Overlijdensbericht en herinneringsplaats van

Willum Cornelissen

18-01-194802-04-2021
      Aangezien een normale begrafenis op dit moment niet mogelijk is, hebben we deze pagina gemaakt om Willum als vriend, broer, oom, vader, schoonvader, opa en geliefde te eren.

      Willum leefde een vol en kleurrijk leven. Hij zag de schoonheid van alles door de lens, filosofeerde over het leven in al haar vormen en gaf er zijn eigen kleur aan. Hij kan het ons niet meer laten zien of vertellen, anders dan al het moois dat hij ons al heeft gegeven.

      We nodigen je uit om jouw foto’s, een verhaal, een herinnering en/of een gedicht te delen of gewoon een kaarsje aan te steken voor een laatste groet. Vermeld alstublieft je naam en hoe je elkaar hebt ontmoet (familie, school, werk, reizen, via een vriend, uit de kroeg, carnaval…).

      Voel je vrij om op elk moment terug te komen en meer verhalen of foto's toe te voegen. Er zijn twee jonge kleindochters (en een onderweg) die we nog meer willen meegeven over opa Willum waar ze ‘zo, zo, zo, zo, zooo veel’ van hielden.

      Voeg uw reactie of herinnering toe met:

      Tips over condoleren of herinneringen delen?

      • deel 1 Anne
        reactie 97   |   niet OK
        Ik heb het geprobeerd kort te houden, iets wat moeilijk was, lastig, want ik ben een dochter van jou;-)

        Liefste Willum,

        Jij wilde “dat ik je WILLUM noemde. Je noemde mij toch zeker ook geen “DOCHTER”.
        Grappig dat je bij Rosie een uitzondering maakte.
        Hevig verzet tegen het woordje “OPA”, maar uiteindelijk werd het toch OPA WULLUM. En zag je zelfs een beetje trots ;-)

        Ik weet nog goed dat ik vertelde dat ik zwanger was.
        Jij was aan t koken. En roerde zowat de bodem uit de pan van schrik. Je wist je geen houding te geven en bleef maar doorroeren
        Op je verjaardag hadden we een taart met roze of blauwe vulling.
        Jij mocht hem opensnijden… was het een jongen of meisje?
        Ik heb je nog nooit ZO zenuwachtig gezien
        Het duurde zo lang voordat jij de taart durfde aan te snijden, dat Saskia’s bloeddruk skyhigh ging! Je was zichtbaar opgelucht: En kwam er met je hand in de lucht: een duidelijke YES! Meisjes zijn het leukst!!! (verrassend hahaha)

        De rol als opa, was jou op het lijf geschreven!
        Rosie vond het duidelijk gezellig met jou
        Dat snap ik wel. Zij mocht ALLES.
        Alles wat zij deed, vond jij leuk, interessant of gewoon geweldig.
        Ze wond je om de vinger waar je bijstond.
        Aan schema’s hield jij je niet.
        Toen ze n jaar oud was en bij jullie logeerde vroeg ik op de app om 22:00 in de avond.
        Hoe is ze gaan slapen???
        Jouw Antwoord: ze zit hier nog heerlijk te spelen, ze lijkt nog niet echt moe!!!!
        Je genoot volop van je rol als opa.
        Samen tekenen, wandelen, naar de dierentuin, fotograferen, hele gesprekken voeren, lekker samen uitslapen (zij een ipad en jij slapen).

        Toen Julia kwam, was je voor ons een enorme rots in de branding.
        Zo bijzonder hoe jullie wekenlang hebben gezorgd en ondersteund.
        Eeuwig dankbaar zijn we jou en Saskia hiervoor.
        Op de terugweg van jullie vakanties kreeg ik altijd appjes en telefoontjes:
        “We zijn over n uur in Eindhoven
        Kunnen we dan even langskomen om de meisjes te zien??
        We hebben ze zo gemist!”

        Toen we hoorden dat je ziek was zei Rosie vaak:
        Maar gaat hij nou dan dood?
        Hij lijkt niet zo ziek, hij lacht ook nog
        En hij zou me nog leren tekenen!
        Komt hij dan ook net als oma Corres als vlinder op bezoek?
        Dat is gek, want oma Corres is al een vlinder en vlinders is meer voor meisjes…
        Opa is meer een vogel.
        We moeten hem wel even vragen welke vogel…
        Rosie gaat jou zeker missen! Ze is zo blij met jullie laatste foto, waarop je haar nog een kus geeft.
        En Julia mist jou op haar manier. Want ook zij werd altijd blij van jou als je in haar buurt was.
        Op de ochtend voor jouw overlijden zijn we nog spontaan op bezoek geweest
        Julia bleef gek genoeg uit jouw buurt, normaal kroop ze op schoot.
        Ze bleef jou steeds stil aankijken. Zou ze het gevoeld hebben?

