Lieve Willem, lieve Clary, lieve Aïda,
Ik dacht begin december nog aan je, en ik dacht zijn we nu op dat punt dat je sommige mensen alleen nog op begrafenissen ziet? En droevig genoeg, zelfs dat dus niet meer….
Willem, bijna mijn hele leven kennen we elkaar en telkens als ik je zag, twinkelden je ogen en kon je vol passie vertellen over je nieuwe avontuur, nieuwe ontdekking, of plan. Vol trots en passie! Altijd met een jonge geest. Vol trots en bewondering ook over Aïda.
Ik herinner me je van de prachtigste verhalen die je ons vertelde toen ik nog een klein meisje was, live en via de radio. In Italië mocht ik meedoen met een hoorspel. Stilzwijgend zat ik met mijn haardpeldje te friemelen. Niet van plan iets te zeggen. Maar dat deerde niets, dat loste jij gewoon op. Mijn zwijgen maakte mij de zwijgende prinses. Was ik toch nog bijzonder. Verder herinner ik me van die vakantie de mandarijnenvelden daar in Italië. Wat rook dat lekker! Dat kan ik nog terughalen.
Later kwamen we elkaar met enige regelmaat tegen bij het Oost-West-Centrum en Deshima / Kushi Instituut en enkele studieweken. Daar leerden we jouw Clary ook kennen. De liefde tussen jullie is zo zichtbaar, zo passievol, zo liefdevol. Echt bijzonder!
Lieve Clary, wat een groot verdriet en wat een groot verlies. Heel veel sterkte met alles wat er op je af komt, dat kan intens veel en ook intens eenzaam zijn. Willems passie en zijn spirit leven voort in onze verbeelding. De verbeelding die hij zo goed kon voeden en kon laten groeien. Dat is waar je hem nog steeds kunt aanraken, ruiken en voelen.
Voor altijd in mijn gedachten.
Veel liefs, Jasmijn
