Lieve Willum,
En toch is het een verschrikkelijke schok. Toch zo snel en onverwachts. Ik heb je het laatste half uur van je leven dat je nog zat, in evenwicht gehouden op een stoel, aan die voor velen bekende ronde tafel in de keuken. Jij leunde met je schouder tegen mij aan en ik omarmde je andere schouder. Af en toe gingen je ogen open maar je keek vanuit het niets en je zag niets. Soms ondersteunde je zuchtend je hoofd en soms lag je linker arm op de tafel. Je rechter arm hing roerloos langs je lichaam. En weg was je.
En wat er nu blijft zijn de herinneringen. In de ruim 30 jaar dat wij elkaar kennen zijn die er ook veel, heel veel. Op zondag, nooit van tevoren afgesproken, met zijn vieren spontaan wandelen. Ergens in de weide omgeving van Eindhoven in een mooi gebied en altijd eindigend ergens in een speciaal kroegje met een trappist en een bitterbal. Zo’n 20 jaar geleden waren die wandelingen nog lang. Enkele uren. En als we dan onderweg stopten, haalde jij, zelfs op de meest zomerse dag, een heerlijk flesje gekoelde witte wijn uit je rugzak. Gaande weg werden de wandelingen steeds korter, meer de kortste weg naar een leuke kroeg met trappist en bitterballen. Regelmatig daarna samen eten. Uniek!.
We hebben ook een bus wandelclub, samen met Hennie. Het idee is om iedere keer een andere buslijn vanuit Eindhoven te nemen, ergens uit te stappen, na de wandeling aldaar ergens lekker eten en drinken en dan weer met de bus naar huis. Om beurten organiseerde een van ons dat. Dus Willum ook een keer. Het werd lijn 321, uitstappen in Lieshout. In Gerwen kwam de buschauffeur naar ons toe en zei dat we nu wel echt uit moesten stappen, want hij ging niet verder. Willum natuurlijk direct in discussie met de beste man, maar toen deze zei dat het zondag was, hadden wij het snel begrepen. Op zondag ging de bus niet verder. Het werd natuurlijk toch een prachtige, uiteindelijk een onvoorbereide en gezellige dag, waarbij we de oude Toren ergens in de buurt van Nederwetten nog hebben beklommen en een biertje hebben gedronken bij de Croy Brouwerij in Aarle-Rixtel.
Als architect had Willum, als hij ergens binnen kwam direct een gevoel voor het licht en de ligging van het huis t.o.v. het zuiden. Toen hij mee ging kijken naar het huis waar wij nu wonen zei hij direct: “Het zuiderlicht hier achter gaan jullie zeer waarderen”. En hij had gelijk. Hij heeft mij vele architectonische adviezen gegeven. Variërend van een serieuze verbouwing met vergunningen, tot kleinere adviezen als: “Je moet hier niet zo’n groot raam plaatsen. Dat is buiten verhouding. Plaats twee kleinere ramen”. Ook had hij een voorliefde voor schuin weg lopende objecten als kasten in rechthoekige ruimtes. Ik zelf heb op advies van Willum ook zo’n scheef meubel gebouwd en het staat prachtig. Zijn oplossing was wel altijd de enig mogelijke oplossing, wat soms leidde tot ruzies met o.a. de architecten van welstand. En als iemand het totaal niet eens was met zijn ontwerp dan zei hij: “ze snappen het echt niet”
Willum heeft ook veel tijd gestoken in de website van de buurtvereniging. Een buurt waar hij 50 jaar gewoond heeft en vele mensen kende. Met passie schreef hij nieuwe artikelen over de meest uiteenlopende onderwerpen als de hoogbouw, het NRE terrein, verkeer in onze buurt en het 110 jarig bestaan van de wijk. Bijna al deze artikelen zijn na drie uur ‘s nachts op de site gezet. Met een flesje wijn erbij, Willum was echt een nachtmens. Ook was hij op iedere buurtactiviteit aanwezig met zijn fototoestel en heeft honderden foto’s gemaakt. Iedere foto werd nog even bewerkt voordat deze op de site mocht. Hij hield ook van dichten. Zijn laatste persoonlijke bijdrage op de site is een gedicht door hem zelf geschreven, als dankwoord voor de vele vrijwilligers in de buurt. Hij eindigt dat prachtige gedicht met de slot zin:
Wij rekenen op die onverdroten buurtgenoten,
zij helpen ons door goede en soms slechte tijden …
… met dank aan mijn buurt, Willum
Natuurlijk heb ik nog veel meer herinneringen: Over de vele oudejaarsavonden die we samen gevierd hebben, over samen wijn bottelen en drinken, samen die laurierboom in de achtertuin snoeien, samen praten over de website en koken en samen eten natuurlijk, en koken voor Willum.
Jolinda en ik hebben het laatste half jaar regelmatig voor Willum gekookt: Kip van de kamado, pompoensoep, kippenbouillon en oosters getinte sausjes. Hij at niet veel meer, maar van deze gerechtjes heeft hij nog erg kunnen genieten en zijn waardering daarvoor liet hij altijd blijken.
Willum, al die dingen die we samen deden, deden wij gewoon, gewoon omdat we het deden. Maar nu achteraf is het niet meer gewoon, het is ontzettend bijzonder.
Willum, dank je wel. Jolinda, Marieke en ik zullen je erg missen.