        Je vond het verschrikkelijk dat je ze niet verder zou zien opgroeien.
        Je was zo benieuwd naar wat voor meiden het zouden worden.
        Je bekeek ze vol trots en liefde,
        Je maakte voor Rosie en Juul een eigen logeerkamer,
        Mooie lamp erbij, welke kleur moest het bed? Paars? O licht en donker? Alletwee? Goed idee!
        Je moedigde iedere vorm van creativiteit aan.
        Je liet ze alles zelf doen en proberen.
        Zoals je dat vroeger ook bij ons deed.

        Regelmatig zei je tegen mij: deden jullie ook zo?
        Je wist daar niks meer van.
        Je genoot zichtbaar van de filmpjes die ik doorstuurde van de meiden. Je kon daar geen genoeg van krijgen. De afgelopen weken waren deze filpmjes jouw lichtpuntje op dag.
        Zoals jij een opa was voor mijn kinderen
        Daar ben ik je zo dankbaar voor.
        Zoveel liefde en warmte,
        Een betere opa konden ze zich niet wensen.
        Ik wens dat ik al het goede van jou mag doorgeven aan mijn eigen meisjes.

        En nu had ik eigenlijk een stuk of 100 pagina’s vol herinneringen willen vertellen.
        En dan nog was dat te weinig geweest. Zoveel leuke herinneringen, met een lach en een traan denk ik daar nu aan terug.

        Ik wil je vooral bedanken.
        Als het om school ging was jij de stok achter de deur. Je motiveerde mij om telkens net op het laatst toch nog even extra gas te geven met leren, zodat ik dan met hakken over de sloot over kon gaan. 1x dacht ik dat ik echt zou blijven zitten. Samen met Nienke in 3-Mavo. We hadden bedacht dat we dan maar een relax-jaar zouden gaan houden. Nienke had thuis de vlag al uit. Tot ik haar belde met het nieuws: shit, ik ben toch over.
        Wat bleek: jij had contact met de mentor gehad en gezegd dat ik maar Frans uit mijn pakket moest gooien en Duits moest houden. Want als ik bleef zitten, kwam er niks van mij terecht en werd ik vooral lui! Daar ging mijn relax-jaar!

        Ik wil je bedanken voor je vertrouwen.
        Jij zei ooit na het behalen van mijn Havo-diploma: Jij komt er wel. Al moet het met een omweg. Na het behalen van mijn Pabo-diploma, glom je van trots. Je vond mij de beste juf die er was.

        Anne - Eindhoven
        22 mei 2021

        Deel deze pagina:

      • deel 2 Anne
        reactie 96   |   niet OK
        Ook in de keuze van mijn vriendjes had je vertrouwen.
        Wouter vond je meteen “een schatje”. Toen ik het uitgemaakt werd je zelfs boos! Hoe kon ik nou zo stom zijn! Zulke jongens zijn zeldzaam!
        Na de bruiloft van Wout en Delia, zijn Saskia en jij samen in een taxi met hen gestapt en hebben jullie het kersverse bruidspaar thuisgebracht. Geweldig vond je dat!
        Wouter bracht de afgelopen maanden regelmatig nog heerlijk eten langs. Je at het vol liefde op. Ook al at je al lange tijd geen vlees meer. Zodra jij een bordje konijn of sukade van Wout kreeg werd je blij en schepte je soms 2x op! Je proefde dan zelfs plots nog wat. Terwijl je door de chemo amper nog smaak had, laat staan eetlust. Hoe dan ook, zei je regelmatig: “wat is die Wouter toch een schatje”.
        Effin, toch had ik het dus uitgemaakt met Wouter
        En kwam een paar maanden later met Dorus aanzetten.
        Dorus is net als jij ook steenbok, Heeft ook een duidelijke visie en eigenzinnige denkwijze. Hij is ook taalvaardig en houdt ook van wijn. Net als jij.
        Allemaal gemeenschappelijke delers.
        Ze zeggen wel eens, dat vrouwen vallen op types als hun vader… zou t?
        Nu krommen je tenen vast!
        Jij had weinig met dit soort uitspraken.
        Dan zou t waarschijnlijk ook zo moeten zijn dat jij op een type vrouw als je moeder moest vallen… dat lijkt me ook niet helemaal gelukt.
        Waarschijnlijk dus onzin en pure toeval.
        Hoe dan ook, heb je ook Dorus in je hart gesloten.
        En Dijk9 had een grote fan erbij. Wat kon jij genieten van al de gezellige avonden daar en natuurlijk de home-cooking met al die heerlijke wijnen erbij.
        Tijdens het inspreken van de videoboodschap van Dorus zijn 40e verjaardag zei je: Petje af Dorus: Je bent een schoonzoon, die iedere vader zich voor zijn dochter wenst. Je zei vaak: wat is hij toch een goede vader, hij mist niets van zijn meisjes, ook al werkt hij nog zo veel! Een alleskunner.

