Altijd aardig. De tekst op de kaart sloeg ook op zijn werk. De windtunnels bij het NLR zijn veel aan hem verschuldigd.
Hij was een hele plezierige collega. Enthousiast biljarter in de pauze, altijd, samen met Trudi, van de partij op de jaarlijkse wandelpuzzletochten. In de pauze onderhield hij een geveltuintje voor het gebouw tegenover het HST-gebouw waar hij zelf maar ook al zijn collega's dagelijks op uitkeken. Hij deed dat rustig, in zijn eentje en kennelijk met heel veel plezier. Vlak voor zijn pensionering besloot hij muziek te gaan maken en hij gaf blijk van een grote algemene belangstelling.
Te kort heeft hij van zijn pensioen kunnen genieten. Ik wens allen die hij achter laat en hem zo nabij waren goede herinneringen en veel sterkte. In zijn werk zal hij worden herinnerd als een uiterst deskundige en plezierige collega.
Bram Elsenaar, een oud-collega
