Dag lieve Wil,
Een van de eerste herinneringen die bij mij omhoog komt als ik aan jou denk is een van toen ik denk ik een jaar of acht was. We hadden die dag met onze gezinnen en opa en oma gewandeld in de duinen. Nadat we wat gegeten hadden, zouden jij en mijn vader teruglopen om de auto’s te halen. Ondanks dat ik pas een jaar of acht was voelde ik mij al een grote jongen en wilde ik natuurlijk met de grote mannen mee. We liepen met z’n drieen terug, en je legde me uit hoe het kwam dat de terugweg altijd korter voelt dan de heenweg. Na een tijdje gewandeld te hebben verdween bij mij het gevoel dat ik de grote jongen moest zijn. Zonder er echt over na te denken pakte ik je hand, en die heb ik de hele weg niet losgelaten. Ik voelde me veilig. Nu, elf jaar later, ben ik misschien niet echt een kleine jongen meer, maar dat gevoel van veiligheid is altijd gebleven.
Ik heb de afgelopen dagen naar je afspeellijst zitten luisteren en wat mij opviel is hoe verschillend elk nummer van elkaar is. Terwijl ik dit stuk aan het schrijven was, speelde eerst just breathe van Pearl Jam, twee nummers later luister ik ineens naar sterrenstof van de Jeugd van tegenwoordig. Ik vind dit zelf een mooie afspiegeling van jou. Jouw liefde voor muziek is breed, net zoals je liefde voor je medemens. En geloof me Wil, die is ook wederzijds. Er zijn zoveel herinneringen die naar boven komen. De vele blikken knakworst die er met jou doorheen zijn gegaan, schaatsen op de sloot bij ons in amstelveen, de ppp parties op bakkum waarbij jij en papa de allergoedkoopste producten probeerde te vinden en gewoon de goede gesprekken die wij altijd konden hebben.
Ik zou zoveel dingen kunnen schrijven over hoe oneerlijk het allemaal is en hoe erg ik je ga missen, maar ondanks dat dit zeker zo is, is het niet het gevoel dat bij mij de overhand heeft. Het gevoel dat bij mij de overhand heeft is het gevoel van dankbaarheid. Dankbaarheid voor alle mooie momenten die we hebben gehad met elkaar en de mooie herinneringen die ik daar aan over heb gehouden. Ik merk dat ik de term oom om jou beschrijven eigenlijk helelmaal niet een passende term vind. Voor mij ben jij veel meer dan een oom.
Vandaag bij de viering van je leven werd er drie keer tegen mij gezegd dat ik op jou lijk. Hierop wist ik niet zo goed wat ik moest zeggen, want zo’n groot compliment krijg je niet elke dag.
Ondanks dat ik er ongelofelijk de pest erin heb dat we in de toekomst geen nieuwe herinneringen kunnen maken, zal ik voor altijd dankbaar zijn voor onze tijd samen.
Lieve Wil, bedankt voor alle mooie, leerzame, leuke momenten die ik met jou heb mogen beleven. Ik zal een oogje in het zeil houden voor je kleine zusje, je ouders en je gezin.
Till we meet again.
Liefs,
Noah.