        Ik ben je dankbaar voor je warmte en het oneindig gevoel welkom te zijn voor mij en de mensen om mij heen. Mijn vrienden en vriendinnen liepen de deur plat, iedereen kon altijd blijven eten en logeren. Voor Marieke was het zelfs een tweede thuis. Jij was dol gesprekken met Janneke en Paat.
        Ikzelf ben zelfs drie keer weer terug in huis gekomen. En als ik het niet was dan zat Wieke er wel weer.
        Je hoopte ooit het huis weer toe te kunnen eigenen maar het is altijd ons nest gebleven.

        Ik ben je dankbaar voor de vakanties. Voor mij zitten hier denk ik de mooiste herinneringen. Zoveel plezier. Of het nou skivakanties waren, de auto-vakanties naar Frankrijk, Corsica, Spanje, Sicilie of Joegoslavie. Allemaal denk ik eraan terug met een grote glimlach.
        Niks hotels plannen, zoals ik ben, nee gewoon op de bonnefooi, het komt altijd goed. Zo had je ten minste avontuur. En een unieke ervaring. En bleef het een beetje spannend. Dit is iets wat Wieke van jou heeft. Ik blijf de controlefreak. Al zou ik dit wel graag meer in me willen hebben: dat loslaten en uit de comfortzone stappen.

        Ik ben je dankbaar voor je brede blik, je kijk op de wereld, voor je input en je oneindige discussies. Al klonk een discussie met jou meestal alsof we ruzie maakte, even koppig. Ik stemverheffend, vaak huilend, maar toch blijven staan, recht tegenover jou, vuist op tafel, net zolang tot je mij begreep. Geloof dat we hierin ook wel op elkaar lijken. Even koppig en even eigenwijs.
        Toch ben ik je dankbaar voor die eigenwijsheid. Je liet en laat me altijd even extra nadenken over de keuzes in het leven.

        Ik ben je dankbaar voor zoveel. Ik merk dat ik verdrink in alle herinneringen.
        Ik ben dankbaar voor jouw laatste knuffels en kus op woensdag 24 maart. Deze staan op de foto. Dat was nog mijn enige wens. Want tussen zoveel foto’s had ik weinig foto’s samen met jou! OF jij maakte de foto, of ik. De passie voor mooie momenten vastleggen op camera heb ik van jou. Rosie is ook al besmet met deze passie!
        Tot slot ben ik zo dankbaar dat we dinsdag 31 maart nog samen achterin de tuin hebben gezeten. We wilden werken aan het nummer van Jojo… het idee was dat je dit voor ons hier zou voorlezen met tekst die jij wilde aanpassen. Want, de Nederlandse versie was mooi, maar kon beter (hoe kon het ook anders)! Tijdens het beluisteren van het nummer moest je plots vreselijk huilen: Je baalde zo dat je de kracht en energie eigenlijk niet meer had. Dat je eerder hieraan had moeten beginnen. Helaas hebben we het er alleen over gehad, in je hoofde was het donderdagochtend af zei je… alleen nog opschrijven….

        Ik hoop dat je snel een keertje langskomt als vogeltje zoals Rosie zei.
        Al geloofde jij daar niet zo in, toch vond je de gedachte wel mooi.
        Ik zou het in ieder geval fijn vinden

        En nu moet ik stoppen
        En dat vind ik moeilijk, want dan lijkt het net of ik niks meer tegen je mag en kan zeggen. Dat het dan nu voorbij is, Dat is niet zo. Dat weet ik.
        Je bent er altijd… in mijn hart en gedachten.
        Dank je wel voor alles….. ik kan het niet vaak genoeg zeggen.

        Ik hou van jou
        En ik mis je

        Anne - Eindhoven
        22 mei 2021

        Deel deze pagina:

      • opening en afsluiter Loekie
        reactie 95   |   niet OK
        Opening:
        “toen ik geboren werd in 1948 was de statistisch gemiddelde levensverwachting voor mannen 74 ( nog even nazoeken?). Blijkt zo’n beetje te gaan kloppen en het past prima bij mijn schoenmaat 43. Ook zéér gemiddeld – een gewoon mens”..

        Dit las ik gisteren in je dagboek oom. Het dagboek van een van de meest excentrieke mensen die ik ken haha.

        Hoe bijzonder was dat. Dat ik even door je laatste mijmeringen mocht bladeren. En ik voelde dat oké was. Je schreef ze ook voor ons. Om ons te helpen jouw afscheid op jouw manier vorm te geven. Net als je updates. Van jouw hart, of hoofd naar het onze.

        Mijn naam is Loekie Cornelissen, nichtje van Willum en aan mij is gevraagd of ik gastvrouw wil zijn tijdens deze dienst. Natuurlijk wil ik dat! Met liefde. Willum is mijn bijzonder, excentrieke, soms niet te volgen oom. Een “gewoon gemiddeld mens”, niet mijn tekst als ik aan Willum denk.

