De sporen van het verre verleden lagen nog vers in het geheugen. Willem als drummer en ik als bassist. Een enkele blik of een half woord was voldoende, of soms alleen maar luisteren en dan wisten wij wat er moest gebeuren. Willem, van alle markten thuis, een heftruck die in de weg stond in de oefenruimte werd vakkundig verplaatst, koffie zetten en aan het eind van de avond kwamen er nog even een paar keurig getapte biertjes. De regelaar met vele contacten.
Op 4 mei 2005 hebben we voor het laatst opgetreden als support act van een andere band.
Met een van de nummers kon ik geen kant op totdat ik een week van tevoren op het idee kwam om mijn basgitaar te vervangen door een mondharmonica. Het maakt niet uit hoe het ding heette; mondharmonica, mouthharp of bluesharp: Jij gaf het ding de naam die het nog altijd heeft: De bekschuiver. Gewoon zoals is het is qua beweging en niet ingewikkelder of moeilijker. Recht toe, recht aan, met een flinke dosis humor. Willem ten voeten uit.
De stippellijntjes naar de toekomst waren vorig jaar gezet. Het zou vast en zeker weer als vanouds worden. Die laatste avond, nog maar zeer kort geleden, kwam alles weer samen. Hier en nu, toen en dan. Jij was de verbinding. De twee liedjes die jij nog graag wilde horen en nog meer liedjes die wij voor jou nog wilden spelen. Die laatste keer veel meer en langer dan we hadden gedacht. Aan jouw glimlach konden we zien dat het goed was zoals het was. Wel naar elkaar blijven luisteren, was jouw laatste noot. Voor ons het slotakkoord met een fermate.
Willy Wentink