Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Lieve pap,
74 zou je zijn geworden. Ondanks Corona kwamen we samen in jouw huis maar niemand noemde je naam. Aan de oppervlakte was er de waan van de dag, in de diepte was er de pijn van de herinnering aan je laatste verjaardag en aan het gemis. Het valt op hoeveel Bartje op je gaat lijken nu hij ouder wordt. Hij brak het hondenhok dat jij maakte af en hij was ook de enige die dat mocht doen. Het was een monsterklus maar hij klaarde het met liefde en geduld. We breken af wat jij bouwde, we lachen in het huis waar jij stierf en wij worden ouder waar jij 70 blijft. Ik mis je pap.

Net voor de Kerst nam ik ons mam mee naar Mechelen - eens per jaar doen we gek- en in de kerk staken we een kaarsje voor je aan.
Ons mam geniet wel van zo'n weekend; ik heb haar zelfs aan het bier gekregen. Ik mis je...Ik mis je....Ik mis je..x

Voor de vierde keer op rij geen zin in nieuwjaar. Het gat wordt steeds groter. Benthe gaat naar vriendinnen maar is bang voor haar verdriet.
Op goede momenten ben ik voor jou blij dat het is gegaan zoals het is gegaan maar de rest van de tijd ben ik verdrietig dat je er niet meer bent. Ik mis je pap.

Als Kerst nadert en mensen me vragen of ik het moeilijk vind dat jij er niet meer bent, dan schud ik vol overtuiging mijn hoofd. Ik mis je in alles door het jaar heen: raad en daad...het onvoorwaardelijke. Naarmate de Kerst dichterbij komt en ik de gedachte aan wat jij graag zou willen eten moet wegdrukken, ik geen rode wijn hoef uit te zoeken die jij lekker vindt, pompt er zich langzaam een band om mijn hart op. Vandaag is het alweer Kerst en het randje wordt een steeds grotere rand, het gemis groter en de stilte waarin jouw naam wegechoot steeds angstaanjagender. Benthe schreef een gedicht vanochtend en ze omschrijft de angst die ik voel: we nemen ons mam mee uit eten maar de aanblik van de stoel die er niet zal staan is zo pijnlijk, zo godvergeten pijnlijk.

In fresiageel ingelegd fluister je goede raad in mijn oor. Nu luister ik wel. Dat had je ongetwijfeld nog graag in het echt meegemaakt.

X

Dag pap,
Deze dag drie jaar geleden...je was de hele dag hier in huis. We aten toastjes met Brie en dronken een biertje in de tuin na een dag hard werken. In mijn herinnering wordt die dag steeds mooier, tijd heelt echt geen wonden, de stank van de wond is na drie jaar niet meer te maskeren. Herinneringen verzachten. Afgelopen week dronk ik met Erna een rum/cola in de tuin, ter nagedachtenis aan jou. Het is een traditie geworden die ik koester. Ik bestelde opnieuw gele fresias voor ons mam; ook een traditie die we gestart zijn na je dood. Op Kos stak ik een kaarsje voor je aan, zoals ik dat overal waar dat kan voor je doe sinds je dood bent. De kapel in de Loostraat sla ik nooit over en toch voel ik me altijd het meest met je verbonden als ik op zee ben. Ik zoek je dan, alsof ik dolfijnen of walvissen spot en ik vind je nooit. Je bent dan wel heel dichtbij. Toen ik in Zia de zon zag ondergaan hoopte ik dat jij met me mee zou kijken zoals ik telkens opnieuw hoop dat het niet waar is dat je er niet meer bent. Zo'n intens diep verlangen . Ik mis je.

Dag pap,
De zomervakantie is begonnen en hoewel we doen wat hoort in de vakantie...het hobbelt langzaam weer naar je sterfdag toe. Drie jaar dood en wat worstelen we allemaal met je plotselinge vertrek! Je wordt zo gemist en er zijn zoveel dagen waarop we je nog gewoon nodig hebben! Van de week vroeg ik me af hoe dat voor jou is geweest. Opa stierf ook in de zomer. Je sprak daar niet over. Ik nu ook niet hoor, alleen tegen jou. Er komt weer een vliegreis aan, het gemis van jou bij thuiskomst is iets waar ik niet naar uitkijk: jij was er altijd...mijn vliegveldtaxichauffeur maar vooral ook mijn veilige haven. Ik mis je.

Soms overvalt het gemis me zo ineens! In de omgeving van Utrecht, najaarszonnetje en dus fietsweer, bezocht ik een kasteel en ineens miste ik je zo verschrikkelijk!