        Fijn dat jullie er zijn vandaag. Hier, of ergens achter een scherm. Jammer dat we hier niet allemaal samen zijn. Dat had nog beter geklopt; voor ons en zeker ook voor Willum. Maar gelukkig kunnen we streamen en kijken jullie wel mee. Saskia, Anne & Wieke ervaren veel steun van alle liefde, aandacht, kaartjes en bloemen die iedereen stuurt..

        Het voelt gek, en tegelijk ook passend dat ík hier nu sta oom. Je was trots op me, je zag me en vleide me. Niet dat ik dat altijd fijn vond. Ik kon er ook ongemakkelijk van worden, zeker in mijn puberteit. Want je schroomde het ook niet om dan je camera te pakken, en te vragen: “doe dat nog eens”..

        Nou, daar hoef ik vandaag niet bang voor te zijn.

        Ik heb jou pas echt leren kennen toen je vader werd. Ik was vanaf dag 1 verliefd op Anne & daarna ook snel op Wieke. En dat ben ik nogsteeds. Wat een heerlijke meiden & nu de liefste en leukste prachtvrouwen. Anne is de fijnste, trouwste en meest integere collega die ik ken & als ik met Wieke op pad ben, Pieterpad ben, ziet iedereen meteen dat we zusjes zijn. Haha. Wat ben ik daar trots op!

        En zij blijven oom & ik ook. Ik zal ze in de gaten houden en samen met hun van het leven blijven genieten. Van de seizoenen; de pieken, de dalen, maar zeker ook van de LENTE!!!

        En nu gaan we luisteren, naar een paar van de velen mensen die iets over of tegen je willen zeggen.. En dat zal vast niet zijn “hoe’n gemiddeld gewoon mens je was”..


        Afsluiter:
        We volgen Willum straks allemaal naar de mooie plek die hij zelf heeft uitgekozen. Hij stuurde ons op 1 januari trots een foto in de familie-app. “mooi plekje toch”.

        Ik wil besluiten met een van de laatste bladzijden uit zijn dagboek ( 9 feb 2021):

        “en als ze dan komen, allemaal of met velen,
        Zie ik het schuchtere in hun blik.
        En de afstand tot elkaar.
        “je bent pas een dode als je gestorven bent,
        Iedereen voelt de afstand bij de doden, de verdwenen/gestorven ziel.
        Zij allemaal, of velen
        Voelen het ongemak van het lege graf, dat die afstand geeft,
        Geef hen allemaal, of velen, dan koffie of bier, voor een gemakkelijk doorgaan met plezier”


        Loekie - Utrecht
        14 mei 2021

        Deel deze pagina:

      • Een grote pimpelmees in Eindhoven (naast Granidapand)
        reactie 94   |   niet OK

        Dan roept plots je dochter vanaf achterop de fiets: wow mam, dat is een grote pimpelmees 😍 (hoe kun je deze nou missen denk ik achteraf hahaha)


        Anne - Eindhoven
        7 mei 2021

        Deel deze pagina:

      • Deel 3 van 3 en slot van mijn toespraak bij de begrafenis van mijn broer Willum
        reactie 93   |   niet OK
        Talloos zijn de verhalen over jouw luidruchtige discussies met ons moeder, waardoor Doris af en toe niet slapen kon.
        Verhitte gesprekken over dat kapitalistische Philips en de femsoc, het feministisch socialisme waar Pia een belangrijke rol in speelde.
        Je was toen zo druk was met de revolutie dat je niet eens merkte dat onze Jeroen ook in Eindhoven was komen studeren.
        Als je hem dan op de fiets tegenkwam kon je alleen maar “dag broer” zeggen om weer snel door te fietsen.
        Je broers en zussen belden braaf elke week met ons moeder, maar jij liet soms wekenlang niks van je horen.
        Op een zondagochtend stond je een keer schuldbewust met bloemen onder aan de trap in Nijmegen.
        Ik had opengedaan en vroeg van boven “voor wie zijn die bloemen?”
        “Voor ons moeder”, zei je.
        Ik zei “maar die is al weken dood” en onze Pa bevestigde dat door te zeggen “we konden je al maanden niet bereiken”.
        “Ik zat in een kraakpand” stamelde je….en pas toen had je door dat we je plaagden.
        Er werd veel geplaagd in de familie, nooit echt gepest.
        Ook jij kon naar hartenlust meedoen aan de plagerijen.
        Zoals met dat briefje van Pater Thiecke, het hoofd van onze middelbare school, waarmee je onze ouders de stuipen op het lijf joeg, door te schrijven dat ik “wegens wangedrag” geschorst was van school.

        Willum, we hebben 70 jaar lief en leed gedeeld.
        Natuurlijk weten we lang niet alles van elkaar en zullen we het nooit te weten komen, want jij kunt het helaas niet meer vertellen.
        Mijn vrouw Pinar, vroeg me: “Had Willum een gelukkig leven?” en ik zei volmondig “Ja! Volgens mij wel.”
        Je was altijd bezig en druk met nieuwe projecten.
        Zeker niet eenzaam, veel vrienden, kijk maar naar al die prachtige bloemen hier.
        Een lieve vrouw als Saskia, met wie je uiteindelijk zelfs echt trouwde tot vreugde van ons moeder.
        Jullie kregen 2 prachtige dochters Anne en Wieke, je bent opa van nu 2 en straks 3 schattige kleinkinderen.
        Nooit honger geleden, geen kou, geen oorlog, geen langdurige ziektes of gebreken opgelopen, geen traumatische verliezen.
        Helaas ben je op 72-jarige leeftijd te jong en onverwacht ziek geworden.
        Je kreeg slechts een paar maanden om van dat mooie leven afscheid te nemen.

        Ondanks je prachtige beelden en gedichten, ben je nooit een koninklijk goedgekeurde beroepskunstenaar geworden.
        Maar wel een allround filosoof met het juiste oog voor de schoonheid in de natuur en de mensen om ons heen.
        Een echte levenskunstenaar.
        Mijn rolmodel.
        De herinnering blijft en daarmee blijf jij ook.
        Rust zacht.
        Je ligt er mooi bij.
        Als een farao die de Nijl gaat bevaren in een rieten mand.
        Moeder natuur zorgt verder voor je.
        Liefs, namens je 3 broers en 3 zussen Jos-Hetty-Doris-Theo-Jeroen-Vera en onze lieve kouwe kant van Josje-Jan-Pinar.


        Theo - Rotterdam
        4 mei 2021

        Deel deze pagina:

      • deel 2 van 3 van mijn toespraak als broer van Willum
        reactie 92   |   niet OK
        Toen je afstudeerde als architect in Eindhoven was ons moeder apetrots maar ze begreep er niks van dat je uitgerekend bij die plechtigheid de hoogleraren om de oren moest slaan met Marx cs.
        Je schreef mee aan een boek “bouwen onder kapitalistische voorwaarden”, wat ik reuze interessant vond maar nooit heb uitgelezen want ik snapte weinig van het hoogdravende jargon van bouwkundestudenten.
        Ook nu , weet ik zeker dat je daar uit je mand wil opstaan om mij uit te leggen dat het helemaal anders is en dat ik hooguit een heel klein beetje gelijk heb.
        Kom maar op, Willum, doe het maar, de wonderen zijn de wereld nog niet uit.
        Be a wonderboy!
        Helaas jongen, wie zwijgt stemt toe, al had iedereen het hier graag anders gezien.

        Lieve Willum, je was in de wieg gelegd om kunstenaar te worden.
        Je kon goed tekenen, was ook handig, bouwde je eigen houten bootjes, speelde blokfluit, zong in het koor, maakte theater tussen de schuifdeuren in Tilburg.
        Dat werd groots opgezet, met tientallen toeschouwers uit de hele straat.
        Productie en regie in handen van Wim Cornelissen, Gérard Opstelten en Chris Weenen. Opbrengst voor de Maori’s in Nieuw Zeeland via Pater Haring, de heeroom van Gérard.
        Zelf speelden jullie de 3 schuimtamboers, ons Hetty speelde gitaar, wij hadden allemaal een bijrolletje en voor de rol van stotteraar kozen jullie Frans van de Beemd (van de kuusbeemders, zoals jullie drieën die familie noemden) want Frans kon sowieso goed stotteren.
        Op het Gymnasium was je vanzelfsprekend lid van de debatingclub, van de filmclub en als redacteur van De Tafelronde, onze schoolkrant, kreeg je een perskaart en kon daarmee naar het concert van de Rolling Stones in de Brabanthallen in Den Bosch. Stinkend jaloers was ik.
        Dankzij jou heb ik ook hun muziek ontdekt en die van de Chicago Blues van na de oorlog. Een van mijn eerste LP’s was van Howlin’ Wolf omdat jij me die liet horen.

        Je trad in de voetsporen van onze opa Cornelissen door een studie Bouwkunde in Eindhoven te beginnen.
        Je heette Wim, net als je veel te jong gestorven opa Snoeks en had volgens zeggen ook zijn uiterlijk en temperament.
        Jij bent als appel echt niet ver van de boom gevallen.
        Misschien wilde je daarom in je studententijd zowel theoretisch als praktisch niks van familie, het huwelijk of het Rijke Roomsche Leven weten.
        Je stichtte zelfs je eigen commune.
        Toch ontbrak je later nooit als er bij iemand van ons wat te vieren of te verdrieten was.
        Jij was dan onze fotograaf waardoor er weinig foto’s zijn waar jij zelf op staat.

        Allerlei anekdotes komen bij ons boven .
        Volgens ons moeder wilde jij als tweejarige al alles ‘sef doen’.
        “Sef doen”, riep je dan.
        Als vierjarige dreigde je haar ‘een vergiftigde kers’ te laten eten.
        Zo boos was je.
        Als Jos en Hetty wegholden en jij ze nog niet kon bijbenen riep je “jullie moeten op mij wachten”.
        Ooit wilde je een aapje kopen en we spaarden daar geld voor en kochten alvast een riempje.
        Toen ons moeder dat hoorde, maakte zij van dat aapje snel een hond.
        Rakker heette die en het was jouw hond, tot groot verdriet van ons Doris die ook had meebetaald aan het riempje.
        Thuis hing er een lijstje met wie welke taken moest doen die week: schoenenpoetsen, tafeldekken, afwassen etc.
        Jij verkocht jouw dagtaak voor een dubbeltje want je had het veel te druk met andere projecten.
        In Oss begon je een krantenwijk om te sparen voor een Puch, zo’n brommer met een hoog stuur, waarmee je als Easy Rider de meisjes kon imponeren.
        Ons huis daar was groot boven de winkel van Wagemakers.
        Ieder kind zijn eigen kamertje aan een hele lang gang op de bovenste verdieping.
        De jouwe was helemaal aan het eind en dan nog de hoek om. De mijne was daarnaast. Om te horen of pa en ma eraan kwamen plaatste je afluisterapparatuur en verklikkers onder de traplopers met een draadje naar jouw kamer.
        Want handig ben je je hele leven geweest.
        Zo klom je stiekum uit je slaapkamerraam om naar een optreden van een bandje in De Pas in Heesch te gaan.
        Nooit zal ik vergeten dat ik alleen met jou en onze pa een weekje ging kamperen in de Ardennen, door de Eiffel en langs de Moezel en de Rijn.
        Pa had net zijn eerste auto, een Consul en we sliepen met zijn 3-en in een klein tentje.
        We hadden lol en leerden veel.

        Theo - Rotterdam
        4 mei 2021

        Deel deze pagina:

      • Mijn toespraak als 1 van de broers en zussen bij de begrafenis van Willum , deel 1 van 3
        reactie 91   |   niet OK
        Hoi Willum,
        Als kruikenzeiker ben ik een fan van Willem II.
        Maar al mijn hele leven eigenlijk nog meer van jou, die andere Willum uit Tilburg:
        Onze Wim, noemden wij jou vroeger.
        Jij veranderde dat in het later modieuze fonetisch gespelde Willum., met een u.
        Je was de derde uit een rij van 7 kinderen.
        Wij, de andere 6 zitten hier allen op een rij en we zijn met stomheid geslagen.
        Nu eens niet omdat we naar jouw gebruikelijke spraakwaterval aan meningen en argumenten moeten luisteren, maar juist omdat jij nu niks meer zegt.
        Onze Wim is letterlijk Willem de Zwijger geworden.
        We zullen daar nooit aan wennen.

        Zoon van Antoon Cornelissen uit Eindhoven en Riet Snoeks uit Helmond.
        Eigenlijk zijn wij allemaal een beetje een product van Philips.
        Ons moeder ging daar al op haar 14e werken en onze pa 4 jaar later op zijn 18e omdat onze oma’s in de crisistijd elk dubbeltje goed konden gebruiken.
        Toon en Riet werden verliefd, ze verloofden vlak voor de oorlog en trouwden in 1943 in Den Haag.
        Daar werd Jos geboren.
        Na de oorlog kreeg pa een baan in Tilburg en kwamen er nog 6 kinderen bij.
        Een ware babyboom, maar dat was toen heel gewoon.
        Een buurt vol grote rijtjeshuizen met grote gezinnen.
        Bij Claassen hadden ze zelfs 9 kinderen.
        Weenen met 4 zonen eigenlijk nog weinig.
        Veel kinderen op straat, op school en op het toen nog lege veld bij de Ringbaan West, waar we heerlijk konden voetballen, kuilen graven, verstoppertje en tikkertje spelen en schipper mag ik overvaren tussen de bomen.
        Weinig auto’s nog en een moeder die, na 14 jaar werken bij Philips, genoot van het 24 uur per dag 7 dagen per week moeder zijn van 7 kinderen en af en toe een voogdijkind. Pa ging elke ochtend op zijn fiets naar kantoor op de wollenstoffenfabriek, kwam tussen de middag thuis eten, stond dan even op zijn rug en kwam in de avond terug als de jongsten al naar bed gingen.
        De vijftiger jaren, mooi verbeeld in een recent boekje over de wijk Zorgvlied waar onze Wim en zijn vriendjes ook in figureerden.
        Je hebt er de afgelopen maand nog van genoten.
        We zaten op de Montessori bewaarschool bij de Zusters van Liefde.
        Alle jongens gingen vervolgens naar de lagere school Christoffel van de Broeders van Liefde met onder andere de vanwege zijn harde knokkels ‘beruchte’ broeder Omasius.
        De meisjes hadden hun eigen school.
        Net als elk jongetje uit onze straat was jij misdienaar bij bejaardenhuis Mariengaarde.
        Al met al een zorgeloze en gelukkige jeugd .
        Keurig en degelijk Rooms Katholiek opgevoed.
        De jongens als jongens en de meisjes als meisjes.
        En bij alle buren ging het precies hetzelfde.
        Van jongs af aan probeerde jij de grenzen te verleggen.
        Zo werd jij mijn rolmodel en kon ik, als nummer 5 en bijna 3 jaar jonger, mooi leren wat zin had om met ons moeder het debat over aan te gaan of wanneer het beter was gewoon, zonder iets te zeggen, te doen waar ik zin in had.
        Willum, jij plaagde mij en ik jou en dat bekvechten vonden we allebei geweldig.
        We wilden absoluut niet op elkaar lijken of hetzelfde zijn, alles liever dan dat, maar we waren wel broers die elkaar nooit zouden verraden of laten vallen tegenover ouders of buitenstaanders.

        Vanaf 1961 stond ons huis in Oss en op een steenworp afstand jouw school, het Titus Brandsmalyceum.
        Ons moeder was zo lief en slim om jou en al je vrienden en vriendinnen bij ons thuis uit te nodigen voor “de thee” na schooltijd.
        Zo zorgde ze ervoor dat jullie niet op straat bleven hangen.
        Jullie discussies vond ze prachtig: Over de wereld, over de politiek en “10 over Rood”, de opkomst van D’66, provo’s, de seksuele revolutie en Dolle mina.
        Jij en jouw vrienden als Guy Desseaux, Theo Drijvers, Minke van de Berg om er maar een paar te noemen zaten er midden in.
        Net als de gebroeders Offermans, jonge en invloedrijke leraren van het lyceum en de MMS.
        Ons moeder luisterde aandachtig mee en groeide zo zelf ook in de moderne tijd en de veranderingen van de jaren zestig.
        De paus was niet meer heilig en pa en ma deden later zelfs actief mee met de 8-mei beweging, een progressieve stroming onder de katholieken.
        Ondertussen vielen jij en ik juist van ons geloof af en werden we revolutionairen die de wereld wel eens zouden veranderen.

        Theo - Rotterdam
        4 mei 2021

        Deel deze pagina:

      • Voor Willum de dichter
        reactie 90   |   niet OK
        Lieve Willum
        Als ik aan jou denk, heb ik vele, mooie herinneringen, de gezellige avonden met lekker eten, veel wijn, filosoferend en discussiërend tot in de late uurtjes.
        Ik kan mij herinneren dat jij bij Eddie en Rein in de Beukenhof gedichten voorlas uit eigen werk, je was een echte poëet.
        Daarom lees ik een gedicht voor van Merel Morre, jouw favoriete dichteres.

        Wij laten je stevig los, maar houden je altijd vast
        In ons hoofd, in ons hart
        In honderd herinneringen
        Dicht blijf jij.
        Iemand als jij, kan niet gaan
        Zo iemand blijft je altijd bij.

        Jolinda - Eindhoven
        26 april 2021

        Deel deze pagina:

      • Zoveel herinneringen met jou, Willum, van Hans
        reactie 89   |   niet OK
        Lieve Willum,

        En toch is het een verschrikkelijke schok. Toch zo snel en onverwachts. Ik heb je het laatste half uur van je leven dat je nog zat, in evenwicht gehouden op een stoel, aan die voor velen bekende ronde tafel in de keuken. Jij leunde met je schouder tegen mij aan en ik omarmde je andere schouder. Af en toe gingen je ogen open maar je keek vanuit het niets en je zag niets. Soms ondersteunde je zuchtend je hoofd en soms lag je linker arm op de tafel. Je rechter arm hing roerloos langs je lichaam. En weg was je.

        En wat er nu blijft zijn de herinneringen. In de ruim 30 jaar dat wij elkaar kennen zijn die er ook veel, heel veel. Op zondag, nooit van tevoren afgesproken, met zijn vieren spontaan wandelen. Ergens in de weide omgeving van Eindhoven in een mooi gebied en altijd eindigend ergens in een speciaal kroegje met een trappist en een bitterbal. Zo’n 20 jaar geleden waren die wandelingen nog lang. Enkele uren. En als we dan onderweg stopten, haalde jij, zelfs op de meest zomerse dag, een heerlijk flesje gekoelde witte wijn uit je rugzak. Gaande weg werden de wandelingen steeds korter, meer de kortste weg naar een leuke kroeg met trappist en bitterballen. Regelmatig daarna samen eten. Uniek!.
        We hebben ook een bus wandelclub, samen met Hennie. Het idee is om iedere keer een andere buslijn vanuit Eindhoven te nemen, ergens uit te stappen, na de wandeling aldaar ergens lekker eten en drinken en dan weer met de bus naar huis. Om beurten organiseerde een van ons dat. Dus Willum ook een keer. Het werd lijn 321, uitstappen in Lieshout. In Gerwen kwam de buschauffeur naar ons toe en zei dat we nu wel echt uit moesten stappen, want hij ging niet verder. Willum natuurlijk direct in discussie met de beste man, maar toen deze zei dat het zondag was, hadden wij het snel begrepen. Op zondag ging de bus niet verder. Het werd natuurlijk toch een prachtige, uiteindelijk een onvoorbereide en gezellige dag, waarbij we de oude Toren ergens in de buurt van Nederwetten nog hebben beklommen en een biertje hebben gedronken bij de Croy Brouwerij in Aarle-Rixtel.
        Als architect had Willum, als hij ergens binnen kwam direct een gevoel voor het licht en de ligging van het huis t.o.v. het zuiden. Toen hij mee ging kijken naar het huis waar wij nu wonen zei hij direct: “Het zuiderlicht hier achter gaan jullie zeer waarderen”. En hij had gelijk. Hij heeft mij vele architectonische adviezen gegeven. Variërend van een serieuze verbouwing met vergunningen, tot kleinere adviezen als: “Je moet hier niet zo’n groot raam plaatsen. Dat is buiten verhouding. Plaats twee kleinere ramen”. Ook had hij een voorliefde voor schuin weg lopende objecten als kasten in rechthoekige ruimtes. Ik zelf heb op advies van Willum ook zo’n scheef meubel gebouwd en het staat prachtig. Zijn oplossing was wel altijd de enig mogelijke oplossing, wat soms leidde tot ruzies met o.a. de architecten van welstand. En als iemand het totaal niet eens was met zijn ontwerp dan zei hij: “ze snappen het echt niet”
        Willum heeft ook veel tijd gestoken in de website van de buurtvereniging. Een buurt waar hij 50 jaar gewoond heeft en vele mensen kende. Met passie schreef hij nieuwe artikelen over de meest uiteenlopende onderwerpen als de hoogbouw, het NRE terrein, verkeer in onze buurt en het 110 jarig bestaan van de wijk. Bijna al deze artikelen zijn na drie uur ‘s nachts op de site gezet. Met een flesje wijn erbij, Willum was echt een nachtmens. Ook was hij op iedere buurtactiviteit aanwezig met zijn fototoestel en heeft honderden foto’s gemaakt. Iedere foto werd nog even bewerkt voordat deze op de site mocht. Hij hield ook van dichten. Zijn laatste persoonlijke bijdrage op de site is een gedicht door hem zelf geschreven, als dankwoord voor de vele vrijwilligers in de buurt. Hij eindigt dat prachtige gedicht met de slot zin:
        Wij rekenen op die onverdroten buurtgenoten,
        zij helpen ons door goede en soms slechte tijden …
        … met dank aan mijn buurt, Willum
        Natuurlijk heb ik nog veel meer herinneringen: Over de vele oudejaarsavonden die we samen gevierd hebben, over samen wijn bottelen en drinken, samen die laurierboom in de achtertuin snoeien, samen praten over de website en koken en samen eten natuurlijk, en koken voor Willum.
        Jolinda en ik hebben het laatste half jaar regelmatig voor Willum gekookt: Kip van de kamado, pompoensoep, kippenbouillon en oosters getinte sausjes. Hij at niet veel meer, maar van deze gerechtjes heeft hij nog erg kunnen genieten en zijn waardering daarvoor liet hij altijd blijken.
        Willum, al die dingen die we samen deden, deden wij gewoon, gewoon omdat we het deden. Maar nu achteraf is het niet meer gewoon, het is ontzettend bijzonder.
        Willum, dank je wel. Jolinda, Marieke en ik zullen je erg missen.

        Hans van - Eindhoven
        26 april 2021

        Deel deze pagina:

      • De altijd zoekende lens
        reactie 88   |   niet OK

        zoveel momenten
        kortstondig beleefd
        met zorg geframed
        voor altijd vastgelegd


        .... en nu zo waardevol

        een glimlach op mijn gezicht

        Brigitta


        Brigitta - Afferden
        25 april 2021

        Deel deze pagina:

      Laat nabestaanden weten dat u aan hen denkt

      Plaats een reactie

      Inspiratie nodig voor uw reactie?


      De mooiste herinneringen zijn vaak eenvoudige momenten waar je het eerst aan denkt. Condoleances zijn vaak de woorden die als eerste in je opkomen om verdriet te delen.


      Tips nodig voor het schrijven van condoleances of herinneringen?


      Niet iedereen die reageert kent zowel de nabestaanden als de persoon die overleden is.
      Het gaat om uw betrokkenheid, een reactie plaatsen is dan altijd gepast.